Πολύ κλάμα… Πολύ κλάμα!
Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν ασχολείσαι με το τίποτα, κάτι δεν θα γίνει ποτέ. Ούτε καν… Τάτι. Η Ιστορία έχει διδάξει ότι αργά ή γρήγορα όλοι παίρνουν στη ζωή αυτό που τους αναλογεί.
Ίσως λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο αλλά ποτέ πολύ περισσότερο ή πολύ λιγότερο. Μην λέμε τα ίδια.
Ένας τυπάκος που γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι απλά ένας ακόμη «mr τίποτα» έχει βρει εδώ και καιρό το νόημα της ζωής του, ελπίζοντας να γίνει κάτι. Δεν θα γίνει.
Και η απόδειξη ότι είναι «τίποτα» φαίνεται από το γεγονός ότι η δήθεν κριτική του σε πρόσωπα και πράγματα, γίνεται «κωλομπαρέ». Ποτέ στα ίσια… Ποτέ αντρίκεια και καθαρά. Με μισόλογα και υπόνοιες. Γυναικουλίστικα.
Με comme il faut προσωπείο και ούτε καν την ευθιξία, το αντριλίκι βρε αδερφέ, να γράψεις στα ίσια τι πιστεύεις και για ποιον… Κι όταν ο κόσμος σε παίρνει χαμπάρι και τρως το κράξιμο της ζωής σου, ξεκινάς το ποίημα της στοχοποίησης και καλείς τον ΠΣΑΤ, την ΕΣΗΕΑ και το… 100.
Μια ζωή η ίδια ιστορία. Ίδια και απαράλλακτη. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα… Αν λέγονται Σωτηράκης ή Λαμπρούκος. Όλοι στην ίδια κατηγορία ανήκουν. Των κατά φαντασία «κυνηγημένων»… Έτσι… αυτοβαφτίζονται για να δικαιολογήσουν την εμπάθεια τους απέναντι σε ανθρώπους που βάζουν εδώ και χρόνια, κόπο, ιδρώτα και χρήμα για να κρατήσουν ή και να σώσουν τον Παναθηναϊκό.
Κι όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι αρχίζουν το κλάμα… Πολύ κλάμα. Μπας και ο κόσμος ξεχάσει ότι ο ένας εδώ και 6 χρόνια κάθε καλοκαίρι σπέρνει καταστροφές και ο άλλος έφτασε στο σημείο να υμνεί τους καταστροφείς του Συλλόγου για να… αμφισβητήσει τα αναμφισβήτητα.
Για να τελειώνουμε: Όταν βάζεις λάσπη στον ανεμιστήρα παίρνεις το ρίσκο να γυρίσει ο ανεμιστήρας πάνω σου… Και τα χάλια σου, δεν θα τα ξεπλύνει τίποτα όσο κι αν κλαις…
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.