Η βλακεία ενός κλισέ!

Το 2019 ξεκίνησε. Η πορεία του για τον Παναθηναϊκό μακάρι να είναι όπως το τελείωμα του 2018, σε αγωνιστικό και μόνο επίπεδο. Με ελπίδα, ταλέντο, πίστη και συσπείρωση δηλαδή. Χωρίς να αρκούν αυτά και μόνο, αλλά είναι ένα καλό βήμα. Άλλωστε απ’ την ανάλυση των δεδομένων που έκανε ο Νίκος Νταμπίζας αλλά και τις δηλώσεις του Γιώργου Δώνη πριν αλλάξει ο χρόνος, καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως δε θα διαφοροποιηθούν πολλά με τα τωρινά δεδομένα. Το πλάνο είναι να στηριχθεί η ομάδα στις ακαδημίες και τα… δικά της παιδιά, καθώς έτσι θα έρθει η εξυγίανση οικονομικά, ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχει και διαφορετική δυνατότητα (αγορά παικτών δηλαδή).

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, θα στηριχτεί στα ταλέντα του. Ακόμη κι αυτοί που θα αποκτήσει, λογικά θα είναι τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή ταλέντα (όπως έκανε με τον Καμπετσή, τον Χατζηθεοδωρίδη κτλ). Κάπου εδώ έρχεται η ασχετοσύνη που υπάρχει στη χώρα μας, αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα. Το τι είναι ταλέντο και μέχρι πότε θεωρείται κάποιος ταλέντο δηλαδή. Επειδή βρήκαμε μια… πιασάρικη έκφραση, τα πάντα έχουν γίνει ένα λάθος σε επίπεδο εντυπώσεων που έχουμε όλοι μας. Αυτό το «στην Ελλάδα θεωρείται ταλέντο και ο 22χρονος», έχει καταστρέψει κάθε ποδοσφαιρική λογική πραγματικά. Οι πάντες, πλέον, θεωρούν πως ταλέντα είναι μόνο οι 16χρονοι-17χρονοι. Από την ενηλικίωση και μετά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο επιβάλλεται στο μυαλό μας να είναι ο κάθε ποδοσφαιριστής έτοιμος να πάρει την ομάδα του απ’ το χεράκι και να την οδηγήσει σε τίτλους.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Λευτέρη Μπακολιά στο Leoforos.gr