Μια παρτίδα πινγκ - πονγκ

Όπως παραδοσιακά συμβαίνει σε αυτή τη χώρα (στον αθλητισμό, στην πολιτική, στοις δουλειές μας, στο δρόμο), πάντα την ευθύνη την έχει κάποιος άλλος: ο απέναντι, ο δίπλα, ο παραδίπλα, ο αντίπαλος, ο περαστικός, ο φούφοτος, ο αέρας, η κακιά η στιγμή. Αν μάλιστα το πασπαλίσουμε όλο αυτό με ολίγη από «κοινωνική αγανάκτηση», από «ατυχία», από «έλα μωρέ, παιδιά είναι και βράζει το αίμα τους» και από τις παραδοσιακές ευθύνες της Αστυνομίες, τότε έχουμε έτοιμο τον καμβά των δικαιολογιών, τη συνείδησή μας καθαρή και πάμε παρακάτω. 

Οι ευθύνες είναι πάνω σε ένα τραπέζι του πινγκ - πονγκ και πάνε δεξιά κι αριστερά σαν το λευκό μπαλάκι. Όσο μπορείς να τις επιστρέφεις στη μεριά του «αντιπάλου», όλα καλά. Όταν όμως ξεμείνει το μπαλάκι στη δική σου πλευρά του τραπεζιού, τότε υπάρχει πρόβλημα, διότι χάνεις τον πόντο. Καμιά φορά όμως μπορεί να χάσεις και το σετ και το παιχνίδι ολόκληρο. Στην περίπτωση του ντέρμπι ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, παίχτηκε «διπλό» ανάμεσα στους ανθρώπους που αποφάσισαν ότι γουστάρουν να εκτονωθούν εντός και εκτός γηπέδου, την Αστυνομία, τον Γερμανό διαιτητή και το ποδόσφαιρο. Με έναν μαγικό τρόπο, χαμένοι βγήκαν όλοι - ακόμα κι ο Ολυμπιακός που κέρδιζε ως τη στιγμή της διακοπής και θα πάρει το ματς στα χαρτιά, χαμένος είναι ως κομμάτι αυτού του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η Δικαιοσύνη καλείται πλέον να εξετάσει όλες τις παραμέτρους και να στείλει το λογαριασμό στον Παναθηναϊκό, που θα αντιμετωπίσει - κατά πάσα πιθανότητα - ακόμα μια σκληρή τιμωρία. Αλλά αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη «τιμωρία» του Παναθηναϊκού - υπάρχει κι άλλο…

Η ομάδα του Γιώργου Δώνη, το προπονητικό επιτελείο και οι παίκτες, στέκονται σ' αυτό το τραπέζι του πινγκ - πονγκ των ευθυνών σαν το φιλέ στη μέση. Βλέπουν το μπαλάκι να σφυρίζει από πάνω τους, να πηγαίνει μια από δω και μια από εκεί ανήμποροι, χωρίς να κάνουν τίποτα. Κι αν κάποια στιγμή το μπαλάκι σταματήσει πάνω στο φιλέ, από κακό χτύπημα του ενός ή του άλλου παίκτη, όλοι το φιλέ βρίζουν. Ο Δώνης και οι παίκτες του δεν έχασαν απλά ένα παιχνίδι, ένα ντέρμπι που είχαν ακόμα 20 λεπτά για να «γυρίσουν» - μπορεί να έχαναν ή να ισοφάριζαν ή να έκαναν την ολική ανατροπή, αλλά καμία σημασία δεν έχει διότι δεν θα το μάθουμε ποτέ. Έχασαν για μια ακόμα φορά την ευκαιρία να παίξουν μπάλα, να στέκονται ισότιμα απέναντι στους αντιπάλους τους χωρίς τιμωρίες και αφαιρέσεις βαθμών, να έχουν τον κόσμο δίπλα τους  - τον κόσμο που αγαπάει το ποδόσφαιρο και επιβραβεύει την προσπάθεια κι όχι αυτούς που πάνε στο γήπεδο μόνο για τη νίκη ή μόνο για το μπάχαλο. Έχασαν την τελευταία ευκαιρία να διεκδικήσουν την πέμπτη θέση και να «ξεχρεώσουν» την ευρωπαϊκή τιμωρία, την τελευταία ευκαιρία για φέτος να ευχαριστηθούν τη μπάλα και να απολαύσουν το ποδόσφαιρο. 

Για κάθε βήμα που προσπαθεί να κάνει ο Παναθηναϊκός μπροστά, τελικά κάνει δυο βήματα πίσω. Άλλοτε από οικονομική στενότητα, άλλοτε από διοικητικές επιλογές, από προσφυγές, από Τσάκες και Παϊρότζ ή από συμπεριφορές οπαδών. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν φταίει ο «κακός Αλαφούζος» ή ο «σκληρός διαπραγματευτής Στραματσόνι» ή «ο διαιτητής που σφύριζε φορώντας κόκκινα γυαλιά». Οι ευθύνες του Γιάννη Αλαφούζου είναι δεδομένες, τις έχει αναλάβει, τις έχει παραδεχθεί αλλά τουλάχιστον προσπαθεί να κρατήσει τον Παναθηναϊκό στη ζωή, οι διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές προχωρούν καλά και η αδειοδότηση μοιάζει εφικτός στόχος, ο διαιτητής ήταν ξένος. Άρα; Άρα το στραβό μας το κεφάλι φταίει κι όταν το καταλάβαουμε και το παραχτούμε, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για να βρούμε μια λύση. 

Φυσικά και η Αστυνομία κατέφυγε στη μόνη λύση που γνωρίζει όταν τα πράγματα σοβαρεύουν - να αμολήσει δακρυγόνα έξω ή κοντά σε ένα γήπεδο με χιλιάδες ανθρώπους. Φυσικά ο Γερμανός ρεφ διέταξε εκκένωση του γηπέδου στον… ύπνο του και δεν ενημέρωσε κανέναν, με αποτέλεσμα να έχουν μείνει λιγοστοί άνθρωποι στις κερκίδες κι εκείνος να αποφασίσει οριστική διακοπή του αγώνα. Ισχύουν όλα τα παραπάνω, αλλά πάνω απ' όλα ισχύει το «ντου» στον πάγκο του Ολυμπιακού στο τρίτο λεπτό, οι «μάχες» έξω από το Στάδιο, οι άνθρωποι που έκοβαν βόλτες στο ταρτάν και το χορτάρι, οι κουκούλες, τα καδρόνια, οι τσαμπουκάδες. Για όλα αυτά, αφού κανείς δεν θα κάνει αυτοκριτική, δεν θα αναλάβει τις ευθύνες του και δεν θα πάει αυτοβούλως να παραδοθεί στις Αρχές, ας αναλάβει η Δικαιοσύνη, ο Εισαγγελέας, το Κράτος, η Πολιτεία, να κάνουν αυτό που πρέπει.

Κι ας αφήσουν το Δώνη και τους παίκτες του ήσυχους. Αρκετή ζημιά τους έκαναν, σε αυτούς που είναι το μοναδικό ειλικρινές, καθαρό και ατόφιο κομμάτι του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, που την πληρώνει χωρίς να φταίει - το μόνο που ήθελαν, ήταν να τους αφήσουν να παίξουν μπάλα...