Γίνεται και χωρίς ντου και μπάχαλα, αλλά… (videos)

Ένα από τα βασικά πράγματα που συμβαίνουν μετά από κάθε ντέρμπι που έχει ανάλογη εξέλιξη με το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός της Κυριακής, είναι το «τσουβάλιασμα». Όλοι ίδιοι, όλα ίσωμα, όλοι σε ένα… καζάνι και δώστου ανακάτεμα με την… κουτάλα της γενίκευσης. Προφανώς και στόχος του κειμένου που διαβάζετε δεν είναι να «ξεπλύνει» κανέναν, ούτε να αθωώσει όσους προκάλεσαν τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Κυριακής. Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, όπως λένε και οι πολιτικές παρατάξεις σε ανάλογα περιστατικά που γίνονται στο δικό τους πεδίο δράσης και επιρροής. Πόσο αλήθεια είναι τελικά αυτό που πολλοί υποστηρίζουν... Ότι ο αθλητισμός είναι μικρογραφία της κοινωνίας... Συν ότι, προσωπική άποψη αυτό, βολεύει πολλούς να ξεσπούν στα γήπεδα αρκετοί από τους οργισμένους συνανθρώπους μας – στην τρισάθλια κατάσταση που βιώνει η ελληνική κοινωνία στην εποχή των μνημονίων – και να διαβάζουμε για τους «χούλιγκαν», τους «στρατούς των ομάδων» και διάφορα άλλα τσιτάτα. Σίγουρα το προτιμούν από το να τους έχουν έξω από υπουργεία και πολιτικά γραφεία να διαμαρτύρονται με ανάλογη ένταση για την ένδεια στην καθημερινότητά τους…

Αφορμές ίσως και αιτίες, αλλά όχι ελαφρυντικά

Που θέλουμε να καταλήξουμε; Δεχόμαστε πως μπορεί να υπάρχει συσσωρευμένη οργή σε έναν οπαδό του Παναθηναϊκού. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Πέρασε και περνάει δύσκολα, αδικήθηκε, το βίωσε με τον χειρότερο τρόπο για πολλά χρόνια με μικρές αναλαμπές και είδε έναν Σύλλογο τεράστιο να συρρικνώνεται με γεωμετρική πρόοδο ενώ ελπίδα δεν υπάρχει από πουθενά. Είναι, όμως, λύση το «σπάσε, κάψε, κατέστρεψε»; Προφανώς όχι. Δεν θα κερδίσει κανείς, πόσω μάλλον η αγαπημένη τους ομάδα, το παραμικρό από τέτοια μπάχαλα. Το μόνο που κερδίζει, είναι τους κλισέ τίτλους που κι εμείς οι ίδιοι, δυστυχώς, χρησιμοποιούμε για «μαύρη νύχτα του ελληνικού ποδοσφαίρου», «ταφόπλακα», «αλητεία» και πάει λέγοντας, συν τη «ρετσινιά» ότι «οι χούλιγκαν του Παναθηναϊκού καταστρέφουν την ομάδα», «οι κουφιοκέφαλοι της κερκίδας τον καταδίκασαν ξανά», και πάει λέγοντας… Δεδομένα, αν κάποιος αγαπάει τον Παναθηναϊκό, ούτε τέτοιο κακό θα του έκανε, ούτε θα του άρεσε να στιγματιστεί έτσι ο ίδιος. Οπότε, εδώ μπαίνει και το στοιχείο της αμφιβολίας για το κατά πόσο όλα αυτά έγιναν από την... αγάπη προς την ομάδα ή έστω την αντιπάθεια στον αντίπαλο ή αν υπάρχουν άλλα αίτια για τις κινήσεις αυτές.

Πως, όμως, έφτασε για άλλη μια φορά εκεί το πράγμα, σε ένα ντέρμπι που δεν είχε και καμία φοβερή… πρόκληση από τον αντίπαλο (πράγματα που έχουμε δει να γίνονται και μάλιστα επί τούτου στο παρελθόν σε αντίστοιχους αγώνες) ενώ είχε και 20 λεπτά μπάλας στα οποία μπορούσε να συμβεί ακόμα και η ανατροπή κι ο Παναθηναϊκός στο τέλος να ήταν ακόμα και νικητής; Να δεχθούμε πως οι οπαδοί θέλησαν να… φοβίσουν τον αντίπαλο; Να το δεχτούμε. Είναι ανάγκη, όμως, να το κάνουν για παράδειγμα με… ντου στον αγωνιστικό χώρο; Ακόμα και το κρύο και απρόσωπο ΟΑΚΑ, μπορεί να γίνει έδρα. Ειδικά ο κόσμος του Παναθηναϊκού, το ξέρει πολύ καλά αυτό και το έχει αποδείξει. Όπως επίσης, πάρα πολλές φορές έχει αποδείξει και την ανωτερότητά του ακόμα και σε στραβά αποτελέσματα. Σε όλα τα σπορ. Μην τα αραδιάζουμε ξανά, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Ακόμα κι αυτοί, ή έστω κάποιοι από αυτούς, που έκαναν όσα έκαναν, ξέρουν καλά τι λέμε.

Η φτώχια φέρνει γκρίνια

Να δεχθούμε, ακόμα, και το μότο των οπαδών «pyro is not a crime». Ναι, μας αρέσει η εικόνα που δημιουργείται στα πέταλα, με τα καπνογόνα, τα κορέο και τις εμπνεύσεις των παιδιών που ακολουθούν παντού και πάντα την εκάστοτε ομάδα τους. Γίνεται, όμως, και χωρίς να πετάξουν μετά μέσα τα καπνογόνα και τα… πάντα όλα. Γίνεται και χωρίς να τα πετάξουν στα ΜΑΤ, χωρίς να αρχίσουν να τις... παίζουν έξω από τις θύρες με αποτέλεσμα κι αυτοί με τη σειρά τους να πετάνε μετά δακρυγόνα όπου βρουν, αδιαφορώντας για το αν θα τα εισπνεύσουν παιδιά, οικογένειες, ηλικιωμένοι και φυσικά οι αθλητές... Στα βίντεο που ακολουθούν, υπάρχουν και σχετικά παραδείγματα εξεδρών που ήταν «καυτές», τα αποτελέσματα μάλιστα δεν ήταν πάντα νικηφόρα για τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν έγινε το παραμικρό είτε στην αρχή, είτε στο τέλος του παιχνιδιού. Πως γίνεται, λοιπόν, να υπάρχει εκεί περιφρούρηση, να μην… ανοίγει ρουθούνι και να μιλάμε ουσιαστικά για τον ίδιο κόσμο, και με πάνω – κάτω τον ίδιο βαθμό… αγανάκτησης αφού πρόκειται για περιπτώσεις εξεδρών την τελευταία δεκαετία; Απάντηση, δυστυχώς, δεν έχουμε στο ερώτημα... 

Το τι μπορεί να συνέβη και έγιναν όλα αυτά, επίσης δεν μπορούμε να το ξέρουμε και δεν είναι στιγμές και ώρες για να κάνουμε εικασίες και κουβέντες καφενείου. Δεν έχει, άλλωστε, και πολλή σημασία. Τέτοια περιστατικά σαν αυτά του ΟΑΚΑ την Κυριακή, δυστυχώς, είναι διαχρονικό φαινόμενο όταν σε μια ομάδα γενικότερα δεν υπάρχει… τίποτα. Ούτε χρήματα, ούτε ισχυρή διοίκηση και προφανώς ούτε καλά αποτελέσματα. Θυμηθείτε το παράδειγμα του ΠΑΟΚ των προηγούμενων χρόνων, ακόμα και των πρώτων χρόνων της παρουσίας του Ιβάν Σαββίδη. Πόσα ματς δεν τελείωσαν στην Τούμπα και έγιναν τα… ντου των οπαδών συνήθεια; Σε τέτοιες καταστάσεις που ουσιαστικά μια ΠΑΕ πρώτα την ενδιαφέρει η επιβίωση και μετά όλα τα άλλα, το γήπεδό της είναι εύκολο να μετατραπεί σε… ξέφραγο αμπέλι. Η παροιμία που αναφέρει «η φτώχια φέρνει γκρίνια», βρίσκει και την απόλυτη εφαρμογή της σε τέτοιες συνθήκες.

Αλλού κωφεύουν κι αλλού… κουνούν το δάχτυλο

Το που καταλήγουμε, βέβαια, είναι το σύνηθες. Για άλλη μια φορά, οι νόμοι θα εφαρμοστούν και ο Παναθηναϊκός θα τιμωρηθεί. Σωστό. Το πρόβλημα, βέβαια, που πιθανόν και να είναι μια από τις αιτίες που «οπλίζουν» χέρια για να κάνουν πράξεις όπως αυτές της Κυριακής, είναι πως δεν υπάρχει και η αντίστοιχη αντιμετώπιση με άλλους συλλόγους. Ο Παναθηναϊκός, κι ο κόσμος του στην πλειοψηφία του, δεν επιζητά να βγει λάδι. Είναι, όμως, εξοργιστικό να μην υπάρχουν ανάλογες τιμωρίες σε ανάλογα ή και βαρύτερα περιστατικά στο παρελθόν ή ακόμα χειρότερα και στην ηθική αυτουργία τέτοιων περιστατικών.

Όταν η πολιτεία ενδιαφέρεται να σώσει μια ομάδα, κάνει τον… κουφό για μεγάλο διάστημα στην προσπάθεια να τιναχτεί στον αέρα ένα άθλημα που έχει φέρει άπειρες διακρίσεις στη χώρα, όπως το μπάσκετ, και το μόνο της μέλημα είναι μην τυχόν και έχει… αντιδράσεις αν εφαρμοστούν όπως πρέπει οι νόμοι και οι κανόνες, τότε δεν είναι και το πλέον φυσιολογικό μέσα σε λίγες ώρες να έχει βγει και να… κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο για όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ. Προφανώς και έχει δίκιο σε ό,τι έχει να κάνει με τη βία και τα επεισόδια, αλλά όταν δεν τηρούνται ίδια μέτρα και σταθμά, τότε δεν μπορεί να πείσει κανέναν για τις… αγνές προθέσεις της. Αν ήταν σωστή σε όλα, αντιμετώπιζε τους πάντες με τον ίδιο τρόπο, τότε ναι. Θα είχε και τους περισσότερους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους που απεχθάνονται τέτοια περιστατικά, με το μέρος της.

Αν η πολιτεία είχε την πρόθεση να «καθαρίσει» με το θέμα της βίας, θα μπορούσε εύκολα να το κάνει. Θα μπορούσε να εφαρμόζει τους νόμους και τους κανονισμούς αυστηρά σε κάθε περίπτωση και όχι να ψάχνει... παράθυρα και να κάνει συσκέψεις επί συσκέψεων. Φαίνεται, όμως, πως δεν υπάρχει η βούληση να γίνει κάτι τέτοιο κι απλά κάθε φορά πέφτει μια βαριά τιμωρία σε ένα κλαμπ με «βαρύ» όνομα, αλλά όχι με δύναμη και ισχύ σε όλα τα επίπεδα όπως ο Παναθηναϊκός των τελευταίων ετών, απλά για να γίνει το… κομμάτι της κάθε κυβέρνησης ότι «εγώ τιμωρώ και τους ισχυρούς» και να πάμε... παρακάτω. Μέχρι την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι ανάλογο, για να έχουμε να λέμε πάλι τα κλισέ που αναφέραμε και στην αρχή…