Μια Ελλάδα φως, μια Ελλάδα τένις

Η Ελλάδα παραληρεί από τους αλλεπάλληλους θριάμβους του Στέφανου Τσιτσιπά. Λογικό. Δεν λέγεται τυχαία η Ελλάδα «τενισομάνα», δεν είναι τυχαία το τένις το εθνικό μας σπορ, πολύ μπροστά από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Κι αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις ζωγραφιές πάνω σε αμφορείς της Αρχαίας Ελλάδας, θα δει να απεικονίζονται άντρες που παίζουν τένις στα ξερά χωμάτινα γήπεδα κάτω από τον Παρθενώνα. Διότι όταν εμείς ανταλλάσσαμε μπαλιές, οι ξένοι έτρωγαν βελανίδια.

Η δική μου γενιά, των 40+, είχε το τένις στα γονίδιά της από την πρώτη στιγμή που αντίκρυσε τον κόσμο. Οι πρώτες μου λεξούλες, όπως μου αποκάλυψαν οι γονείς μου καθώς μεγάλωσα, ήταν «φόρχαντ» και «ρεβέρ», ενώ όταν η μανούλα μου μου είπε «σ’ αγαπώ», εγώ της αποκρίθηκα «φιφτίν λοβ!». Θυμάμαι πόσο ξύλο τρώγαμε για να μάθουμε να κρατάμε σωστά τη ρακέτα. Ξύλο, όχι αστεία – καμιά φορά με την ίδια τη ρακέτα. Φοράγαμε τα φθαρμένα Fred Perry μας, βάζαμε μια κορδέλα στα μαλλιά οι μακρυμάλληδες ωσάν τον Μπιον Μποργκ και μέναμε στα courts μέχρι που έδυε ο ήλιος και τρώγαμε το μπαλάκι στο Δόξα Πατρί, επειδή πια δεν το βλέπαμε. 

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr