Μια ήττα που δεν «τσαλακώνει» την εικόνα

Ένα ματς που φτάνει στην κόψη του ξυραφιού τη μια θα το κερδίσεις και την άλλη θα το χάσεις. Έτσι είναι η ζωή και έτσι είναι και το μπάσκετ: γεμάτο εκρήξεις ενθουσιασμού και μεγάλες απογοητεύσεις. Και ο Παναθηναϊκός το τελευταίο διάστημα βίωσε και τα δυο: το τρίποντο του Καλάθη μέσα στη Μόσχα από τη μία, το «τούβλο» του Ρούντι στα δυο δέκατα του αγώνα με τη Ρεάλ. Με μια βασική διαφορά: ότι η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ άλλαξε την ψυχολογία, τη βαθμολογία και τη μοίρα του Παναθηναϊκού στο δρόμο για την οκτάδα, ενώ η ήττα από τη Ρεάλ δεν στοίχισε κάτι - νικάει στο τελευταίο ματς και φεύγει ολοταχώς για τα play-offs.

Δεν προσπαθώ ούτε το χάπι να χρυσώσω, ούτε να υποβαθμίσω τη νίκη της Ρεάλ, σε καμία περίπτωση. Αν όμως το τρίποντο - προσευχή άφηνε τον Παναθηναϊκό εκτός οκτάδας, τότε ναι, ας κλαίγαμε όλοι με μαύρο δάκρυ. Αν για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός ήταν αναγκασμένος να παίξει την πρόκριση στο τελευταίο ματς σε καμιά Φενέρ ή Εφές ή μια οποιαδήποτε δύσκολη έδρα απέναντι σε μια καλή ομάδα, ας καθόμασταν σήμερα να συζητάμε τι ευκαιρία είχε ο Παναθηναικός και έχασε. Η Μπουντούτσνοστ όμως δεν θα σταθεί εμπόδιο στον Παναθηναϊκό και μένει να δούμε τα υπόλοιπα αποτελέσματα και τις ισοβαθμίες, για να προκύψει και το τελικό πλασάρισμα των ομάδων.

Πολλά μπορεί να πει κανείς για το ματς με τη Ρεάλ: ότι ο Παναθηναϊκός το κράταγε στο χέρι του και το άφησε να ξεγλιστρήσει. Ότι «έπαθε Μπασκόνια» και αυτή τη φορά το πλήρωσε, σε αντίθεση με το ματς με τους Βάσκους. Ότι τον τελευταίο καιρό παίζει πολύ πιο σοβαρά και συγκεντρωμένα εκτός (με Γκραν Κανάρια, Νταρουσάφακα, ΤΣΚΚΑ, Αρμάνι), παρά εντός, κάτι που είναι κόντρα σε ό,τι είδαμε στα 2/3 της χρονιάς. Ότι ειδικά στην τελευταία περίοδο δεν έβρισκες ούτε έναν παίκτη με καθαρό μυαλό στην επίθεση. Ότι έπρεπε να κάνει φάουλ για να έχει εκείνος την τελευταία επίεθση στα χέρια του. Πολλά και διάφορα, αρκεί να μην ξεχνάμε το βασικό: ότι δεν παίζεις μόνος σου, αλλά παίζει και ο αντίπαλος. Και στην περίπτωση μιας ομάδας σαν τη Ρεάλ, δεν είναι μόνο ο Γιουλ και ο Ρούντι που πρέπει να έχεις τον νου σου, αλλά 12 παίκτες, στο πιο ποιοτικό και πλούσιο ρόστερ της Ευρωλίγκας.

Και αυτή η κουβέντα μας πηγαίνει αυτόματα στο «μετά από δω» και στην κουβέντα που γίνεται εδώ και λίγες εβδομάδες, για το «ποιον θέλουμε» και «ποιον δεν θέλουμε» για αντίπαλο στα play-offs και «να αποφύγουμε τη Φενέρ» και «την ΤΣΚΚΑ την κερδίσαμε δυο φορές φέτος, δύσκολα ξανακερδίζουμε στη Μόσχα» και «μήπως έχουμε καλύτερη τύχη με τη Ρεάλ». Ήταν μάθημα το παιχνίδι για τη Ρεάλ - όχι για τον Πιτίνο και τους παίκτες του, αλλά για όλους εμάς: ότι και οι τρεις υποψήφιοι αντίπαλοι, Φενέρ, ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ, για κάποιο λόγο τερματίζουν στην πρώτη τριάδα. Ότι σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που φόρτσαρε στο τέλος, είχαν μια σταθερά καλή απόδοση ολόκληρη τη χρονιά, κερδίζοντας και εντός και εκτός. Ότι έχουν παιχταράδες που μπορούν να πάρουν παιχνίδια μόνοι τους και δεν διστάζουν να αναλάβουν τη βαριά ευθύνη του τελευταίου σουτ. Και ότι δεν έχεις δικαίωμα να «διαλέγεις», δεν επιτρέπεται να θεωρείς κάποιον πιο «εύκολο» από τον άλλον, όταν μιλάμε για play-offs και είσαι εσύ με μειονέκτημα έδρας.

Αντίθετα, αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να ελπίζεις ότι η ομάδα θα συνεχίσει να παίζει το μπάσκετ που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα εντός και εκτός ΟΑΚΑ. Σε άμυνα και επίθεση, χωρίς «νεκρά διαστήματα» και «θολούρες» - διότι στα play-offs θα στοιχίσουν. Ας παίξει ο Παναθηναϊκός το μπάσκετ του και όπου βγει. Ας είναι ανταγωνιστικός και «μέσα» στο ματς ως το τέλος και θα έχει τις πιθανότητές του. Είπαμε και στην αρχή, έτσι είναι η ζωή και έτσι είναι το μπάσκετ. Κι όταν προσπαθείς, όταν δουλεύεις σκληρά, όταν βελτιώνεσαι και παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου, τότε κάτι καλό μπορεί να βγει.