Καμιά φορά ανθίζουν λουλούδια ακόμα και στο βόθρο

Το στιγμιότυπο με τον Κούτρη και τον μικρό Βασίλη στην αγκαλιά του, ήταν από τις πιο δυνατές και συγκινητικές εικόνες όχι του ποδοσφαίρου, όχι του αθλητισμού, αλλά της ελληνικής κοινωνίας - είναι από τα πράγματα που θέλουμε να βλέπουμε για να παίρνει κουράγιο ο Βασιλάκης και η οικογένειά του στη μάχη που δίνουν αλλά και όλοι εμείς: δεν είναι όλα σάπια, αλλά μέσα στο βόθρο που λέγεται "ελληνικός αθλητισμός" μπορεί να ξεπεταχτεί και ένα λουλούδι.

Η εικόνα με τα ντροπιαστικά πανό στις εξέδρες του ΣΕΦ, ήταν μια από τις πιο σιχαμένες και άσχημες εικόνες όχι του μπάσκετ, όχι του αθλητισμού, αλλά της κοινωνίας μας ολόκληρης - άνθρωποι που "πανηγυρίζουν" για τη δολοφονία ενός συνανθρώπου τους, που έχασε τη ζωή του σε οπαδικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αναπνέουν δυστυχώς τον ίδιο αέρα με εμάς, κόβουν βόλτες ανενόχλητοι, κοιμούνται το βράδυ περήφανοι γι' αυτό που έκαναν ...

Η εικόνα του Βασίλη Σπανούλη να κάθεται συντετριμμένος στην κηδεία του Θανάση Γιαννακόπουλου, ήταν μια εικόνα ανθρωπιάς και σεβασμού που ξεπερνά κάθε οπαδική αντιπαλότητα και κάθε κόντρα του παρελθόντος. Διάλεξα τρεις "φωτογραφίες" πρόσφατες, πολύ δυνατές, όλες τους με ερυθρόλευκη απόχρωση κι όμως τόσο διαφορετικές, για να δείξω κάτι πολύ απλό και πολύ συγκεκριμένο: ότι οι ομορφιές και οι ασχήμιες, οι λόγοι για να καμαρώνεις ή να ντρέπεσαι, για να αισθάνεσαι υπερήφανος ή να νιώσεις σιχασιά, ξεπερνούν τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ. Είναι θέμα στιγμών. Είναι συμπεριφορές. Είναι πράγματα που έκανες ή θα έπρεπε να μην είχες κάνει. Είναι αυτά που προβλήθηκαν περισσότερο ή πέρασαν στα ψιλά.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι πέρα από τις οπαδικές αντιπαλότητες, την πλάκα, την καζούρα ή ακόμα και τις καφρίλες, δεν είναι "εμείς και όλοι σας", "ή εμείς ή κανείς" ή "όποιος δεν είναι με εμάς, είναι απέναντί μας". Δεν υπάρχει ο "κακός Ολυμπιακός" (ή Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ) όπως δεν υπάρχει αντίστοιχα ο "άγιος Ολυμπιακός" (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και πάει λέγοντας). Πριν από την ταμπέλα του οπαδού, το κασκόλ της ομάδας, το διαρκείας, την καψούρα για την ομάδα που υποστηρίζουμε, είμαστε άνθρωποι. Και οφείλουμε και να το θυμόμαστε και να το δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία.

Ο Κούτρης το έδειξε με τον πιο δυνατό τρόπο - δικαίως ο πατέρας του αισθάνθηκε περήφανος για το γιο του. Ο Σπανούλης το έδειξε, όσα κι αν του έχουν "σούρει"¨στο ΟΑΚΑ κι ό,τι κι αν έχει ακούσει από τότε που μετακόμισε στον Πειραιά, δεν ξέχασε τον Θανάση. Οι τύποι στο ΣΕΦ που κρέμασαν τα δυο πανό έδειξαν την πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής τους, την πιο μαύρη και αηδιαστική - δυστυχώς έκαναν ό,τι έκαναν με την ανοχή όλων αυτών που έπρεπε το ίδιο κιόλας δευτερόλεπτο να δώσουν εντολή να εξαφανιστούν τα πανό αυτά - είτε είναι η διοίκηση της ΚΑΕ, είτε η Αστυνομία, είτε οποιοσδήποτε άλλος.

Σε αυτές τις καταστάσεις, δεν αρκεί απλά η κατακραυγή, η αποδοκιμασία, οι παχιές κουβέντες και τα ευχολόγια - υπάρχουν οι ποινικές ευθύνες, υπάρχει η προσβολή νεκρού, υπάρχει η Δικαιοσύνη και οφείλει να επιληφθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην διανοηθεί ποτέ κανείς να κάνει κάτι ανάλογο.  Και για μια φορά, ας προβάλουμε τους "Κούτρηδες" λίγο παραπάνω, ας "διαφημίσουμε" όλα αυτά που μπορούν να ξαναφέροπυν τον κόσμο στα γήπεδα κι ας μην τα περνάμε στα μικρά γράμματα και στα κάτω - κάτω θέματα.

Δεν "πουλάνε" μόνο τα επεισόδια, οι χειρονομίες παικτών προς την εξέδρα, τα εμετικά πανό, οι βίαιες συμπεριφορές, πρέπει να φροντίσουμε να "πουλήσουμε" ακόμα περισσότερο, ακόμα καλύτερα και ό,τι θετικό, αισιόδοξο και ελπιδοφόρο συμβαίνει στον ελληνικό αθλητισμό, ακόμα κι αν δεν είναι μια "50άρα" του Αντετοκούνμπο, ένα κερδισμένο ματς του Τσιτσιπά ή ένα χρυσό μετάλλιο του Πετρούνια, αλλά η αγκαλιά στον Βασιλάκη, η πάσα για να βάλει γκολ και το χειροκρότημα χιλιάδων ανθρώπων.