Η ψυχή στο Θανάση, το μυαλό στη Ρεάλ

Αποχαιρέτισε όλη η Ελλάδα το Θανάση Γιαννακόπουλο, ακριβώς όπως έπρεπε - όχι μόνο η οικογένεια του Παναθηναϊκού, όχι μόνο ο αθλητικός κόσμος, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα: με σεβασμό, με κατάνυξη, με αναγνώριση της τεράστιας προσφοράς του, με δάκρυα αλλά και χειροκροτήματα. Όπως του άξιζε για το πώς έζησε, για το πώς πορεύτηκε και όλα αυτά που άφησε πίσω του, αυτός και ο Παύλος, για να τους θυμόμαστε για πάντα με ευγνωμοσύνη. Φίλοι, αντίπαλοι, συνεργάτες, ανταγωνιστές, αλλά πάνω απ' όλα Άνθρωποι ήταν εκεί, στο τελευταίο «αντίο», διότι σε τέτοιες στιγμές δεν χωράνε ούτε οπαδικά, ούτε αντιπαλότητες ή ανταγωνισμοί.

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός λοιπόν αλλάζει σελίδα και προχωρά χωρίς τον Παύλο και το Θανάση, αλλά παράλληλα συνεχίζει να προχωρά - κι αυτό είναι το πιο σημαντικό: πριν λίγες εβδομάδες μπουσούλαγε, ξεφύσαγε, ταλαιπωρούνταν, μάτωνε και βόγγαγε. Αδυνατούσε να πάρει ανάσα μακριά από το ΟΑΚΑ, πνιγόταν σε μια κουταλιά νερό, έχανε από το τζάμπολ, δεν είχε ούτε αρχή, ούτε μέση - είχε μόνο τέλος, το οποίο συνήθως ήταν κακό. Λίγες εβδομάδες μετά, όλα μοιάζουν διαφορετικά: ο Ρικ Πιτίνο προσαρμόστηκε στα ελληνικά δεδομένα και οι παίκτες του, προσαρμόστηκαν στα «αμερικανικά θέλω του». Έβαλαν το κεφάλι κάτω και δούλεψαν, κατάλαβαν ότι το «εγώ» ποτέ δεν κατάφερε τόσα πράγματα όσα το «εμείς», έκαναν έξτρα προπονήσεις ξανά και ξανά, βελτίωσαν το ποσοστό τους στα τρίποντα, συνειδητοποίησαν ότι τα πάντα ξεκινούν από την άμυνα.

Ο Παναθηναϊκός των τελευταίων εβδομάδων δεν είναι απλά μια ομάδα που κερδίζει, αλλά μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις. Που σε κάνει και πετάγεσαι από τον καναπέ σου για να πανηγυρίζεις - όπως παλιά. Που σε «φτιάχνει» και σε πορώνει - ακριβώς διότι οι παίκτες μοιάζουν «φτιαγμένοι» και «πορωμένοι». Ο Παναθηναϊκός των τελευταίων εβδομάδων παίζει άμυνα και έχει πλάνο στην επίθεση. Έχει σύστημα και τον τρόπο να το εφαρμόσει στο παρκέ. Έχει σπίθα στον πάγκο και φλόγα στο παρκέ. Έχει διακριτούς ρόλους και παίρνει πράγματα απ' όποιον πατάει το πόδι του στο γήπεδο.

Από το ένα και μοναδικό διπλό που κουβάλαγε όλο το προηγούμενο διάστημα, έκανε διπλό με τη Γκραν Κανάρια, με τη Νταρουσάφακα, με την Αρμάνι. Αλλά αυτό που του άλλαξε την ψυχολογία, τη διάθεση, το «διακόπτη», ήταν εκεί ανάμεσα, στη Μόσχα. Διότι μετά από χρόνια «μπήκε στο μάτι» μιας από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, κέρδισε εκεί όπου σχεδόν όλοι εύκολα ή δύσκολα χάνουν, ανέβασε τις μετοχές του και τις πιθανότητές του για πρόκριση στα play-offs και πλέον κοιτάζει το καλύτερο πλασάρισμα - η πρόκριση, με νίκη την τελευταία γωνιστική επί της Μπουντούτσνοστ θα έρθει.

Μόνο που το καλύτερο πλασάρισμα, περνάει μέσα από μια ακόμα δύσκολη αποστολή: τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μέσα από το ΟΑΚΑ μεν, αλλά κόντρα στην περσινή πρωταθλήτρια. Που σε αντίθεση με την εικόνα που εμφάνισε κόντρα στη Μπασκόνια, αυτή τη φορά θα έρθει πιθανότατα πλήρης και θα χτυπήσει το παιχνίδι πολύ πιο επίμονα και πολύ πιο έντονα.

Μόνο που η μπάλα πλέον, είναι στα χέρια των «πράσινων»: δυο μήνες πριν θα κάναμε το σταυρό μας να μην έρθει πλήρης η Ρεάλ ή να μην είναι σε καλό βράδυ ή να έχει παίκτες που δεν είναι στο 100%, για να έχει ο Παναθηναϊκός σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει. Τώρα, η νίκη είναι ξεκάθαρα στα χέρια των παικτών του Πιτίνο: αν παίξουν όπως παίζουν τον τελευταίο καιρό (το δεύτερο ημίχρονο με τη Μπασκόνια μοιάζει απλά με μια κακή παρένθεση, που στο κάτω - κάτω δεν κόστισε τη νίκη), τότε ό,τι και να κάνει η Ρεάλ, θα χάσει. Αν ο Παναθηναϊκός κόντρα στη Ρεάλ είναι το ίδιο σοβαρός, πειθαρχημένος, χειμαρρώδης και γεμάτος ενέργεια όπως στα τελευταία παιχνίδια, τότε με τη βοήθεια του γεμάτου ΟΑΚΑ θα «πνίξει» τη Ρεάλ - κι ας είναι η περσινή πρωταθλήτρια, κι ας έχει εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας στα play-offs, κι ας έχει το τριπλάσιο ή τετραπλάσιο μπάτζετ και μια δωδεκάδα - φωτιά.

Ο βαθμός δυσκολίας είναι ανεβασμένος το τελευταίο διάστημα και συνεχίζει να ανεβαίνει. Αλλά μς τον ίδιο τρόπο ανεβαίνει και η απόδοση του Παναθηναϊκού, μαζί με την ψυχολογία του και την πίστη ότι παρά τα προβλήματα, τις κακοτεχνίες, τους τραυματισμούς και τις χτυπητές ελλείψεις, είναι μια ομάδα που έχει ποιότητα, έχει προσωπικότητες και έχει μπασκετικό τσαγανό, ώστε να κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ, να τερματίσει όσο ψηλότερα μπορεί και στη συνέχεια να πάει και να παίξει «τα ρέστα του» στα playoffs. Εκεί όπου πλέον, κανείς δεν θα τον έχει ξεγραμμένο και δεν θα τον θεωρεί σάκο του μποξ και μια ομάδα που δεν μπορεί να κερδίσει εκτός έδρας «που να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα». Διότι να που ο κόσμος, γύρισε ανάποδα...