Ο Παύλος ενώνει όλους τους Έλληνες ακόμα κι από ψηλά!

Το χθεσινό (13/06/2018) τελευταίο αντίο στον Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν ομολογουμένως από τα δυσκολότερα ρεπορτάζ που έχω καλύψει.

Δύσκολο, λόγω του ότι το κλίμα ήταν συναισθηματικά φορτισμένο και στην οικογένεια Γιαννακόπουλου, αλλά και στους φίλους του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν εκεί.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, λόγω «επαγγελματικής έξης», φροντίζω πάντα να βγαίνω για κάποιες ώρες «εκτός θέματος» και να στέκομαι απλός παρατηρητής στα γεγονότα τα οποία καλύπτω, για να μπορώ να βλέπω όσα οι υπόλοιποι (που αποτελούν μέρος του θέματος) ενδεχομένως δεν μπορούν να αντιληφθούν.

Το έκανα και χθες στη Μητρόπολη. Μίλησα με τον κόσμο στις ουρές, παρακολούθησα προσεκτικά τα στεφάνια που εστάλησαν, είδα τους πολιτικούς που ήρθαν και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα με βαρύνουσα σημασία:

Ο Παύλος ένωσε χθες όχι μόνο τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού! Ένωσε όλους τους Έλληνες, κόκκινους, πράσινους, μπλε…

Κι αυτό ξέρετε είναι το μεγαλείο του Ανδρός!

Ήταν εκεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, ο υπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Κατρούγκαλος, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνις Γεωργιάδης, Ευάγγελος Μεϊμαράκης, Γιώργος Κουμουτσάκος, Βασίλης Οικονόμου, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, Φώφη Γεννηματά, ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης και η σύμβουλος του πρωθυπουργού για θέματα Διασποράς, Κατερίνα Παναγοπούλου. Τα μηνύματα και οι δηλώσεις σεβασμού στο προσωπό του, χιλιάδες...

Ήταν εκεί άνθρωποι και παράγοντες του αθλητισμού, αλλά και του επιχειρηματικού κόσμου που ενδεχομένως; να μην μιλιούνται μεταξύ τους. 

Βρέθηκαν εκεί, δίπλα ο ένας στον άλλο για να αποχαιρετήσουν τον Άνθρωπο... όχι απλά τον επιχειρηματία και τον Πρόεδρο. 

Είναι κάτι που το είπα πολλές φορές στην απευθείας σύνδεση από την Ιερά Μητρόπολη της Αθήνας, όμως τα γραπτά μένουν.

Γράφω λοιπόν τούτο: Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν είχε «κρατήματα» από κανέναν, ούτε από την πολιτική εξουσία, ούτε από την επιχειρηματική ελιτ της οποίας ήταν βασικός πρωταγωνιστής.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος κρατούσε αποστάσεις ασφαλείας γιατί κινήθηκε με το κεφάλι ψηλά και ως αθλητικός παράγοντας και ως επιχειρηματίας.

Κινήθηκε με γνώμονα τη σκληρή δουλειά και μόνον αυτό!

Του χρωστούσαν, δε χρωστούσε...

Δεν προσκύνησε τίποτα για κανέναν λόγο κι αυτό εκτιμήθηκε σε μια Ελλάδα που έμαθε επι σειρά δεκαετιών να κινείται υπογείως, πίσω από κουίντες και κουρτίνες, με δόλιες και ρουσφετολογικές μεθόδους.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όλοι μα όλοι τον αποκαλούν «ΠΑΤΕΡΑ». 

Μεγάλη κουβέντα και βαριά, με τεράστιο εκτόπισμα. 

Είναι ίσως η μεγαλύτερη δικαίωση για έναν άνθρωπο να τον αποκαλούν άπαντες: «ΠΑΤΕΡΑ». 

Ε λοιπόν σε αυτό το βόρβορο, ο Παύλος αποτελούσε φωτεινή εξαίρεση.

Τι σημαίνει τούτο; 

Σημαίνει ότι «αν θέλουμε, μπορούμε».

Υπάρχει ελπίδα.

Αν ένας από εμάς μπορεί να φτάσει τόσο ψηλά και να πετύχει με το ήθος και τον τρόπο ζωής του, τότε μπορούμε όλοι!

Αρκεί να αφήσουμε πίσω τις μικρότητες, τη μικροψυχία, την κατά τον Αριστοτέλη αδυναμία της ψυχής...

Το άλπουμ της ζωής του και της πορείας του είναι πηγή έμπνευσης για νέους επιχειρηματίες και όχι μόνο.

Δανείζομαι μια φράση του Τζον Άνταμς, του Αμερικανού Προέδρου (1825 -1829) η οποία μπορεί να περιγράψει με τον πιο εύστοχο τρόπο την ψυχή του Παύλου.

Έλεγε λοιπόν ο Άνταμς: «Αν οι πράξεις σου εμπνέουν άλλους ανθρώπους να ονειρεύονται περισσότερο, να μαθαίνουν περισσότερο, να κάνουν περισσότερα, να γίνονται κάτι περισσότερο, τότε είσαι ηγέτης».

Και ναι, ο Παύλος ήταν ηγέτης, γιατί οι πράξεις του είναι πηγή έμπνευσης να αφήσουμε πίσω τις στείρες αντιπαραθέσεις, τα σύνδρομα και τα συμπλέγματα κατωτερότητας.

Να βρούμε αυτά που μας ενώνουν και μας κάνουν «Ωραίους σαν Έλληνες». 

Και πιστέψτε με είναι πολλά!