Ποιο καθήκον επιτάσσει να χτυπήσεις αυτή τη γιαγιά;
Αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία, ήταν αναμενόμενο
Θυμάμαι, σαν τώρα, έναν φίλο στρατιωτικό αναλυτή να μου λέει το … μακρινό 1991, τότε που οι μεγάλοι του πλανήτη, μοίραζαν τα ιμάτια της Γιουγκοσλαβίας ότι «η επόμενη χώρα που θα διαμελιστεί θα είναι η Ισπανία. Δεν έχουν σχεδόν τίποτα να τους ενώνει. Καλά-καλά, ούτε την ίδια γλώσσα». Τον κοίταζα σαν χάνος. Μου φαινόταν από υπερβολικό έως… εξωγήινο, τω καιρώ εκείνω. Δεν ξέρω αν η κατάληξη των πραγμάτων θα τον δικαιώσει, ξέρω όμως ότι η πορεία (δυστυχώς) τον έχει δικαιώσει από καιρό. Το «δυστυχώς» δεν αφορά στα της Ισπανίας, της Καταλονίας κλπ.
Προφανώς όπως επέζησε η πρώην Γιουγκοσλαβία, ως Σερβία, Κροατία, Σλοβενία κλπ. θα επιβιώσει και η Ισπανία (οτ)αν χωριστεί σε… τεύχη. Αυτό που αναρωτιέμαι, βέβαια, είναι αν αυτοί οι άνθρωποι που τώρα σηκώνουν το φλάμπουρο της επανάστασης έχουν όντως κάτι να χωρίσουν με τον διπλανό τους. Αυτό που μέχρι πρότινος ήταν συμπατριώτης τους... Προφανώς και έχουν διαφορές.
Όπως είχαν και οι Γιουγκοσλάβοι αλλά θαρρώ πως αν δεν υπάρχει κάποιος απ’έξω που να ρίχνει λάδι στη φωτιά, ο κόσμος θα ζει ειρηνικά και ήρεμα... Κι αυτό το λέω προς γνώση και συμμόρφωση γιατί αν ακούσετε ποια χώρα έχει πάρει σειρά μετά τους Ισπανούς, δεν θα σας αρέσει και τόσο η απάντηση… Εξ ου και όλη αυτή η πολεμική σε ότι μας ενώνει. Την οικογένεια, την θρησκεία, την πατρίδα, τη σημαία, τον Εθνικό Ύμνο κτλ. Το σχέδιο προχωράει…
Αλλά αρκετά με τα γεωπολιτικά. Το «δυστυχώς» που λέγαμε είχε να κάνει με τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν την Κυριακή στην Ισπανία, την Καταλονία ή όπως αλλιώς θέλετε να τη λέμε… Στην Ευρώπη του… πολιτισμού, το ξύλο πήγε σύννεφο. Και μάλιστα αδιακρίτως. Δεν ξέρω ποιο καθήκον σου επιτάσσει να χτυπήσεις αυτή τη γιαγιά… Να χτυπάς γενικά ανυπεράσπιστους... Ξέρω όμως ότι στα πλάνα των «μεγάλων», των «δυνατών» οι ανυπεράσπιστοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά αριθμοί… Αναγκαίο κακό. Παράπλευρες απώλειες. Το έχουμε δει και εδώ.
Κάθε φορά που οι συνταξιούχοι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες βγαίνουν στον δρόμο για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια… Δεν ξέρω πόσοι από εμάς έχουμε συνηθίσει πια στο αίμα και δεν μας προκαλεί αίσθηση. Ξέρω όμως ότι στη θέα αυτής της φωτογραφίας ήθελα να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο… Για την Ευρώπη των λαών, που γίνεται Ευρώπη των… αριθμών. Για την ανθρωπιά που χάνεται στο βωμό του καθήκοντος. Προστατέψτε αυτούς που δεν μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους… Όπως μπορεί κι όσο μπορεί ο καθένας… Μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.