To ελληνικό ποδόσφαιρο έχει γεμίσει «αδερφές»
Όσοι από εμάς μεγάλωσαν με μια μπάλα στα πόδια (ή στα χέρια) κι έχουν ματώσει τα γόνατα τους στην αλάνα ήξεραν, άκουγαν, μάθαιναν, ένιωθαν ότι «το ποδόσφαιρο είναι αντρικό σπορ».
Κι όχι γιατί δεν μπορούν να το παίξουν και οι γυναίκες αλλά διότι, ως το πιο λαϊκό άθλημα, θα έπρεπε να είχε κυρίαρχο στοιχείο την μπέσα. Τουλάχιστον εγώ έτσι το είχα στο μυαλό μου.
Στην Ελλάδα εδώ και μια εικοσαετία τουλάχιστον το ποδόσφαιρο όχι απλά δεν είναι πια αντρικό άθλημα αλλά έχει γεμίσει «αδερφές». Στο μυαλό και στον τρόπο σκέψης. Ανθρώπους δηλαδή που έχουν εξαφανίσει τη μπέσα, την ειλικρίνεια, το αντριλίκι βρε αδερφέ για χάρη μιας νίκης, μιας κούπας, ενός τίτλου. Που έχουν κάνει σημαία το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και όχι ότι τα «μέσα αγιάζουν το σκοπό». Που δεν τους ενδιαφέρει το πώς θα νικήσουν αλλά απλά να νικήσουν. Ή ακόμη χειρότερα όχι απλά να νικήσουν αλλά να καταστρέψουν τον αντίπαλο. Με κάθε τρόπο. Βαθμολογικό, αγωνιστικό ακόμη και… βιολογικό.
Και εξηγούμαι:
«Αδερφή» είναι αυτός που κάνει το άσπρο-μαύρο όταν όλη η Ελλάδα έχει δει ότι ο διαιτητής ήταν στημένος.
«Αδερφή» είναι αυτός που σε μια σύγκρουση σώμα με σώμα βγάζει μαχαίρι.
«Αδερφή» είναι αυτός που επειδή παίρνει έναν τίτλο κάνει ότι δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα.
«Αδερφή» είναι αυτός που σημαδεύει τον αντίπαλο προπονητή/παίκτη/παράγοντα με ένα κουτάκι μπύρας/κέρμα/τούβλο/κάθισμα/φωτοβολίδα/αεροβόλο.
«Αδερφή» είναι αυτός που παίζει τον πεθαμένο ενώ δεν είναι.
«Αδερφή» είναι αυτός που βάζει να τραμπουκίσουν τον αντίπαλο μέσα στα αποδυτήρια.
«Αδερφή» είναι κι αυτός που κλωτσάει από πίσω τον αντίπαλο ενώ είναι πεσμένος κάτω.
«Αδερφή» είναι γενικά αυτός που μπαίνει μέσα στο γήπεδο όχι για να κερδίσει στα ίσια αλλά με δόλιους τρόπους.
Και φυσικά «αδερφή» είναι και ο δημοσιογράφος (για να μην βγάζω το σινάφι μας εκτός) που… ξερνάει μίσος με χαρακτηρισμούς του δρόμου αλλά όταν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και βρεθεί αντιμέτωπος με αυτούς που χαρακτήρισε πχ. «πουτ@ν@ς γιους» στο Facebook, θα κλαίει γιατί τον αντιμετώπισαν ως οπαδό και όχι ως δημοσιογράφο με ότι αυτό συνεπάγεται... Έτσι είναι φίλε μου, δεν μπορεί να είσαι του πεζοδρομίου όταν σε συμφέρει και του σαλονιού όταν βρεθείς στο πεζοδρόμιο!
Για να τελειώνουμε: Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει χάσει το αντριλίκι του. Κι όσο από τους τύπους που το διοικούν, μέχρι τον τελευταίο οπαδό δεν τιμάνε τα παντελόνια τους τόσο θα χειροτερεύει η κατάσταση, μέχρι να μην ενδιαφέρεται πια κανείς… Αν έχει απομείνει κάποιος που να ενδιαφέρεται ακόμη, εκτός από τους προέδρους, τους τσάτσους και όσους κονομάνε από όλο αυτό το πανηγύρι των ζουρλών.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.