Πάρ(ν)το αλλιώς

Η ήττα παραμένει πάντα ήττα. Σύμφωνοι; Ωραία πάμε παρακάτω. Έχει διαφορά να χάνεις με 3-2 αντί για 3-0, όμως, η ουσία είναι στον τρόπο που συμβαίνει αυτό και στο... μάτι. Και το μάτι όχι μόνο δεν το «γέμισε» ο Ολυμπιακός, αλλά το βγαλε μόνος του αν και σκεφτεί κανείς πως ο ρεαλιστικός στόχος είναι η τρίτη θέση στον όμιλο και το Europa League.

Για το ναυάγιο στο πρώτο ημίχρονο όπου η Σπόρτινγκ έκανε πάρτι δεν χρειάζεται να γράψεις πολλά. Ο Ολυμπιακός γλίτωσε το διασυρμό γιατί πήγε κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική. Εφόσον υπάρχει αυτή. Όσοι (ακόμα) την υποστηρίζουν λένε κάτι πολύ απλό που μετά από τόσα χρόνια δεν γίνεται να λαθεύουν: Δείξε μου τα χαφ σου να σου πω τι ομάδα έχεις.

Η προσέγγιση του αγώνα ήταν λάθος απέναντι σε μια ομάδα που γνωρίζεις ότι σε ανοιχτό γήπεδο και ποιότητα και ταχυδύναμη διαθέτει για να σε «σκοτώσει».

Ο Χάσι ατύχησε με την επιλογή να ρίξει στην ίδια ενδεκάδα τους Φουρτούνη και Μάριν. Κανείς από τους παραπάνω δεν μπορεί να πιέσει. Όχι την αντίπαλη άμυνα, αλλά τα αντίπαλα χαφ, τον χώρο. Αν στην εξίσωση βάλετε και τον Καρσελά τότε η τριάδα της δεύτερης γραμμής των μέσων είχε πρόβλημα όταν η Σπόρτινγκ αποφάσιζε να παίξει στην κόντρα. Και συνήθως αυτή είναι γρήγορη.

Με τον Ζιλέ αμυντικό χαφ, αλλά βαρύ κορμί και τον Οφόε λιγότερο ικανό σε ανασταλτικά καθήκοντα, οι Πορτογάλοι είχαν βρήκαν απέραντο κενό στον άξονα. Το τι συνέβη από εκεί και πίσω ήταν αναμενόμενο απέναντι σε παίκτες που είδατε και μόνοι σας πως έτρεχαν, πως είχαν μάθει (λόγω προπονητή) να φτάνουν μέχρι τον... Καπίνο.

Μη αναμενόμενο είναι να τρως γκολ από στημένη φάση στα 72'' σε παιχνίδι του Champions League όταν το κύριο ζητούμενο είναι η συγκέντρωση. Αυτή κι αν απουσίαζε. Η εικόνα δεν αλλάζει λόγω Πάρντο. Και μπορεί ένας διασυρμός να μετατράπηκε σε ήττα, αλλά εάν ο Ολυμπιακός και κυρίως ο Χάσι δεν το πάρει αλλιώς σε τέτοιο επίπεδο θα το πληρώσει πιο ακριβά.