Ο φόβος μας είναι η νίκη τους

Οι αστυνομικοί που περιφρουρούν τον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Βαρκελώνης, ξαπόσταιναν κάτω από τις λιγοστές σκιές που προσφέρονται στον μήκους 1.2 χιλιομέτρων δρόμο.

Την βαβούρα της πολυκοσμίας ξαφνικά «έσπασε» ο ήχος ενός φορτηγού που στο μανιασμένο του πέρασμα σκότωσε και τραυμάτισε δεκάδες ανθρώπους. Η τρομοκρατία είχε κάνει ξανά την εμφάνισή της στην Ευρώπη.

Το Ισλαμικό Κράτος «χτύπησε» για μια ακόμα φορά προκειμένου να θυμίσει στους πολίτες της Δύσης ότι ο «ιερός» πόλεμος που τους έχει κηρύξει είναι εδώ.

Φαντάζομαι ότι όλοι θα γνωρίζουν ότι η Λα Ράμπλα είναι ένα σημείο που θα έβαζε άνετα υποψηφιότητα ότι θα δεχτεί τρομοκρατικό χτύπημα. Μιλάμε για τον δρόμο που συνδέει το κέντρο της Καταλονίας με την Μπαρτσελονέτα, τον δρόμο που όποιος ζει εκεί, ή επισκέπτεται για τουρισμό την Βαρκελώνη, τον περπατά σε καθημερινή βάση.

Στατιστικά οι πιθανότητες να προλάβει η αστυνομία ένα τέτοιο χτύπημα είναι ελάχιστες. Είναι τέτοια η μορφή των επιθέσεων που πραγματοποιούνται στην Ευρώπη από το Ισλαμικό Κράτος, που βασίζεται στο ξαφνικό, το απρόβλεπτο και φυσικά στον τρόμο.

Και τα πάνε καλά και στα τρία, αφού αν θυμηθεί κάποιος τις επιθέσεις στη Νίκαια, τις Βρυξέλλες, το Παρίσι, το Βερολίνο, τα θύματα ούτε που πρόλαβαν να καταλάβουν τι συνέβη πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή και ξεκινήσουν το νέο τους ταξίδι, χτυπημένοι από τους φανατισμένους.

Μιλάμε για χτυπήματα σε πόλεις που θα μπορούσε να περπατάει εκείνη τη στιγμή κάθε Ευρωπαίος πολίτης. Οι τζιχαντιστές λοιπόν κατά κάποιο τρόπο έχουν πετύχει τον στόχο τους. Έχουν καταφέρει να φυτέψουν τον φόβο τόσο βαθιά στην καθημερινότητα μας, που πλέον έχει βγάλει ρίζες.

Στο άκουσμα της κάθε είδησης που αφορά τρομοκρατική ενέργεια, ψάχνουμε μέσω των social media να δούμε αν είναι καλά οι κουμπάροι μας στη Βαρκελώνη, η θεία μας στη Γαλλία, οι φίλοι που δουλεύουν στις Βρυξέλλες, οι γνωστοί μας που επισκέπτονται το Βερολίνο πολύ συχνά επειδή γουστάρουν την πόλη.

Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, αφού βεβαιωθούμε ότι οι απώλειες δεν αφορούν δικά μας πρόσωπα, θα καταδικάσουμε, θα βρίσουμε τους αλλόθρησκους, θα ευχηθούμε τον αφανισμό τους.

Και θα ξεχάσουμε για μια ακόμα φορά ότι εδώ και κάποια χρόνια ζούμε υπό καθεστώς φόβου. Ενός συναισθήματος που δεν μας αφήνει να σκεφτούμε ψύχραιμα, που μας «φρενάρει» από τα πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε.

Που μας θυμίζει στην τελική ότι όσο και να θέλουμε να ορίζουμε εμείς τις ζωές μας, η ανθρωπότητα θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να μας βάζει σε διαδικασία να σκεφτόμαστε τι θα είχε συμβεί αν ήμασταν εμείς εκείνη την ώρα στη Ράμπλα.

Και αυτό, είναι η μεγάλη τους νίκη…