Μια συγγνώμη…
Ο πατέρας μου είναι 71 χρονών. Γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1947. Στις 10.
Έχουμε μια μέρα και 29 χρόνια διαφορά. Με τον πατέρα μου, δεν έχω ανταλλάξει ποτέ ούτε στραβή ματιά. Ήταν, είναι και θα είναι (στα μάτια μου) αετός. Ο κυρ-Σπύρος δεν ευτύχησε να κάνει καμιά μεγάλη περιουσία.
Θα μπορούσε, αν έμενε στα καράβια. Αλλά στο δίλλημα «να βλέπω τα παιδιά μου ή να βγάλουμε λεφτά» προτίμησε το πρώτο. Κάπως έτσι, μόλις γεννήθηκα άφησε το μπάρκο κι έγινε στεριανός. Κι ας ήταν δύσκολο να συνηθίσει τη στεριά από τη θάλασσα. Από τα χρήματα μέχρι τον θαλασσινό αέρα της περιπέτειας που απολαμβάνει ο ναυτικός. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μας αν έμενε στη θάλασσα. Ίσως να είχαμε κάνα-δυο σπίτια ή έναν παχύ λογαριασμό στην Τράπεζα.
Κι εγώ κι ο αδερφός μου. Δεν θα είχαμε όμως όλες αυτές τις στιγμές. Να τον περιμένουμε να έρθει το μεσημέρι, να φάμε όλοι μαζί ή να βλέπουμε τα βράδια μπάλα, πάλι όλοι μαζί. Ακόμη και η μάνα μου, που δεν έβλεπε αλλά καθόταν εκεί. Παρέα. Για να… γκρινιάζει που βλέπουμε πάλι μπάλα.
Στα 71 του, αν δεν κερδίσει κάνα Τζόκερ, ο κυρ-Σπύρος δεν θα φτιάξει πλούτη και παλάτια. Έφτιαξε όμως ευτυχισμένα παιδιά. Που προσπαθούν με τη σειρά τους να έχουν ή να φτιάξουν ευτυχισμένες φαμίλιες.
Δεν ξέρω πώς είναι να έχεις πατέρα πλούσιο, πάμπλουτο, δισεκατομμυρίουχο. Ξέρω όμως, ότι πριν από οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα του κάθε πατέρα, πλούσιου ή φτωχού, ναυτικού ή στεριανού, ψηλού ή κοντού, χοντρού ή αδύνατού, εργασιομανή ή τεμπέλη, εκδηλωτικού ή δωρικού προηγείται αυτή του πατέρα. Κάποιες φορές μάλιστα, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, προηγείται και από αυτή του ανθρώπου. Όσοι έχουν παιδιά καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Και τον πατέρα σου, ότι και αν γίνει, όποια κι αν είναι η διαφωνία σου μαζί του, ότι και αν διεκδικείς από αυτόν, αν είσαι ειδικά γιος, οφείλεις να τον σέβεσαι. Πολύ περισσότερο δε να μην αναφερθείς ΠΟΤΕ, πόσο μάλλον δε δημόσια, απαξιωτικά για εκείνον ή σε εκείνον. Ποτέ.
Παρακολουθώ εδώ και καιρό το θέμα της οικογένειας Αγγελόπουλου. Για πολλούς λόγους. Ακόμη και αθλητικούς, καθώς οι γιοι του κ. Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος, διοικούν την ΚΑΕ Ολυμπιακός.
Δεν ξέρω τι είναι πιο θλιβερό: Να πλακώνεσαι δημόσια με τον πατέρα σου για τα λεφτά ή να (του) λες δημόσια ότι δεν είναι σε θέση να μιλήσει επειδή είναι ανάπηρος; Πολύ περισσότερο δε όταν σε διαψεύδουν τα γεγονότα. Άρα διπλό το κακό. Γιατί πέρα από το ότι γίνεται με τον πατέρα σου, δεν βγαίνεις κι αληθινός.
Σε κάθε περίπτωση, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον κ. Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο. Ένιωσα αυτή την ανάγκη. Ως γιος, ως πατέρας και ως άνδρας. Μια συγγνώμη μαζί με τον σεβασμό μου, για τη γενναιότητα του να δίνει τη μάχη απέναντι σε αυτό το «θηρίο». Στα «θηρία» γενικώς. Τα εντός και τα εκτός του.
Υγ. Στη ζωή δεν είναι τίποτα τυχαίο. Κι όλα εξηγούνται. Αργά ή γρήγορα. Όλα.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.