Ριφιφί στο ΟΑΚΑ…

Δεν μπορούμε να μιλάμε για τίποτε άλλο από τη στιγμή που υπάρχουν ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΕΣ φάσεις που έκριναν τον αγώνα. Από το πρώτο ημίχρονο του αγώνα φάνηκε πως ο Σλοβένος Πούκλ είχε έρθει για να …γκρεμίσει το ΟΑΚΑ. 20.000 κόσμου ήταν έτοιμοι να μπουν μέσα βλέποντας τα απόλυτα προκλητικά και μονόπλευρα κριτήρια του σεσημασμένου κατά του Παναθηναϊκού Πούκλ. Βήματα που δεν έβλεπε, μεταφορές που έκρυβε, επιθετικά φάουλ που χρέωνε από τη μία και …ξεχνούσε από την άλλη. Μικρές φάσεις που κρατούσαν τη δαιμονισμένα εύστοχη Φενέρ των καταπληκτικών Μπογκντάνοβιτς και Ούντο στη θέση του οδηγού.

Εκεί, όμως, που το πράγμα «αναγκάστηκε» να γίνει εξόφθαλμο ήταν στα τελευταία δεύτερα όταν οι «πράσινοι» έδειξαν πως μπορούν να πάρουν τη νίκη. Αρχικά, αρνήθηκαν ένα ΟΛΟΚΑΘΑΡΟ φάουλ στον Μπουρούση (που έγραψε με φόλοου το 75-76) και εν συνεχεία και αφού ο Παναθηναϊκός έβγαλε την άμυνα αρνήθηκαν κάτι που είδαν και οι μπασκέτες. Ο Ρίβερς αστόχησε σε σουτ τριών πόντων 20 δεύτερα πριν το φινάλε και ο Ντίξον του 1.78εκ. «κατάφερε» να μην αφήσει τον Σίνγκλεντον των 206 εκατοστών να πάρει το επιθετικό ριμπάουντ.

Πως; Αφού τον κράτησε και τον πέταξε κάτω με τους διαιτητές να αρνούνται τις δύο βολές στον Αμερικάνο (είχε συμπληρώσει η Φενέρ τα φάουλ). Έτσι δεν δόθηκε η ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να προσπεράσει και να χρειάζεται μία άμυνα για να πάρει το ματς. Τώρα θα μου πείτε αν το άξιζε; Σαφώς γιατί …επέστρεψε σ’ ένα ματς που θα μπορούσε να έχει καταρρεύσει νωρίτερα με τη Φενέρ να σουτάρει με τα ίδια σχεδόν ποσοστά της Τρίτης (τελείωσε με 50% στο τρίποντα).

Αυτό που δεν άξιζε η ομάδα είναι η αυτοχειρία που επιδεικνύει σε πάρα πολλά ματς καθώς στερείται καθαρού μυαλού και απόφασης. Είναι αδιανόητο να κάνεις λάθος επαναφορά σε κρίσιμα σημεία και να μην περνάς με ασφάλεια τη μπάλα στο παρκέ. Είναι επίσης μεγάλο πρόβλημα όταν δεν μπορείς να κοντρολάρεις το συναίσθημα σου στο 68-65 και να πας σε πιο σωστές επιλογές. Θα μου πείτε με τον Καλάθη μπλοκαρισμένο και δικαίως παρκαρισμένο (σε εκείνο το σημείο στον πάγκο) και τον Τζέιμς στο πηδάλιο ίσως να είναι και αναμενόμενο.

Από εκεί και πέρα στην άμυνα μπορεί να βρέθηκε τρόπος να κοπεί το βόλει συνεργασίας του Ούντο με τον Βέσελι αλλά απέτυχε παταγωδώς το πλάνο του να μπει ένα στοπ στον Μπογκντάνοβιτς. Όσο για τον Ούντο; Πραγματικά ο καλύτερος παίκτης πάνω στο παρκέ και ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη.

Άφησα για το τέλος τα όσα έκανε ο Άντιτς. Το ευτύχημα είναι πως η Ευρωλίγκα πήρε θέση και τους έκανε συστάσεις από το ημίχρονο αλλά το «δυστύχημα» είναι πως στο ΟΑΚΑ μπήκε φωτιά από τις χειρονομίες προς την εξέδρα.

ΥΓ: Αντί επιλόγου αυτό που είπε ο Γκιστ «Όποιος δεν πιστεύει στην ανατροπή δεν θέλω να τον ξαναδώ μπροστά μου».
ΥΓ2: Η Φενέρ είναι μια ομάδα τριών ετών που έπαιξε για πρώτη φορά με όλα της τα όπλα στα πλέι οφ. Πολύ πιο δουλεμένη και πιο έτοιμη. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, αλλά τα βλέπουμε και να τα λέμε όλα.