Με Αρετή και Τόλμη

Το τελευταίο ντέρμπι της χρονιάς για τον Παναθηναϊκό, στην φετινή, περίεργη από κάθε άποψη χρονιά, έχει και τη σημασία του και τον συμβολισμό του: με ένα σωρό πράγματα να έχουν συμβεί από το ξεκίνημα της σεζόν, απογοήτευση που έδωσε τη θέση της στην ελπίδα, στενοχώρια που έγινε αισιοδοξία και στη συνέχεια μετατράπηκε σε προβληματισμό, πιτσιρίκια που «μεγάλωσαν» απότομα και κάπου στην πορεία «μπούκωσαν», επιθετική ανάπτυξη που σκόρπισε χαρά και στη μέση του δρόμου έπαθε λάστιχο, έρχεται το παιχνίδι των παιχνιδιών. Ανάμεσα σε δυο παραδοσιακούς αντιπάλους χωρίς κανέναν στόχο στον ορίζοντα (έξω και οι δυο από το Κύπελλο με θύτη τη Λαμία, ο Ολυμπιακός έχει «κλειδώσει» τη δεύτερη θέση, ο Παναθηναϊκός θεωρητικά κυνηγάει την πέμπτη αλλά μάλλον με λιγοστές πιθανότητες πια). 

Η κλασσική ατάκα είναι ότι «σε όποια κατάσταση κι αν είναι οι δυο αυτές ομάδες, πάντα ένα παιχνίδι μεταξύ τους είναι ιδιαίτερο». Ισχύει 100% - και ισχύει ακόμα περισσότερο αυτή τη φορά: και οι δυο ομάδες ψάχνουν το δικό τους κίνητρο, οι παίκτες αναζητούν το μεγάλο ματς που θα τους δώσει πόντους και θα τους αναδείξει, οι προπονητές θέλουν τη νίκη κυρίως για λόγους ψυχολογίας, ο ένας στο κυνήγι της πέμπτης θέσης, ο άλλος για να εξασφαλίσει ότι θα παραμείνει και τη νέα χρονιά - αυτό είναι το πιθανότερο τη στιγμή που μιλάμε, αλλά αν ο Ολυμπιακός χάσει στο ΟΑΚΑ, δεν ξέρω πόσο σίγουρος μπορεί να νιώθει ο Μαρτίνς. 

Ο μεν Παναθηναϊκός ντέρμπι δεν έχει κερδίσει φέτος. Έχασε καθαρά δυο φορές από τον ΠΑΟΚ, δικαιούνταν πιθανότατα να κερδίσει στο ντέρμπι του πρώτου γύρου με την ΑΕΚ, παραλίγο να κερδίσει στο Φάληρο αλλά ισοφαρίστηκε στο τέλος. Ο δε Ολυμπιακός μόνο την ΑΕΚ έχει κερδίσει - κι αυτό κάνει την ανάγκη και των δυο για νίκη, ακόμα μεγαλύτερη. Αλλά δεν ξέρω πόσο αρκεί η «δίψα»: ο Ολυμπιακός μοιάζει πιο «γεμάτος», με καλύτερες μονάδες (ειδικά από τη μέση και μπροστά), στην καλή του δημιουργική βραδιά φτιάχνει ένα σωρό ευκαιρίες, αλλά διάρκεια δεν έχει, δεν δείχνει την ίδια αγωνιστική συνέπεια από τ ένα παιχνίδι στο άλλο, οπότε ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι με τον Παναθηναϊκό θα δείξει το «καλό του πρόσωπο»;

Όσο για το καλό πρόσωπο του Παναθηναϊκού, έχουμε να το δούμε από την προηγούμενη χρονιά. Το 2019 έχουμε δει έναν Παναθηναϊκό χωρίς πολλές ιδέες, χωρίς δημιουργία, χωρίς να παράγει φάσεις και να καταφέρνει να επιβληθεί στον αντίπαλό του, είτε αυτός είναι «μεγάλος», είτε «μεσαίος», είτε «μικρός». Κι όσο κι αν κατανοώ την ανάγκη του Γιώργου Δώνη να μην χάνει η ομάδα του (το είδαμε ξεκάθαρα στη φιλοσοφία του στο ντέρμπι με την ΑΕΚ), ελπίζω ότι αυτή τη φορά θα τολμήσει λίγο παραπάνω. Θα ρισκάρει με μέτρο, θα δοκιμάσει πράγματα, θα «ζητήσει» τη νίκη με διαφορετικό τρόπο κι όχι μόνο με υπομονή και προσοχή πίσω. 

Στην φάση που είναι ο Παναθηναϊκός δεν έχει να χάσει και πολλά πράγματα πέρα από τις αλυσίδες του, αυτές που τον κρατάνε πίσω, που δεν τον αφήνουν να προχωρήσει, να κάνει μερικά βήματα μπροστά, να ξεμπουκώσει, να θυμήθεί την αρχή της σεζόν και τα καλά παιχνίδια που έκανε. Οι λόγοι είναι γνωστοί, οι τραυματισμοί του κόστισαν, από τον έμπειρο Μουνιέ δεν πήρε τίποτα κι από τον Άλτμαν έχει πάρει ελάχιστα, ο Μπουζούκης με το Χατζηγιοβάννη δεν είχαν διάρκεια, η ομάδα πλήρωσε την έλλειψη εμπειρίας και υψηλών παραστάσεων. Αυτό το παιχνίδι όμως τα «διαγράφει» όλα, όλα όσα έγιναν μέχρι τώρα και τραβάει μια γραμμή - αν η ομάδα έχει τη διάθεση και τη θέληση να το κάνει: νικάει; Παίρνει πόντους σε ψυχολογία, συνεχίζει να κυνηγάει τον Άρη, δίνει χαρά στον κόσμο της. Φέρνει ισοπαλία ή χάνει; Τελειώνει κι από τον τελευταίο στόχο της και ρίχνει ακόμα περισσότερο την ψυχολογία ενός κόσμου, που από κάπου ψάχνει να πιαστεί.