Θέλει μεγάλη προσπάθεια, να γράψεις «παπαριές», γι’ αυτόν τον Παναθηναϊκό…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τους... ειδικούς που πέντε χρόνια τώρα έχουν στόχο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και δε σταματάνε να τρώνε τα μούτρα τους!
Πέντε χρόνια τώρα, από το καλοκαίρι του 2012, μέχρι το τωρινό, υπάρχει κόσμος που βγάζει μεροκάματο (με κάθε τρόπο) γράφοντας «ότι να’ ναι» για τον μπασκετικό Παναθηναϊκο. Και το έκανε με πλάνο και στόχο. Το πλάνο δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί. Ο στόχος ήταν και είναι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Το καλοκαίρι του 2012 ήταν το πιο εύκολο για τους «αναλυτές». Η αποχώρηση του Ομπράντοβιτς και το τσουνάμι που ακολούθησε με τους παίκτες, ήταν βούτυρο στο ψωμί όσων δεν ήθελαν να ξανασηκώσει κεφάλι το τριφύλλι. Το ότι ένα χρόνο μετά οι πράσινοι είχαν πάρει πρωτάθλημα και κύπελλο, τους χάλασε το γλυκό αλλά όχι και το πλάνο. Το καλοκαίρι του ’13 ξανά το ίδιο βιολί. Με την ίδια ένταση. Κι ας «έκριναν» την ομάδα του νταμπλ… Ενός νταμπλ που επαναλήφθηκε.
Όπως και η… κριτική. Με στόχο ξανά-μανά τον ίδιο. Τον Γιαννακόπουλο. «Ελληνοποίηση» έλεγε (για να καλύψει και την… αδράνεια της εποχής Ζοτς), «τσιγκουνιά» την βάφτιζαν… Και όταν δυο σερί σεζόν ο Παναθηναϊκός δεν πήρε πρωτάθλημα έγινε του… ξεσαλώματος. Ότι «παπαριά» είχε ο καθένας την έλεγε, την έγραφε… Είτε με υπογραφή, είτε ως… ΝΙCK PETRALONA 13 κάτω από τα «ρεπορτάζ»-«σχόλια» για τον Παναθηναϊκό. Είπαμε το θέμα ήταν το πλάνο και ο στόχος. Και «χτυπώντας» τον Γιαννακόπουλο θεωρούσαν ότι προχώραγε το πλάνο… Κακό του κεφαλιού τους.
Φέτος είναι ένα καλοκαίρι… νταμπλ. Ένα ακόμη. Το τρίτο στα πέντε χρόνια του ΔΓ στην ομάδα…. Το λες και επιτυχία… Και η διαφορά με τα προηγούμενα, έπειτα από τις μεταγραφικές κινήσεις, δεν είναι τόσο η διάθεση των… ειδικών και μη, όσο ο βαθμός δυσκολίας της κριτικής. Γιατί το να γράψεις «παπαριά» για τον τρόπο που κινήθηκε και χτίστηκε ο Παναθηναϊκός το φετινό καλοκαίρι θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια. Και μυαλό. Που δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που έχουν φτάσει σε σημείο να… μισούν τον εχθρό άρα και να θολώνουν την κρίση τους. Τη θολωμένη είτε από άποψη είτε από άλλους λόγους.
Πχ. Δεν είναι κακό να έχεις σχέση με έναν προπονητή (ακόμη και σεξουαλική). Κακό είναι να κράζεις κάποιον συστηματικά επειδή δεν του έδωσε τη δουλειά ή να κράζεις αυτόν που πήγε στη δουλειά που θα έπαιρνε ο καλός σου. Η Ελλάδα άλλωστε είναι πολύ μικρή χώρα για να κρυφτείς.
Όπως δεν είναι επίσης κακό να φεύγεις από μια δουλειά (όλοι έχουμε φύγει). Κακό είναι όμως να γράφεις με ψευδώνυμα κάτω από τα ρεπορτάζ πράγματα που έμαθες όσο ήσουν στη δουλειά.
Όπως κακό δεν είναι επίσης να έχεις φίλο έναν μάνατζερ. Όλοι έχουμε. Είναι όμως κακό να κρίνεις τις μεταγραφικές κινήσεις μιας ομάδας με γνώμονα αν ψώνισε από τον φίλο σου.
Καταλήγοντας: Ο Παναθηναϊκός φέτος κράτησε τον MVP (Σίνγκλετον) του αρνούμενος μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ πρόταση. Πήρε ένα ελληνόπουλο (Μήτογλου) που έπειτα από χρόνια ήταν μήλον της Έριδος ανάμεσα στους αιώνιους. Έφερε ένα ακόμη από τις ΗΠΑ (Όγκαστ). Έβαλε ταχύτητα και αθλητικότητα στο φουλ (Αντετοκούμπο, Όγκαστ, Λεκαβίτσιους κτλ). Και τέλος πήρε τον καλύτερο ίσως σουτέρ (και σπουδαίο γενικά επιθετικό) των τελευταίων ετών στην Ευρωλίγκα (Λοτζέσκι). Κι όλα αυτά έπειτα από μια σεζόν ΝΤΑΜΠΛ. Όχι… άτιτλη. Α, η πρώτη χωρίς τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Για να ξέρουμε τι λέμε και ποιους κρίνουμε. Μια ομάδα και έναν τύπο που σε πέντε χρόνια έχει πάρει τρία νταμπλ και άλλα δύο Κύπελλα στην Ελλάδα της κρίσης.
Οπότε το να «κράξεις» χωρίς… φόβο και με πάθος, θέλει μεγάλη προσπάθεια! Πολύ μεγάλη… Κάτι ακόμη. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Αρκεί να δηλώσεις από την αρχή τι είσαι, με ποιον είσαι και κυρίως γιατί γράφεις αυτά που γράφεις…
Υγ. Στα 40 μου και έπειτα από 20+ χρόνια στο χώρο είμαι πια μεγάλος για να φοβάμαι και μικρός για να σταματήσω… Οπότε έχουμε δρόμο μπροστά μας και… αρχείο πίσω μας. Για όλους. Φιλιά!
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.