Την ώρα που η Εθνική παλεύει...

Κάθε καλοκαίρι όλες οι Εθνικές ομάδες από την Ανδρών, μέχρι την Κορασίδων κάνουν την προσπάθεια τους για να διατηρήσουν το ελληνικό μπάσκετ ψηλά και να φέρουν διακρίσεις. Άλλοτε το επιτυγχάνουν, άλλοτε όχι. Έτσι είναι ο αθλητισμός, κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία...

Κάθε καλοκαίρι όμως παρατηρείται το φαινόμενο οι προσπάθειες αυτές να “τορπιλίζονται” στον “βωμό” του μεγάλου στόχου: Να αλλάξει η εκλεγμένη διοίκηση της ΕΟΚ και (επιτέλους) να φύγει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Προφανώς για να έρθει κάποιος που θα είναι πρόθυμος να υλοποιήσει άλλα σχέδια. Όλος περιέργως από μια συγκεκριμένη πλευρά...

Ειδικά το φετινό καλοκαίρι που είναι από τα καλύτερα σε ότι αφορά το ελληνικό μπάσκετ, καθώς μετράμε ήδη ένα χρυσό μετάλλιο με την Εθνική Νέων Ανδρών, μια 4η θέση με τις Γυναίκες και τους Άνδρες να δίνουν την δική τους “μάχη” στην Κωνσταντινούπολη για να μπούμε στα μετάλλια παρά τις σημαντικές απουσίες (Αντετοκούνμπο, Όγκαστ, Ντόρσει) ορισμένοι συνεχίζουν το βιολί τους.

Το έκαναν από τη διαδικασία επιλογής του προπονητή, το συνέχισαν στην προετοιμασία και κορύφωσαν την... αντιστασιακή τους δράση κατά την διάρκεια της πρώτης φάσης του Ευρωμπάσκετ στο Ελσίνκι! Το συνεχίζουν χωρίς δισταγμό και στην Κωνσταντινούπολη μετά την πρόκριση στην 8αδα του Ευρωμπάσκετ!! Όσο δηλαδή η Εθνική ομάδα συνεχίζει την προσπάθεια της!!!

“Να αλλάξει η Ομοσπονδία και να έρθουν άλλοι”, ήταν η μόνιμη επωδός. Ως τώρα βέβαια δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος... διάδοχος. Εσχάτως με την ευκαιρία της βράβευσης του στο Hall of Fame, έβαλαν μπροστά το Νίκο Γκάλη.

Κανείς δεν ρώτησε τον “γκάνγκστερ” αν θέλει η αν μπορεί να βοηθήσει στο συγκεκριμένο κομμάτι. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, το γεγονός ότι ο Νικ έβαλε το δικό του μεγάλο λιθαράκι, μαζί με τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Φάνη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά το '87 για να γίνει εθνικό σπορ το μπάσκετ, δεν σημαίνει ότι μπορεί και να διοικήσει το άθλημα.

Για την ακρίβεια, επειδή υπήρξε μεγάλος αθλητής, δεν σημαίνει ότι μπορεί να είναι και καλύτερος από τον οποιοδήποτε άλλο συναθλητή του σε θέματα άσκησης διοίκησης. Πολύ απλά γιατί δεν έχει δοκιμαστεί σ' αυτό το πόστο και να πούμε ότι μπορεί να πάρει την “μπαγκέτα”. Φράσεις δε που του αποδίδονται σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με τον τρόπο που έχει επιλέξει να πορευτεί από την ημέρα που σταμάτησε το μπάσκετ.

Προφανώς και θα ήθελε το ελληνικό μπάσκετ το Νίκο Γκάλη να είναι δίπλα και να βοηθάει. Όμως, δεν είναι σίγουρο ότι σε μια θέση προέδρου χωρίς την απαιτούμενη εμπειρία σε θέματα διοίκησης θα είχε την ίδια... ευστοχία με εκείνη που είχε στα παρκέ. Άλλο το παρκέ, άλλο η διοίκηση. Το καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής.

Εξάλλου, έχει αποστασιοποιηθεί από το μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια. Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις της οικογένειας του Άρη, της ίδιας της ομάδας του, προτιμούσε να μένει εκτός. Με οποιαδήποτε διοίκηση σε οποιεσδήποτε συνθήκες... Αν έχει αλλάξει κάτι στις προθέσεις του καλό είναι να το πει ευθέως ο ίδιος ο Νικ και όχι οι... συνομιλητές του!

Όσο για τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, ένα πράγμα που δεν μπορεί να του προσάψει κάποιος είναι ότι δεν αξιοποιεί πρώην αθλητές των Εθνικών ομάδων. Το έκανε με πολλούς, κάποιοι προσφέρουν επί χρόνια τις υπηρεσίες τους (Νίκο Φιλίππου και Παναγιώτης Φασούλας), σε άλλους έδωσε την ευκαιρία να γίνουν και προπονητές (Γιαννάκης), όμως, επειδή είναι θέσεις που κατά βάση έχουν μόνο προσφορά (η θέση του προέδρου είναι αμισθί) οι πιο πολλοί τις αποφεύγουν όπως ο “διάβολος το λιβάνι”.

Και όσοι γνωρίζουν καταλαβαίνουν γιατί κορυφαίοι διεθνείς παίκτες δεν έχουν αναλάβει κάποιο πόστο τα τελευταία χρόνια. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι εκλεγμένος πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης. Και στις δημοκρατίες οι αλλαγές συμβαίνουν μόνο με ψηφοφορία... Όποιος λοιπόν θέλει μπορεί να εμφανιστεί, να εμπνεύσει και να “διώξει επιτέλους τον Βασιλακόπουλο”. Όπως λένε οι “ειδικοί”...