Ένα «αντίο» στον Στάθη Ψάλτη

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή», είχε γράψει ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης.

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το ταξίδι της ζωής του μεγάλου ηθοποιού, Στάθη Ψάλτη. Όπως ήρθε, έτσι κατέληξε μετά την τεράστια μάχη του με τον καρκίνο. Διασωληνώθηκε σε ένα δωμάτιο που συνήθως είναι σκοτεινό, πήρε όσες ανάσες του είχαν μείνει και ξεκίνησε για να συναντήσει ότι έπεται της ζωής.

Το γεγονός λυπηρό και αυτό που προσωπικά με φορτίζει πιο πολύ συναισθηματικά είναι ότι ένας άνθρωπος που σε ολόκληρη τη ζωή μου με έκανε να γελάω, στις 21/4 έφερε πολλά δάκρυα στα μάτια μου που προσπαθούσα καιρό να τα διώξω. Και κάπου εδώ μου προκύπτει το εξής ερώτημα: Να μιλήσω για τον Ψάλτη ή για τον καρκίνο;

Όποιος έχει ζήσει αυτή την ασθένεια από κοντά ίσως με καταλαβαίνει καλύτερα. Υπάρχουν μορφές της που ο άνθρωπος φαντάζει πολύ μικρός μπροστά τους. Ανίκητες. Όση δύναμη και να έχει κάποιος μέσα του δεν αρκεί για να ξεπεράσει την συγκεκριμένη ασθένεια όταν φτάσει σε τόσο προχωρημένο στάδιο. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε ούτε ο Ψάλτης που από σήμερα περνάει στο πάνθεον αυτών που έφυγαν, αλλά δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε την εποχή της βιντεοκασέτας, ο Στάθης Ψάλτης ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας. Για κάποιους ήταν η πρώτη ταινία που νοίκιασαν, για άλλους ήταν η αφορμή για να διαλύουν τις βιντεοκασέτες του από την πολύ χρήση, για μερικούς, σαν κι εμένα ήταν η πρώτη έξοδος στο σινεμά.

Η πρώτη ταινία του που παρακολούθησα στο ΚΟΡΟΝΕΤ στο Παγκράτι, ήταν το «Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ». Μέχρι τότε για μένα το σινεμά ήταν πρωινές ώρες Κυριακής, στο ΠΑΛΛΑΣ. Μετά από εκείνη την ημέρα, ο Ψάλτης έγινε ένας από τις καθημερινές μου συνήθειες. Ήταν ο άνθρωπος που μου έφτιαχνε το κέφι όταν ήμουν στις κακές μου, αυτός που θα ακούσω μια ατάκα του και θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια στο σαλόνι του σπιτιού μας. Τότε που με παρακαλούσαν όλοι για να πάρουν σειρά στον καναπέ και οι αδερφές μου έλεγαν «μαμά, πολύ κωλόπαιδο ο Νίκος» για να με πειράξουν.

Ο Στάθης υπήρξε γενναίος στη ζωή του. Το φανερώνει η καριέρα του και τα όσα πέτυχε. Το φανατικό κοινό που απέκτησε, η στάση ζωής του αφού ήταν πάντα αξιοπρεπής και απέφευγε τις προκλήσεις.

Ήταν μαχητής στους ρόλους του και φαντάζομαι και στην πραγματική του ζωή. Ως Στάθης δε δίστασε να τα βάλει στη ντίσκο με τον Κυριάκο που του έριχνε σε μυική μάζα και κιλά με διαφορά νταμπλ σκορ, στο έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ αν και τον έπαιρνε ο άνεμος ήταν το μεγαλύτερο καμάκι, στο τρελός είμαι ότι θέλω κάνω κατάφερε να τους τρελάνει όλους παριστάνοντας τον παλαβό. Μπορεί κάποιος να γράφει μέρες ολόκληρες για τους ρόλους του, αφού ο τρόπος που αντιλαμβανόταν και τελικά εξέφραζε την υποκριτική, ήταν μοναδικός. Ήταν ερωτευμένος με αυτό που έκανε και η αγάπη του για την ηθοποιία τον έκανε ως έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους ηθοποιούς της σύγχρονης Ελλάδας.

Η καρδιά του μπορεί να σταμάτησε να χτυπά το μεσημέρι της Παρασκευής, προδομένη από τους πνεύμονές του. Για όλους εμάς αυτό σημαίνει το τέλος της ζωής του, για εκείνον όμως σίγουρα ήταν ένα τέλος στο βάσανο και η αρχή της ανακούφισης του. 

Κάποιες φορές οι άνθρωποι χρειάζεται να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας. Ο θάνατος είναι μια από αυτές. Για εμάς τους γύρω όταν κάποιος χάνεται έρχεται ο πόνος. Στις περιπτώσεις σαν του Ψάλτη ο πόνος φεύγει μονάχα με την απώλεια.

Αν τα λεγόμενα του Νίκου Καζαντζάκη στην ασκητική αληθεύουν, τότε ο Ψάλτης πέτυχε απόλυτα τον σκοπό του εδώ πέρα. Έγινε το φωτεινό διάστημα που περιγράφει ο λογοτέχνης όχι μόνο για εκείνον, αλλά για εκατομμύρια ακόμα Έλληνες που θα τον θυμούνται για πάντα.

Καλό ταξίδι φίλε. Σου εύχομαι να είναι όπως το φαντάστηκες όταν χάρισες στους δικούς σου το τελευταίο σου χαμόγελο.