Δεν έπαιξε άμυνα. Έπαιξε ΑΜΥΝΑΡΑ!

Ας ξεκινήσουμε από το πιο ιντριγκαδόρικο κομμάτι του χθεσινού αγώνα: Την τελευταία φάση του και το αιώνιο δίλημμα «φάουλ ή καθαρή άμυνα;» που βασανίζει πάντα τον απλό φίλαθλο και μετατρέπει τους περισσότερους σε μετά Χριστόν προφήτες. Για την τελευταία άμυνα στον αγώνα με τη Ρεάλ και οι δύο απόψεις είναι εμπεριστατωμένες, απόλυτα λογικές και αμφότερες σωστές, ασχέτως αν ο όρος «σωστή» ταυτίζεται μόνο με τη μία συναρτήσει του αποτελέσματος.

Αν θέλετε την προσωπική ταπεινή μου γνώμη, αυτή είναι η εξής ακόλουθη: Είσαι προπονητής του Παναθηναϊκού. Βλέπεις την άμυνά σου να έχει αυτή την αντίδραση. «Deny» του Λάνγκφορντ στον Κάρολ μετά την αλλαγή με τον Καλάθη, overplay του Κιλπάτρικ στον Γιουλ στις δύο επιλογές που έχει ο Καμπάτσο να πασάρει σε αυτόν ή στον Κάρολ (Αμερικανοί και οι δύο, σκόρερ και οι δύο, αμυνάρα και οι δύο), «σκοτωμένη» πάσα έξω στον μαρκαρισμένο Ρούντι που δεν μπορούσε να σουτάρει από εκεί χωρίς ντρίμπλα, «σκοτωμένο» σουτ (με «κρεμασμένο» τον Τόμας) του Ισπανού.

Βλέπεις, λοιπόν, την ομάδα σου να βγάζει τέτοια αμυνάρα. Την επόμενη φορά (αν υπάρξει) που θα ξαναβρεθείς σε τέτοια κατάσταση και σε ίδιο δίλημμα, τι θα διαλέξεις; Πού θα ποντάρεις; Ας ξαναπαιχτεί η ίδια φάση, όχι μία αλλά 10 φορές, ας ξαναβγεί η ίδια άμυνα, ας ξαναπετάξει τη μπάλα ο Ρούντι στα τυφλά από τα 8 μέτρα και να δούμε αν θα ξαναμπεί το ίδιο καλάθι.

Μέχρι να γίνει, όμως, αυτό όσο και να αναλωνόμαστε σε τέτοιες συζητήσεις, η αλήθεια είναι πως ο προπονητής ποντάρει πάντα στο δυνατό του χαρτί. Και η άμυνα του Παναθηναϊκού σε αυτή τη φάση απέδειξε πως κρύβεται πίσω από αυτό το χαρτί. Το αν μπήκε ή όχι το σουτ και με τον τρόπο που μπήκε, έκρινε μεν το ματς αλλά δεν μπορεί να κρίνει την άμυνα.

Άλλα είναι τα… σοβαρά

Πάμε και στην ουσία τώρα. Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε κάτι παραπάνω από ένα πρόωρο τέλος στην υπόθεση-πρόκριση και μερικές πιθανότητες παραπάνω να βγει έκτος. Το τελικό πλασάρισμα αν θέλετε τη γνώμη μου μικρή σημασία έχει και το δίλημμα πολλών «Ρεάλ ή ΤΣΣΚΑ;» είναι μάλλον πιο ανούσιο κι από αυτό της χθεσινής τελευταίας φάσης, αφού μιλάμε για δύο απίστευτα δύσκολους αντιπάλους.

Ο Παναθηναϊκός από τα μέσα Φλεβάρη, έχει φτάσει αυτή τη στιγμή να αποτελεί μία ομάδα top επιπέδου. Μία ομάδα που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον οποιονδήποτε. Δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνει σε σειρά αγώνων, αλλά σε ένα ματς σίγουρα μπορεί.

Αυτό το ένα ματς, όμως, είναι που για την ώρα μας «καίει». Πρώτα με τη Μπούντουτσνοστ, κι αφού πάρεις αυτό, αρχίζεις να το ψάχνεις κολασμένα στα δύο εκτός, για να φέρεις το πλεονέκτημα στο ΟΑΚΑ.

Μέχρι να φτάσουμε εκεί, για την ώρα, ένα πράγμα πρέπει να προβληματίζει τον Παναθηναϊκό. Και είναι το μόνο που, βάσει της τωρινής του εικόνας, μπορεί και να τον φοβίζει: Η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση του… συμπτώματος της προσωρινής επιθετικής «καθίζησης» και των «νεκρών» διαστημάτων.

Το είδαμε με τη Μπασκόνια, το είδαμε και με τη Ρεάλ. Στην τρίτη περίοδο με τους Βάσκους και στην τέταρτη με τους Μαδριλένους ο Παναθηναϊκός ξέχασε να παίξει μπάσκετ. Δεν είχε καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό του Πιτίνο, με την πειθαρχημένη ομάδα που στο παρκέ παρελαύνει με στρατιωτικό βήμα βάσει του πλάνου του προπονητή της.

Θολωμένος Καλάθης να σουτάρει ασύστολα, βιαστικός Τόμας να παίρνει τρίποντο στον αιφνιδιασμό και να κάνει φάουλ για βολές, μπερδεμένος Λάνγκφορντ να πηγαίνει από μέσα προς τα έξω για σουτ ενώ από τις 10 φορές τις… 11 επιλέγει να κάνει το ανάποδο.

Αυτά είδαμε στο τέταρτο δεκάλεπτο, με αυτά έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους οι «πράσινοι» στο τελευταίο δεκάλεπτο κόντρα στη Ρέαλ. Και αυτά πρέπει να προβληματίσουν τους ίδιους, όπως τσάντισαν και τον Πιτίνο.

Υ.Γ: Το μαξιλαράκι ασφαλείας με τη Μπούντουτσνοστ υπήρχε στο μυαλό μας και πριν το ματς με τη Ρεάλ.

Υ.Γ2: Πολύ ώριμη η «συγγνώμη» του Παπαγιάννη αν και δεν φταίει ο ίδιος για την ήττα. Σπουδαία εμφάνιση για τον νεαρό σέντερ που σε κάθε ματς, όλο και «μεγαλώνει». Η εμπειρία των βολών, ακόμα κι αν αυτές χάθηκαν, βοηθούν περισσότερο κι από το κάρφωμα μπροστά στον Ταβάρες

ΥΓ3: Ο 34χρονος Ρούντι ήταν αμφίβολος πριν το ματς και τελικά έπαιξε, το έκρινε και μέχρι να το κρίνει ήταν ήδη «διψήφιος». Ενδεικτικό του πόσο απίστευτο βάθος και πόσο μεγάλη ποιότητα έχει η Ρεάλ.

Υ.Γ4: Το αν η ήττα θα του βγει σε καλά και παίξει τελικά με ΤΣΣΚΑ θα το δείξει η ιστορία.