Κάντο όπως στη Μόσχα

Σε μια ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά βραδιά στο ΟΑΚΑ, εμφανίστηκε ο «καλός Παναθηναϊκός» στο πρώτο ημίχρονο και ο «σατανικός δίδυμος αδελφός του» στο δεύτερο. Στο πρώτο μισό καμαρώσαμε μια ομάδα που κυριαρχούσε και στις δυο ρακέτες, που έπιασε τη Μπασκόνια από το λαιμό, που έπαιξε άμυνα για σεμινάριο και στην επίθεση έψαχνε στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τις καλύτερες επιλογές, τα «μισμάτς», τις αδυναμίες του αντιπάλου για να τον χτυπήσει στοχευμένα και μεθοδικά. Για να κερδίσει, για να πάρει τη διαφορά 10+ πόντων, για να ξεκουράσει παίκτες ενόψει του αγώνα της Παρασκευής στο Μιλάνο.

Στο δεύτερο ημίχρονο όμως, έμοιαζε σαν να είχε ήδη επιβιβαστεί η λογική και το καθαρό μυαλό στην πτήση για το Μιλάνο κι έμεινε πίσω η βιασύνη, η θολούρα, τα τραβηγμένα σουτ και η πλήρης απώλεια συγκέντρωσης στην άμυνα. Σαν να μπήκαν στο παρκέ στην επανάληψη οι σωσίες των παικτών του Παναθηναϊκού, κάποιοι που τους έμοιαζαν και όχι οι αυθεντικοί και έκαναν το παιχνίδι ντέρμπι κανονικό. Τέλος πάντων ακόμα κι έτσι το ροζ φύλλο ήρθε - έστω και χωρίς τη διαφορά, η ομάδα βρήκε αντίδραση όταν βρέθηκε πίσω με τρεις πόντους, δεν πανικοβλήθηκε, δεν «λιποθύμησε» και δεν πέταξε στα σκουπίδια τις τέσσερις σερί νίκες που έκανε πριν το ματς αυτό και ειδικά το τεράστιο διπλό στη Μόσχα.

Το ματς με τη Μπασκόνια πια ανήκει στο παρελθόν και είναι και πολύ πιθανό να μην μας απασχολήσει το σενάριο ισοβαθμίας μαζί της, αφού το λογικότερο είναι πως η Μπασκόνια, λόγω πολύ δύσκολου προγράμματος, τραυματισμών και απουσιών, θα τερματίσει πιο πίσω. Το θέμα πλέον είναι το ματς στο Μιλάνο, η τεράστια ανάγκη για ένα διπλό που θα επιτρέψει στον Παναθηναϊκό να δει από πολύ πιο κοντά την οκτάδα και να σκέφτεται το πλασάρισμα ακόμα και στην έβδομη ή έκτη θέση, αλλά πριν και πάνω απ' όλα αυτά η μεγάλη ερώτηση: στο Μιλάνο ποιος Παναθηναϊκός θα βρεθεί; Αυτός του πρώτου ημιχρόνου με τη Μπασκόνια ή αυτός του δεύτερου; Ή και οι δυο;

Αν το βράδυ της Παρασκευής εμφανιστεί στο παρκέ ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου του αγώνα με τη Μπασκόνια, θα χάσει πριν το τζάμπολ, όπως έγινε σε ένα σωρό φετινά εκτός έδρας παιχνίδια. Αν εμφανιστούν και οι «δυο Παναθηναϊκοί» όπως έγινε το βράδυ της Τετάρτης, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο - η Αρμάνι δεν θα είναι τόσο «μεγαλόψυχη» όσο η Μπασκόνια, διότι είναι πολύ πιο «γεμάτη», πιο ποιοτική ομάδα, δεν έχει απουσίες και τραυματισμούς και έχει ισχυρό κίνητρο: να μπει στα playoffs και να παίξει τη ζαριά της για το final - four. Οπότε όλα τα παραπάνω, αφήνουν μια και μοναδική επιλογή στην ομάδα του Ρικ Πιτίνο: όχι απλά να παίξει το μπάσκετ που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο απέναντι στους Βάσκους, αλλά το παιχνίδι που είδαμε στη Μόσχα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ.

Όχι, δεν έχει η Αρμάνι την ποιότητα της ΤΣΣΚΑ. Αλλά αν της επιτρέψεις, αν την κάνεις να νιώσει καλά, αν της δώσεις δικαιώματα και φτιάξει ψυχολογία, έχει 3-4 παίκτες που μπορούν να σε σκοτώσουν, που βλέπουν το καλάθι σαν μπανιέρα, έχει έναν αφιονισμένο Μάικ Τζέιμς. Όλα τα παραπάνω, με έναν τρόπο τα ξεκόβεις μαχαίρι και δεν τα αφήνεις να «ανθίσουν»: μπαίνεις στο ματς από το πρώτο λεπτό μυαλωμένα, «χτίζεις» πάνω στην άμυνά σου, δεν αφήνεις τον αντίπαλο να πιάσει ρυθμό στην επίθεση κι από κει και πέρα προσπαθείς να πας στις πιο ορθολογικές επιλογές στην επίθεση, στοχευμένα, «επιστημονικά» και έξυπνα. Δεν παρασύρεσαι από το ρυθμό των γηπεδούχων, δεν τρέχεις όταν δεν χρειάζεται, δεν καταφεύγεις σε διαγωνισμό τριπόντων ή απονεννοημένες «μπούκες», δεν χαρίζεις μισή φάση ή μισή διεκδίκηση.

Ο Παναθηναϊκός έχει δείξει στα τελευταία παιχνίδια πόσο πολύ θέλει να διορθώσει τις ανορθογραφίες του παρελθόντος, να παίξει καλό μπάσκετ και να μπει στα play-offs. Το «φωνάζει» σε κάθε παιχνίδι, το πιστοποιεί, παλεύει γι' αυτό, κερδίζει χωρίς να του χαρίζεται ούτε μισό σφύριγμα, χωρίς να βρίσκει αντιπάλους αδιάφορους που να ξεκουράζουν παίκτες. Αν πούμε ότι είχε το «δικαίωμα» να χαλαρώσει σε ένα ματς, το έκανε με τη Μπασκόνια, κινδύνευσε αλλά δεν το πλήρωσε - περιθώρια χαλάρωσης δεν υπάρχουν άλλα όμως. Υπάρχει μόνο το «Ιερό Δισκοπότηρο» που λέγεται «οκτάδα».