Να γελάς ή να κλαις…

Πίκρα, στεναχώρια, άδειασμα ψυχολογικό ρε παιδί μου. Αυτό ακριβώς ήταν το ματς με την Ξάνθη. Αυτή την καταραμένη ομάδα που έχει το… φάρδος του αιώνα όταν παίζει με τον Παναθηναϊκό. Συγγνώμη αλλά αυτό το ματς στο ΟΑΚΑ απλά δεν… υπάρχει. Δυστυχώς υπήρξε ως αποτέλεσμα, όμως κατά τα άλλα τι να πεις και που να σταθείς; Πρώτα απ’ όλα στο άσχημο γεγονός πως για ακόμη μια φορά το «τριφύλλι» ενώ κάνει υπερπροσπάθεια, έχει τη μαγκιά και την ικανότητα να ανατρέψει αποτέλεσμα, δεν «σκοτώνει» το ματς. Δεν το τελειώνει μια και καλή, αφήνοντας τους τυχερούς φιλοξενούμενους να το πιστέψουν και στο τέλος να… κλέψουν με τέτοιο τρόπο ένα βαθμό.

Επιβάλλεται ο Παναθηναϊκός να γίνει κυνικός, να γίνει ουσιαστικός και να κάνει τη δουλειά του. Είναι κρίμα κι άδικο όχι για τα δικά μας συναισθήματα, αλλά για την ίδια την προσπάθεια των παιδιών αυτών που έμειναν να κλαίνε (κυριολεκτικά) για μια… ρουφιάνα στιγμή που ήρθε απ’ το πουθενά. Συγγνώμη αλλά δε θα αναφερθούμε καν στο πόσο λάθος έκανε ο Μαυρομμάτης και πάει λέγοντας. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι να… σταυρώσουμε ένα παιδί που δεν έχει την εμπειρία και συγχρόνως έχει ποδοσφαιρική αξία (δική μας άποψη). Η ανάλυση για το πέναλτι, τι έγινε, τι έπρεπε να γίνει, αν ο Χατζηγιοβάνης έπρεπε να διώξει νωρίτερα και όλα αυτά, τα αφήνουμε για την ανάλυση των λαθών απ’ τον Γιώργο Δώνη εσωτερικά της ομάδας. Οι χαζομάρες που θα πούμε εμείς ή ο καθένας, πραγματικά δεν ξέρουμε που θα βοηθήσουν τον Παναθηναϊκό. Ειδικά αν λέγονται διαρκώς τα αυτονόητα, που από ένα σημείο και μετά φαντάζουν ως… αλάτι στην πληγή που έχουν αυτά τα παιδιά κάτι τέτοιες ώρες.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr