Ο φόβος και ο ρεαλισμός…

Ανακούφιση ήταν αυτή η νίκη. Την ήθελε τόσο πολύ η ομάδα, τη χρειαζόταν απίστευτα. Για να… διώξει την κατάρα από πάνω της. Δεν είχε νικήσει στο δεύτερο γύρο μην ξεχνιόμαστε. Κι όσο το ματς ήταν στο 1-0, ήταν λογικό να υπάρχει αυτός ο φόβος, αυτό το… τρέμουλο αν θέλετε, καθώς τα προηγούμενα εντός έδρας παιχνίδια ήταν νωπά ακόμη στις μνήμες όλων. Η ισοφάριση της ΑΕΛ που ήταν με 10 παίκτες και κυρίως της Ξάνθης στο τελευταίος δευτερόλεπτο. Με τις συνθήκες που υπήρχαν κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης σε ψυχολογικό κυρίως επίπεδο, το αποτέλεσμα μετρά και θα σε βοηθήσει να πάψεις να είσαι… φοβικός από εδώ και πέρα.

Φυσικά όσο κι αν εστιάζουμε στις δύο φάσεις του Αστέρα (μία του Καλτσά στο πρώτο μέρος και μία του Μανιά νωρίς στο δεύτερο), μη φανταστεί κανείς πως η ομάδα της Τρίπολης άξιζε κάτι περισσότερο απ’ την ήττα στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός αν δεν είχε την πίεση θα μπορούσε κάλλιστα να έχει «καθαρίσει» τα πάντα νωρίτερα με ένα δεύτερο τέρμα, ενώ ταυτόχρονα δεν θα υπήρχε καν άγχος αν ο διαιτητής είχε κάνει το αυτονόητο αποβάλλοντας τον ποδοσφαιριστή Φερνάντες σε μία απ’ τις δύο περιπτώσεις που είναι μαρς δεύτερη κίτρινη (μαρκάρισμα στον Γιόχανσον ενώ έχει σφυριχτεί φάουλ και προβολή στον Διούδη ενώ αυτός έχει μπλοκάρει την μπάλα). Αλλά έχουμε πει πολλές φορές, τη μοίρα μας την ξέρουμε σε αυτό το επίπεδο. Όταν δεν σε υπολογίζει κανείς και η δυναμική της διοίκησής σου είναι αυτή ατόμου που βρίσκεται σε… κώμα, τότε τι να περιμένεις;

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr