Σας ευχαριστούμε για το τότε και το τώρα!

14 Ιουνίου. Ήταν για μένα πάντα σημαδιακή μέρα. Ήταν η μέρα που το 1987 άλλαξε μια για πάντα την πορεία του μπάσκετ στην Ελλάδα και με έκανε να παρατήσω την ασπρόμαυρη μπάλα και τον περιβάλλοντα χώρο του Καλλιμάρμαρου που την κλωτσούσα συνήθως και να περάσω τα φανάρια για να πάω απέναντι. Στον Φωκιανό. Με πορτοκαλί μπάλα αυτή την φορά.

Ήταν η ημέρα που καθήλωσε όλη την Ελλάδα στις οθόνες των τηλεοράσεων και μετά την «έσπρωξε» μαζικά στους δρόμους να πανηγυρίσει. Να γιορτάσει, να κλάψει από χαρά, να τραγουδήσει, να φωνάξει με όλη της τη δύναμη.

Ο Νίκος Γκάλης θα μπορούσε να είναι ο πρωταγωνιστής του «Eye of the Tiger», της επιτυχίας που ακουγόταν παντού εκείνη την εποχή, ο Αργύρης Καμπούρης του «The final Countdown» αφού στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν από το φάουλ που κέρδισε μέχρι να ακουστούν τα δύο «χλατς» στο διχτάκι του ΣΕΦ όλοι μας μετρούσαμε αντίστροφα μέχρι τη στέψη!

Συνολικά οι παίκτες του Κώστα Πολίτη σε εκείνο το τουρνουά μας έδωσαν μαθήματα ζωής. Αυταπάρνηση, πίστη, καρδιά και πάθος. Ο Γιαννάκης τις άρπαζε από τον Τσατσένκο όμως σηκωνόταν πάντα και συνέχιζε. Ο Χριστοδούλου το πίστεψε και σταμάτησε όποιον παίκτη αντίπαλης ομάδας φάνταζε ανίκητος (με πρώτο και καλύτερο τον αξέχαστο Ντράζεν Πέτροβιτς), ενώ συνολικά όποιος έμπαινε στο παρκέ έδινε ότι είχε και δεν είχε για να ικανοποιήσει τους 15.000 Έλληνες που γέμιζαν το ΣΕΦ σε κάθε παιχνίδι.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά στον Ευρωπαϊκό μπασκετικό χάρτη. Η Γιουγκοσλαβία και η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχουν πια. Διαλύθηκαν. Η Ελλάδα πλέον ξεκινάει τις διοργανώσεις ως ένα από τα φαβορί και όχι ως μια ομάδα που απλά συμμετέχει στα μεγάλα ραντεβού.

Εξάγουμε μέχρι και παίκτες στο NBA που έχουν όλες τις περγαμηνές να γίνουν σούπερ σταρ. Αυτό όμως που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ είναι το ρίγος και η συγκίνηση όποιου βλέπει ξανά το βίντεο του μεγάλου τελικού. Το καρδιοχτύπι μας την ώρα που ο Καμπούρης στηνόταν στη γραμμή του φάουλ και έφτυνε τα δάχτυλά του πριν ευστοχήσει στις δύο βολές που άλλαξαν την πορεία του αθλήματος στην χώρα μας.

Ο σκοπός του κάθε ανθρώπου στη Γη είναι να προχωράει μπροστά. Να εξελίσσεται. Να μαθαίνει συνεχώς, να ατενίζει το μέλλον και να αφήνει πίσω του το παρελθόν. Κάποιες φορές όμως οδηγός για το μέλλον, πρέπει να είναι το παρελθόν.

Η εθνική μας ομάδας μας το δίδαξε καλά εκείνη την χρονιά. Σήμερα, 30 χρόνια μετά το έπος του 1987 είναι βέβαιο ότι όποιος έζησε εκείνες τις στιγμές θα δει ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό του όταν θα πέσει πάνω στα πολλά αφιερώματα για τον άθλο.

Και αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Καμπούρη, του Κρατζά, του Ιωάννου, του Ανδρίτσου, του Φάνη και των άλλων παιδιών. Ότι έγιναν διαχρονικοί επειδή αυτοί χάραξαν τον δρόμο για να μπορούμε στη συνέχεια να απολαύσουμε τον Διαμαντίδη, τον Αλβέρτη, τον Σπανούλη, τον Σιγάλα, τον Κόρφα, τον Πρίντεζη και τόσους πολλούς άλλους που άφησαν το δικό τους προσωπικό στίγμα στα παρκέ των κλειστών γηπέδων.

Σας ευχαριστούμε μάγκες. Για το τότε και το τώρα!