Το «έξι μήνες να παίζαμε με τους Κροάτες, δεν θα περνάγαμε στο Μουντιάλ» δεν είναι… έργο Σκίμπε;
Η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο δεν είναι καμιά υπερδύναμη. Και σε αυτό δεν έχει να κάνει μόνο το επίπεδο των άλλων ομάδων έχει να κάνει και το μαύρο χάλι του ελληνικού ποδοσφαίρου εδώ και 20 χρόνια.
Έχει να κάνει φυσικά και το γεγονός ότι η επιτυχία του 2004, η τεράστια επιτυχία, η μεγαλύτερη έκπληξη στην Ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αξιοποιήθηκε μόνο για να φαρδύνουν οι τσέπες κάποιων. Σε ένα άθλημα που για να παιχτεί, χρειάζεται πολύ λιγότερα από το μπάσκετ, οι «μπαλαδόφατσες» προτίμησαν την κονόμα από το να φτιάξουν υποδομές και να βγάλουν νέους Ζαγοράκηδες, Κατσουράνηδες και Τσιάρτες. Κι αυτό δεν είναι βγαλμένο από το κεφάλι μας αλλά δήλωση του επί σειρά ετών Προέδρου της ΕΠΟ, Σοφοκλή Πιλάβιου.
Κάπως έτσι και με φωτεινότατη εξαίρεση την εποχή Σάντος, ενός τύπου δηλαδή που έχει γεννηθεί για να βγάζει από τη μύγα ξίγκι, μιας «αλεπούς» των πάγκων που έχει… παίξει το ματς πολλές φορές στο μυαλό του πολύ πριν σφυρίσει ο διαιτητής σέντρα, φτάσαμε και στον αποκλεισμό από το Μουντιάλ που θα γίνει το καλοκαίρι στη Ρωσία. Δεν είναι πρώτη φορά που η Ελλάδα μένει εκτός Μουντιάλ. Προφανώς δεν θα είναι και η τελευταία αφού δεν ήμασταν, δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε ποτέ Γερμανία… Όχι τον Σκίμπε να κρατήσουμε στον πάγκο αλλά ακόμη κι αν γεμίσουμε την ΕΠΟ με Γερμανούς!
Κι επειδή έχει ανοίξει εδώ και μερικές μέρες το θέμα «να μείνει ή όχι ο Σκίμπε;» θα ήταν καλό να πάρουμε την απόφαση, όχι εν θερμώ αλλά με απόλυτη ψυχραιμία. Αυτή που μας λείπει ως λαός περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο στόχος της πρόκρισης στο Μουντιάλ δεν επετεύχθη, οι υποστηρικτές του Γερμανού νιώθω ότι έχουν προκύψει λόγω κυρίως όσων ζήσαμε στην προ Σκίμπε εποχή και δευτερευόντως επειδή έχουν το όνειρο ότι βρήκαμε τον νέο Ρεχάγκελ... Ναι, ο Γερμανός, νοικοκύρεψε το μαγαζί, του έβαλε ξανά αρχές, έκανε ξανά την Εθνική Ομάδα, μας έβαλε στα μπαράζ αλλά νερό δεν ήπιαμε… Και το χειρότερο είναι πως η εντύπωση μετά τα δύο ματς με τους Κροάτες ήταν πως «έξι μήνες να παίζαμε, στο Μουντιάλ θα πήγαιναν αυτοί κι όχι εμείς»… Ακόμη κι αν δεν τρώγαμε 4 στο πρώτο ματς αλλά παίρναμε ένα πιο ελπιδοφόρο ή έστω πιο αξιοπρεπές αποτέλεσμα… Και η εντύπωση αυτή δημιουργήθηκε, όχι τόσο λόγω της διαφοράς κλάσης ανάμεσα σε εμάς και τους Κροάτες, όσο με τον τρόπο παιχνιδιού των δύο ομάδων…
Τόσο στο πρώτο ματς που έγινε της πλημμύρας, όσο και στη ρεβάνς του «Καραϊσκάκης» που ήμασταν αξιοπρεπείς, ήταν ολοφάνερο ότι το παιχνίδι ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Κροατών... Κι επειδή η λεπτομερής ανάλυση είναι σαν να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα, όταν και όποτε η ΕΠΟ αποφασίσει για τον Σκίμπε θα πρέπει να ζυγίσει κάποια πράγματα.
Το ένα είναι η αιχμαλωσία από τον αντίπαλο κόουτς στα δύο ματς που έκριναν την πρόκριση και το δεύτερο ποιοι μπορεί να έρθουν αν φύγει ο Γερμανός… Κι επειδή Σάντος δεν υπάρχουν πολλοί, πόσο μάλλον δε θετικοί να έρθουν στην Ελλάδα, το γεγονός ότι οι παίκτες έχουν ψηφίσει και μάλιστα με τα δύο χέρια Σκίμπε, ίσως να βοηθάει τη διοίκηση της ΕΠΟ να αποφασίσει… Ο Σκίμπε σίγουρα δεν είναι ούτε μυρωδιάς, ούτε «κελεπούρι». Είναι ένας Γερμανός προπονητής, που έδειξε έργο επειδή παρέλαβε μια σκόρπια διαδήλωση και την έκανε απλά ομάδα… Με δυο λόγια αν μένει δεν πανηγυρίζεις, αν φύγει δεν πέφτεις στα πατώματα…
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.