«Ζεις» μόνο …πεθαίνοντας!

Ξέρετε όταν υπάρχει ο επόμενος αγώνας, η επόμενη αποστολή ή η επόμενη επίθεση υπάρχει πάντα και η ελπίδα του μέλλοντος. Εδώ που φτάσαμε, όμως, δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέραν της αντίδρασης και της νίκης. Δεν υπάρχει κανένα άλλο περιθώριο με τη σειρά στο 0-2 και τη Φενέρ έτοιμη να τσεκάρει το εισιτήριο της για το final 4 που διεξάγεται στην …Πόλη της.

Οι «πράσινοι» βρίσκονται με το ένα πόδι στο χείλος του γκρεμού και με το άλλο να κυλάει προς το κενό πληρώνοντας τα λάθη τους, τα πάθη του (τον τρόπο που επιτίθενται), την εμπειρία και την αξία του Ζοτς και της ομάδας του, αλλά και την άνιση μεταχείριση στα τελευταία κρίσιμα λεπτά του δεύτερου ματς από τον Πουκλ και την παρέα του. Αν θα καταφέρουν να παραμείνουν στη «ζωή» της Ευρωλίγκας εξαρτάται από το πόσο είναι διατεθειμένοι να «πεθάνουν» πάνω στο παρκέ.

Είναι οξύμωρο αλλά όσο πιο κοντά φτάσουν στο να «πεθάνουν» για μια μπάλα και μια βοήθεια στον συμπαίκτη τους τόσο πιο κοντά θα βρεθούν στο να ζήσουν ακόμη μια ευκαιρία την Πέμπτη. Τα ψέματα τελείωσαν, λοιπόν, με το βράδυ της Τρίτης να μας απαντά για το αν θα μείνουμε για δύο ακόμη μέρες στην Ασιατική πλευρά της Πόλης ή αν θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Η Φενέρ είναι ξεκάθαρο φαβορί και με …Λαμόνικα γίνεται ακόμη περισσότερο. Ας ελπίσουμε να δούμε έναν αγώνα με δίκαιη και ίση μεταχείριση και έναν Παναθηναϊκό που θα κάνει αυτά που τον χαρακτηρίζουν.

Δηλαδή; Να μπει ο Γκιστ στην εξίσωση ώστε να μπορέσει να παίξει ο Τσάβι τα πάντα με αλλαγές, μ’ έναν Τζέιμς να μένει στα πολλά που κάνει χωρίς να κυνηγά το κάτι πιο τρελό, έναν Σίνγκλεντον πιο έξυπνο στη διαχείριση των μαρκαρισμάτων των αντιπάλων, έναν Καλάθη πιο ήρεμο μακριά από τις βοές που τον ακολουθούσαν στο ΟΑΚΑ, έναν Παππά πιο «μέσα» στον αγώνα και γενικά κάθε παίκτη να δίνει τα πάντα του. Ακόμη και αυτός που θα μπει για λίγο να καταφέρει να χαλιναγωγήσει το ένστικτό του όταν όλα κρέμονται σε μια κλωστή (π.χ. Φελτνέιν). Πάνω από το κεφάλι όλων υπάρχει ένα τεράστιο «ΕΜΕΙΣ» και ένα «ΕΓΩ» που οδηγεί στην αποτυχία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο ένας. Όλοι για έναν…

ΥΓ: Όταν σ’ έχουν όλοι ξεγραμμένο οφείλεις να αποδείξεις πως είσαι ΖΩΝΤΑΝΟΣ. Ακόμη και αν δεν τα καταφέρεις να φύγεις από το παρκέ μ’ ένα χαμόγελο πως κατέθεσες μέχρι και την τελευταία ικμάδα της δύναμης και της ψυχής σου.