Το «αντίο» στον Δάσκαλο των δημοσιογράφων!

Δύσκολο το τελευταίο αντίο και πολύ περισσότερο για τους δικούς του ανθρώπους, που βιώνουν τον ανείπωτο πόνο που αφήνει πίσω της η απώλεια. Ωστόσο αυτό που έγινε σήμερα στην εκκλησία Ζωοδόχου Πηγής στα Μελίσσια, ήταν πραγματικά εκπληκτικό!

Τρεις μπορεί και τέσσερις γενιές δημοσιογράφων βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας και από παντού ακούγονταν όμορφες ιστορίες για τον κύριο Ανδρέα.

Ιστορίες που δεν εξυμνούσαν απλά το ήθος του, την οξυδέρκειά του και τα επιτεύγματά του, αλλά τον απίστευτο χαρακτήρα του. Μια μικρή περιήγηση στα πηγαδάκια που είχαν δημιουργηθεί και απορούσες πώς ήταν δυνατόν ένας μόνο άνθρωπος να μπορεί να επηρεάσει τόσο πολύ κόσμο!

Από τους… μεγάλους, Τέρενς Κουίκ, Βασίλη Σκουντή, Μένιο Σακελλαρόπουλο και Χρήστο Σωτηρακόπουλο ως και τον νεαρότερο δημοσιογράφο, που ήταν εκεί για να αποχαιρετήσει τον κύριο Ανδρέα Μπόμη, άπαντες μιλούσαν για τον ΔΑΣΚΑΛΟ, τον άνθρωπο που  έκανε σκοπό της ζωής του να μεταλαμπαδεύσει όχι μόνο γνώσεις τόσο για τον αθλητισμό, όσο και για την μεγάλη του αγάπη την εφημερίδα, αλλά παράλληλα να σκαλίσει και να δημιουργήσει ολοκληρωμένους δημοσιογράφους.

Η συνταγή ήταν απλή, αγάπη και μεράκι για ότι και αν ήταν αυτό που καταπιανόταν και αυτό ακριβώς δίδασκε στις διδακτικές αίθουσες των σχολών δημοσιογραφίας, αλλά και σε καφετέριες, δρόμους και γήπεδα. Όπου και αν… πετύχαινε ανθρώπους που διψούσαν να μάθουν, ο κύριος Ανδρέας είχε πάντα κάτι να πει, μπορούσε με μια κουβέντα να σου ανάψει τη… σπίθα για να κάνεις κάτι και να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Και αν δεν το έβρισκες αρκετά σημαντικό, σου έλεγε να το κάνεις καλά και να βρεις κάτι σημαντικό μέσα σε αυτό!

Είχα την τύχη να έχω τον κύριο Ανδρέα καθηγητή στο μάθημα του αθλητικού ρεπορτάζ και της εφημερίδας. Αν και ήταν αγχωμένος για το νέο εγχείρημα που ετοίμαζε μαζί με τον γιο του, Παναγιώτη, την έκδοση της εφημερίδας «Η Πράσινη», φαινόταν πάντα σίγουρος για το κάθε βήμα. Μετά από ένα μάθημα ρώτησε κάποια παιδιά, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ, για το αν θέλουμε να κάνουμε πρακτική στη νέα εφημερίδα. Η ερώτηση ρητορική, καθώς όσοι είχε επιλέξει, όλοι είπαμε το ναι!

Στα γραφεία της εφημερίδας, που ήταν ακόμη σε δοκιμαστικό στάδιο, ήμασταν κάθε μέρα εμείς οι… μικροί, που γράφαμε κείμενα για να μαθαίνουμε και παράλληλα να δοκιμάζονται τα κασέ και να στηθεί μια υποτιθέμενη εφημερίδα, που δεν κυκλοφορούσε ακόμη. Ο κύριος Ανδρέας πάντα ήταν εκεί, και εμείς όλο τρέχαμε σε εκείνον για συμβουλές. Μετά από ένα μάθημα, έφυγα με το αυτοκίνητο από το Μαρούσι, που ήταν η σχολή για την Κηφισιά που ήταν η εφημερίδα, στην Κηφισίας τον βλέπω να περιμένει ταξί, σταματάω και του προτείνω να έρθει μαζί μου, και άνοιξε την πόρτα και ήρθε. Τις συζητήσεις που κάναμε στο αυτοκίνητο, δεν θα τις ξεχάσω ποτέ μου! Δε μιλούσαμε καν για το μάθημα, μόνο για τη ζωή. Μετά τον έψαχνα κάθε φορά που έφευγα από τον ΑΝΤ1, καθώς ήθελα να πάμε μαζί στη δουλειά, απλά για να έχω την ευκαιρία να τον ακούω να μιλάει!

Η εφημερίδα παίρνει σάρκα και οστά στις 17 Μαρτίου το 2007. Ακόμη δεν είχαμε τελειώσει τη σχολή, οπότε η καθημερινότητά μου ήταν πρωί σχολή απόγευμα εφημερίδα για λίγους μήνες μέχρι το πάρτι της αποφοίτησης, όπου και πάλι ο κύριος Ανδρέας με το πλατύ του χαμόγελο μας κοιτούσε και ξέραμε ότι είναι υπερήφανος για εμάς!

Μια μέρα και ακόμη όταν βρισκόμουν στο στάδιο της πρακτικής -που σημαίνει πως δεν υπέγραφα- μου λένε από την εφημερίδα: «Ο κύριος Ανδρέας θέλει να πας να καλύψεις τον  τελικό ποδοσφαίρου της ΕΠΣΑΝΑ, Αήττητος Σπάτων-Μαρκό και να φέρεις και το φύλλο αγώνα, που τα μαζεύει για το αρχείο του».

Χωρίς δεύτερη σκέψη μετά από το αεροδρόμιο, όπου δούλευα, πήγα στο γήπεδο και έκατσα περίπου τέσσερις ώρες, γιατί δε θα προλάβαινα να γυρίσω πίσω. Έψαχνα τα πάντα, ανθρώπους για συνεντεύξεις, γεγονότα που μπορούσαν να «χρωματίσουν» το ρεπορτάζ μου. Όλα τα… ασήμαντα που μπορούσαν κάτι να πουν, όπως ακριβώς μου είχε διδάξει. Γυρίζω στην εφημερίδα και μου λένε το δικό μου ματς θα γίνει δισέλιδο! Το στομάχι μου δέθηκε κόμπος, αλλά παράλληλα «φούσκωσα» από υπερηφάνεια γιατί κάτι καλό θα έκανα. Πρώτη φορά είδα το όνομά μου τυπωμένο στην εφημερίδα, και σκέφτηκα πως η προσπάθειά μου, αποδίδει καρπούς σε κάτι που αγαπούσα πραγματικά και αυτό το χρωστούσα εξολοκλήρου στον κύριο Ανδρέα Μπόμη και θα το χρωστάω σε όλη μου τη ζωή!

Το πώς μπορεί ένας μόνο άνθρωπος να επηρεάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χιλιάδες δημοσιογράφους είναι ανεξήγητο πραγματικά, όμως απόλυτα αληθινό και γι’ αυτό όλοι είχαν κάτι να πουν για τον Ανδρέα Μπόμη. Κάποιο μάθημα ζωής που υπήρχε μέχρι και στην… καλημέρα του, στην καθαρή ματιά του, που όλο νόημα σε βοηθούσε να καταλάβεις κάτι που ούτε εσύ ο ίδιος δεν ήξερες πως το… αγνοούσες μέχρι να στο επισημάνει. Είχε το χάρισμα να αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων που συναναστράφηκε και γι’ αυτό ήταν όλοι εκεί, άνθρωποι που μπορεί να είχε να τους δει χρόνια, αλλά κανείς δεν ξέχασε τι έκανε γι’ αυτούς.

Πολύ δύσκολο το τελευταίο «αντίο» για τον κύριο Ανδρέα Μπόμη, τον άνθρωπο που ενέπνευσε ολόκληρες γενιές δημοσιογράφων!