ΣΥΛΛΟΓΟΣ – ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!

Δεν ξέρουμε αν αντέχει η οροφή του ΟΑΚΑ που θυμίζει κάτι από γαλαξία αστέρων, δεν ξέρουμε αν αυτή η ομάδα έχει και άλλους τρόπους να τρελάνει τον  κόσμο της και να τον κρατήσει ΟΡΘΙΟ. Αυτό που ξέρουμε, όμως, είναι πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πραγματικό  φαινόμενο. Έναν ΣΥΛΛΟΓΟ – ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ για τον παγκόσμιο αθλητισμό.

Μιλάμε για τη μοναδική ομάδα στην Ευρώπη που από το 1996 και έπειτα δεν έχει μείνει ούτε μία χρονιά χωρίς έναν τίτλο. Ότι και αν έχει συμβεί, όσα τεράστια πρόσωπα και αν έχουν αποχωρήσει πάντα βρίσκει τον τρόπο να βρίσκεται στην κορυφή. Ένα τμήμα που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να μη δώσει χαρά στον κόσμο του, ένα τμήμα που λατρεύει αλλά είναι υπεράνω προσώπων.

Ένα τμήμα – ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ!  

Μοιάζει με ιερή υποχρέωση που ξεκίνησε από τον Παύλο, τον Θανάση, τον Κώστα και συνεχίζεται από τον Δημήτρη. Μια «υποχρέωση» που μοιάζει με ανάσα για όλους μας. Το τελευταίο διήμερο μας είπε πολλά. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού την ώρα που έμπαινε ο επίλογος όλων των ομαδικών Πρωταθλημάτων ξεχύθηκε στους δρόμους, ξέσπασε, χάρηκε, δάκρυσε, τραγούδησε και γέμισε τις μπαταρίες του μετά από ένα δύσκολο χειμώνα. Το …μπασκετάκι φρόντισε και πάλι (αν και απαγορεύεται να κάνουμε διακρίσεις στα σπορ).

Δεν ξέρω αν αυτή η χρονιά είναι μάθημα για όλους αλλά σε κάθε περίπτωση μας οδηγεί σε μια σκέψη αναθεώρησης κάποιων πραγμάτων. Τελείωσε μια χρονιά με πολλά πάνω – κάτω, με δριμεία κριτική, με ισοπέδωση και τρομακτική αμφισβήτηση και τελείωσε πάλι με δάκρυα και χαμόγελα.
Λες και πατάς ένα κουμπί και δεν χωρά ούτε ένα λεπτό πικρίας, λες και όλα σβήνουν όταν ο Ντέκι, ο Φράγκι, ο Μήτσος, ο Νικ σηκώνουν τις κούπες στον Θεό! Και όμως αυτό έχει μια εξήγηση. Ξέρετε ποια είναι;

Η ατελείωτη αγάπη για τον Παναθηναϊκό. Ότι και αν λέμε όταν η ομάδα έχει στο τιμόνι άρρωστους Παναθηναϊκούς θα τη βρει την άκρη της.

Το πόσο μεγάλο επίτευγμα είναι ο ουρανός του ΟΑΚΑ δε χρειάζεται να το λέμε. Απλά, θα πρέπει να σκεφτούμε πως κάποια από αυτά που πετυχαίνει αυτός ο Σύλλογος δεν τα βρίσκεις πουθενά. Όταν ο Φέργκιουσον έφυγε από τη Μάντσεστερ ακολούθησε μια ελεύθερη πτώση (με ισόποσα και μεγαλύτερα μπάτζετ). Όταν ο μεγάλος Ζοτς έφυγε όλοι πιστέψαμε πως θα έχουμε την ίδια κατάληξη εν μέσω φρικτής κρίσης.

Έλα, όμως, που το ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ του Παναθηναϊκού απέδειξε γιατί είναι το κορυφαίο ομαδικό κλαμπ της Ευρώπης. Γιατί τα κατάφερε και στάθηκε αμέσως στα πόδια του. Με τα καλά του και τα κακά του, με τα λάθη και τα σωστά του, μα με τον ΠΑΥΛΟ να σιγοτραγουδάει τον ύμνο, τον ΘΑΝΑΣΗ να πετάει το μετάλλιο του στον κόσμο και τον ΔΗΜΗΤΡΗ συγκινημένο να γίνεται ένα με το πέταλο την ώρα που αυτό φλέγεται.

Γι’ αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που σε αναγκάζουν να περάσουν όλες αυτές οι εικόνες μπροστά από τα μάτια σου με διαφορά δύο λεπτών κοιτάζοντας τους τρεις άντρες. Σύλλογος Μεγάλος.  

ΥΓ: Η πιο απλή και αυθόρμητη γιορτή αποτελεί την πιο αυθεντική έκφραση αγάπης.