Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση

Ο Νάσος δεν πήγε στο γήπεδο για να παίξει μπουνιές. Μάλλον πήγε για να φωνάξει για τον ΠΑΟΚ που είναι η αγαπημένη του ομάδα. Το δικαίωμα αυτό φυσικά και δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς. Όπως κανείς δεν μπορεί να υποδείξει σε κανέναν ποια ομάδα πρέπει να υποστηρίζει.

Πάμε παρακάτω τώρα. Ζούμε σε μια ζούγκλα, ανάμεσα σε κανίβαλους. Σε αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα καθένας κάνει ότι γουστάρει χωρίς να δίνει λόγο πουθενά. Η καταπίεση έχει βαρέσει εδώ και χρόνια «κόκκινα» και είναι φυσιολογική εξέλιξη παντού γύρω μας να υπάρχουν τυπάκια με λασκαρισμένες βίδες. Όταν μια ολόκληρη κοινωνία «βομβαρδίζεται» καθημερινά με αρνητικές ειδήσεις, όταν η εξαθλίωση στον τόπο μας έχει γίνει νόμος, κανείς δεν μπορεί να έχει την απαίτηση να βλέπει υγεία δίπλα του. Όλοι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για την «αρρώστια» που κυκλοφορεί εκεί έξω.

Σε μια χώρα που οι νόμοι υπάρχουν για να καταπατούνται, είναι φυσιολογικό οι κάφροι να πληθαίνουν σε καθημερινή βάση.

Και πάμε τώρα στα οπαδικά. Για τους «πυροβολημένους» που μοναδικός σκοπός της ζωή τους είναι η καφρίλα δεν μπορείς να πεις πολλά. Δεν θα τα καταλάβουν κιόλας. Ο Νάσος δεν δολοφονήθηκε σε επεισόδια. Πέθανε επειδή προσπάθησε να τα αποφύγει. Αυτό είναι που κάνει το συμβάν ακόμα πιο τραγικό. Αν ήταν κανένα χουλιγκάνι που πήγε να παίξει μάπες θα ήταν πιο εύκολο να «χωνέψουμε» την απώλεια συνολικά.

Ναι στο γράφω λίγο «ξερά». Όταν κάποιος πάει γυρεύοντας είναι πιθανό και να βρει. Όμως όταν κάποιος δεν ψάχνεται, είναι τραγικό να τον βρίσκουν και να του στερούν το δικαίωμα να αποφεύγει τις φασαρίες. Στην προκειμένη του στέρησαν το ίδιο το δώρο της ζωής.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η είδηση περνάει στα… ψιλά, αφού την ίδια εποχή ένας πατέρας δολοφονεί το παιδί του κι ένας ακόμα δολοφονείται μπροστά στον γιο του. Απόλυτη σήψη και παρακμή. Ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που χώνεται καθημερινά ολοένα και πιο βαθιά στα σκατά.

Μια κοινωνία σε πλήρη απάθεια και αδιαφορία, ένα κράτος ικανό μονάχα να λέει ψέματα, μια χώρα που όλοι μας υπερηφανευόμαστε ότι έδωσε τα φώτα του πολιτισμού και όλοι μας φροντίζουμε να βρίσκεται σε βαθύ σκοτάδι.

Η καφρίλα υπήρχε ανέκαθεν στην Ελλάδα. Όμως όσο περνάνε τα χρόνια, αντί να παταχθεί γιγαντώνεται.

Το ακόμα πιο τραγικό της υπόθεσης είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας δώσει ελπίδα. Πολλοί όμως μας την «πνίγουν» σε καθημερινή βάση…

Το 1995 ο Ματιέ Κάσσοβιτς χάρισε στην ανθρωπότητα μια ταινία που ονομάζεται «Το Μίσος». Ξεκινώντας λοιπόν το έργο ακούμε κάποιον να αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από τον ουρανοξύστη.

Όσο βρίσκεται στον αέρα και σε ελεύθερη πτώση μονολογεί ότι «μέχρι εδώ, όλα καλά. Μέχρι εδώ, όλα καλά…».

Σημασία όμως δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σε εμάς. Είμαστε μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση που αν και γνωρίσαμε αρκετά καλά την πρόσκρουση και τις συνέπειές της «μαγευτήκαμε» από το playback και έχουμε βαλθεί να πέφτουμε και να πέφτουμε. Φτάσαμε τον πάτο κι όμως δεν σταματήσαμε ακόμα.

Αλήθεια, πόσο πιο τρομακτική μπορεί να είναι μια πρόσκρουση για να μας ταρακουνήσει; 

Bob Marley: Burning and Lootin