Μια …μαχαιριά που δεν κλείνει εύκολα

Μπορεί να φαίνεται σε κάποιους ψεύτικο, ακραίο ή ακόμη και υποκριτικό αλλά με το χέρι στην καρδιά όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως γράφω αυτά που νιώθω και αισθάνομαι σε αυτές εδώ τις γραμμές που αποτυπώνουν την επικοινωνία μας.  Η ώρα που γράφεται αυτό εδώ το κείμενο είναι προχωρημένη και ιδιαιτέρως γαμη…νη. Είναι από αυτές που δεν θες να συναντήσεις ξανά και να χρειαστεί να συντάξεις ένα κείμενο που δεν θα λέει αυτά που φανταζόσουν ή ονειρευόσουν ακολουθώντας ακόμη ένα ταξίδι του Παναθηναϊκού. Η λέξη «αποτυχία» είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιηθεί ειδικά από όσους βρίσκονται έξω από τον χορό. Είναι όμως η σωστή; Μήπως η «δικαιοσύνη» είναι πιο λογική αν θέλουμε να δούμε το αντικείμενο, το μπάσκετ ρε αδερφέ. Πως είσαι αποτυχημένος όταν ο άλλος είναι καλύτερος;

Δεν θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή από τη στιγμή που έφτασαν στο τέλος τους γιατί θα θυμίζουμε τις ανασκοπήσεις που βλέπαμε από την κρατική τηλεόραση όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Θα πούμε όμως δύο μεγάλες αλήθειες. Η μία έχει να κάνει με την ατυχία της διασταύρωσης με τη Φενέρ του Ζοτς στα πλέι οφ που «έκαψε» το πλεονέκτημα της έδρας και η άλλη με την αυτοχειρία του πρώτου αγώνα. Το 1-0 μετατράπηκε σε 0-1 και εκεί το πράγμα τελείωσε. Πέταξε το πουλάκι, που λένε.

Στην Τουρκία οι «πράσινοι» έψαχναν ένα θαύμα και μια πνευματική νίκη, την οποία όμως έδειξαν παντελώς ανέτοιμοι να κατακτήσουν. Οι παίκτες δεν φάνηκε να μπορούσαν ή να πιστεύουν πως μπορούν και αυτό τους βαραίνει από τη στιγμή που φορούν αυτή τη φανέλα. Η φανέλα αυτή είναι βαριά και δεν χορταίνει με τα λόγια αλλά θέλει αίμα για να παραμείνει ζωντανή. Η φανέλα αυτή που ακόμη και τώρα μπορεί να συγκεντρώσει 100.000 λαού για έναν αγώνα μπάσκετ αξίζει καλύτερης μεταχείρισης και συμπεριφοράς.

Αξίζει σε κάθε περίπτωση την κατάκτηση του Πρωταθλήματος απέναντι στον Ολυμπιακό ως ένα παυσίπονο στην πληγή που δεν θα κλείσει έτσι εύκολα.

Το 3-0 από τη Φενέρ «πονάει» και μάλιστα πολύ, ωστόσο, όλοι οφείλουν και οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τι θα κάνουμε δηλαδή; Θα πάμε έξω από το γήπεδο του φάιναλ φορ να ξύνουμε τους τοίχους; Πάει, τελείωσε.

Ο Τσάβι Πασκουάλ όσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης μπορεί να έχει για τη σειρά άλλο τόσο δεν έχει. Ξέρετε γιατί; Θυμάστε την πρώτη χρονιά του Ζοτς στη Φενέρ; Τι βλέπατε; Είχε καμία σχέση με αυτό που είδαμε στα πλέι οφ. Ο Καταλανός ήρθε σε μια ομάδα που έχτισε ο Άρτζι και προσπαθεί να την οδηγήσει ψηλά όντας ένα εξάμηνο στο πηδάλιο. Δεν μπορεί να κριθεί τώρα.

Και στην τελική πρέπει να γίνει όλη η διαδικασία σωστά. Να καθίσει ένας προπονητής, να χτίσει, να δουλέψει και να στο τέλος να δούμε τι έκανε. Και δεν μιλάμε για τον Ιβάνοβιτς ή τον Τζόρτζεβιτς αλλά για τον Πασκουάλ. Δεν έχει μεγάλη διαφορά, έχει τεράστια διαφορά.

Αντί επιλόγου μια σκηνή: «Απομένουν δύο περίπου λεπτά για να λήξει ο αγώνας και στο πέταλο της Ούλκερ Αρένα σηκώνεται ένα πανό που γράφει «This is skoupa». Για αυτό το πανό Παναθηναϊκέ οφείλεις να σηκωθείς, να κρατηθείς και να …επιστρέψεις. Να αποδείξεις στους Τούρκους, που δεν έχουν ράψει αστέρι ούτε στη μοδίστρα, ποιος είσαι. Με υπομονή, πίστη και όρεξη να επιστρέψεις και του χρόνου ή του παραχρόνου ή όποτε το αξίζεις στην τελική, να τους τιμωρήσεις με τον πιο σκληρό τρόπο. Να τους τσακίσεις και να τους μάθεις ιστορία. Γιατί τα έξι αστέρια δεν θα τα φτάσουν ποτέ. Ο Ζέλικο θα τους δώσει μια χαρά, μπορεί και δεύτερη αλλά ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ δεν θα γίνουν ποτέ στο μπάσκετ».  

ΥΓ: Ας σταματήσουν οι παπαριές πως η Μπασκόνια έκατσε να χάσει από τη Ζαλγκίρις. Οι Λιθουανοί έπαιξαν για κάποιο λόγο με μεγάλο κίνητρο αλλάζοντας τελείως τις ισορροπίες. Οι Βάσκοι σε αυτό ήταν αμέτοχοι.

ΥΓ2: Από λόγια έχουμε χορτάσει. Πλέον, περιμένουμε τους παίκτες με πραγματικά καρύδια να δείξουν στο παρκέ ποιοι είναι ή δεν είναι.

ΥΓ3: Υπάρχει τεράστια πίκρα που δεν θα την σκεπάσει η κατάκτηση του Πρωταθλήματος αλλά η επιστροφή σε φάιναλ φορ.

ΥΓ4: Το πιο εύκολο πράγμα είναι καθίσεις να …σταυρώσεις τώρα τον Καλάθη, τον Μπουρούση, τον Τζέιμς, τον Παππά, τον Γκιστ ή τον Φελντέιν. Το πιο δύσκολο είναι να τους δείξεις πως αυτός ο Σύλλογος είναι κάτι άλλο.

ΥΓ5: Τα λόγια κούρασαν. Τα δικά μας, τα δικά σας, τα δικά τους… Πράξεις χωρίς πολλά, πολλά. Όλοι έχουμε να πούμε κάτι αλλά κάποιες φορές καλό θα είναι να αφήνουμε στην άκρη τα πάντα και να «επιτρέπουμε» σε μια ομάδα να σηκωθεί χωρίς εμπόδια.