Θα πολεμήσουμε, Γιάννη… Πολεμάμε… Θα πολεμάμε!
Ο Γιάννης Κυράστας έφυγε σαν σήμερα, Πρωταπριλιά του 2004. Πάνε πια 15 χρόνια. Άδικος θάνατος. Πέρα για πέρα.
Νέος άνθρωπος. Κι απ’αυτούς που αφήνουν το σημάδι τους, απ’όπου και αν περνούν. Ο Κυράστας ήταν άντρας. Όχι παλιάς κοπής. Το θεωρώ πολύ άδικο για κάποιους σημερινούς, να λέμε «παλιάς κοπής». Γιατί υπάρχουν ακόμη άντρες. Αυτοί που τιμούν τον Λόγο τους. Που έχουν υψηλά τον αντρικό κώδικα συμπεριφοράς. Προσέξτε: Τον αντρικό, ότι τον… κουτσαβακίστικο. Από τα παλιά τα χρόνια, οι άντρες τα «κουτσαβάκια» τα έβαζαν στο περιθώριο. Κάποιες φορές τα πλάκωναν και στις κλωτσιές. Γιατί είναι άλλο πουλάω «αντριλίκι» κι άλλο είμαι άντρας. Πάμε παρακάτω.
Ο Κυράστας έγραψε τη δική του Ιστορία, είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής. Κι ένιωσε την αδικία στο πετσί του. Του έκλεψαν τον ιδρώτα και τον κόπο του. Είδε να μην παίρνει αυτό που δικαιούταν. Είδε να τον κλέβουν… Και σε ένα ξέσπασμα, ο Γιάννης είπε μια φράση που δεν… πεθαίνει όσα χρόνια και αν περάσουν: «Τι θα κάνουμε τώρα ρε; Θα πεθάνουμε γι’ αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε… Δεν θα πεθάνουμε, θα πολεμήσουμε».
Η Ιστορία του αθλητισμού, η Ιστορία της κοινωνίας, της ανθρωπότητας, είναι γεμάτη από «Κυράστες». Και «αλήτες». Τους συναντάς πια παντού. Και θα τους συναντάς. Στα γήπεδα, στη δουλειά, στις ψεύτικες φιλίες. Δικό τους θέμα η «πουστι@» και η «αλητεία». Δικό σου το πώς θα το(υς) αντιμετωπίσεις. Αν θα φοβηθείς, θα σταυρώσεις τα χέρια και θα τους ανεχτείς, θα τους ανέχεσαι μια ζωή ή αν θα τους πολεμήσεις. Κάθε επιλογή έχει το τίμημα της. Η ελευθερία, θέλει αρετή και τόλμη. Η ανοχή πάλι, θέλει κουράγιο…
Τα λόγια του Γιάννη Κυράστα, όριζαν, ορίζουν και θα ορίζουν μία στάση ζωής. Για τον Γιάννη κάθε μέρα ήταν και μία μάχη. Η μοίρα του ήθελε να χάνει πάντα άδικα. Από ένα ματς, ένα πρωτάθλημα, μια πρόκριση μέχρι την ίδια του τη ζωή. Κάπως έτσι όμως περνάς στην Ιστορία, ως μεγάλος. Ως αθάνατος.
Υγ. Σε μια πορεία σχεδόν 25 χρόνων στη δημοσιογραφία, αποκτάς κάποιους «σταθμούς». Αυτό το πρωτοσέλιδο της «ΠΡΑΣΙΝΗΣ», έμπνευση της στιγμής, το ξημέρωμα της 19ης Μαρτίου του 2015, είναι κάτι που θυμάμαι με υπερηφάνεια.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.