Για τον Φιλόπουλο, ας … κοιταχτούμε ΟΛΟΙ στον καθρέφτη
Πουλάει το αίμα. Και πουλάει πολύ. Το αίμα του Μιχάλη Φιλόπουλου, μάλλον, συνεχίζει να πουλάει και δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του.
Λογικό. Ο Φιλόπουλος ήταν ένας Παναθηναϊκός που σκοτώθηκε από χέρι Ολυμπιακών. Κι αν βάλεις απλά σε μια πρόταση τις λέξεις Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός θα γίνει χαμός. Πόσο μάλλον δε αν στην πρόταση αυτή υπάρχει και η λέξη «θάνατος». Κι αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Είναι Παγκόσμιο. Δεν υπάρχει χώρα στον πλανήτη που να μην έχει θρηνήσει θύμα οπαδικής βίας. Ακόμη και στις πλέον προηγμένες.
Κάπως έτσι αυτά που λένε περί Παιδείας κλπ. πάνε περίπατο. Ναι, καλό θα ήταν στα σχολεία να διδάσκονται σοβαρά κι όχι στη χάση και στη φέξη τι σημαίνει σεβασμός στον αντίπαλο. Αλλά θαρρώ ότι το να είσαι ή όχι θερμοκέφαλος και ακόμη χειρότερο υποψήφιος δολοφόνος, ξεκινάει πολύ πριν το σχολείο. Από το σπίτι. Την οικογένεια. Τον πατέρα σου. Και τη μάνα σου. Αν οι γονείς σου σε μεγαλώνουν με το «είσαι ο καλύτερος», ο σούπερ-ντούπερ, ο «γ@μ@ω και δέρνω» όταν βγεις στη ζωή, στο σχολείο, στο γήπεδο και στη δουλειά, αυτό ακριβώς θα κάνεις. Θα προσπαθήσεις να δείρεις και να γ@μήσεις.
Άμα λάχει να σκοτώσεις κιόλας. Για να αποδείξεις στους γύρω και στον εαυτό σου ότι είσαι ο πρώτος μάγκας, όπως σε μεγάλωσε ο πατέρας και η μάνα σου. Παπάρια. Δολοφόνος είσαι. Και δειλός. Γιατί όταν δέκα την πέφτουν σε ένα και αυτοί οι δέκα μάλιστα είναι οπλισμένοι με μαχαίρια, λοστούς, κατσαβίδια κλπ. δείχνει μόνο δειλία. Τίποτα άλλο.
Δεν θα πω ότι δεν πρέπει να πλακώνονται οι οπαδοί μεταξύ τους. Γιατί είναι ουτοπικό. Οτιδήποτε σε παθιάζει θα σε οδηγήσει και σε λάθη. Αυτό άλλωστε είναι η ζωή. Ένα πάθος κι ένα λάθος. Ένα γράμμα απόσταση. Είναι άλλο όμως να ρίξεις μια μπουνιά κι άλλο να σκοτώσεις. Πολύ περισσότερο να πας σε ένα ραντεβού οπλισμένος για να σκοτώσεις. Αυτό σε κάνει δυο φορές δειλό και…. μηδέν άντρα. Σε κάνει άνανδρο. Χειρότερο δεν έχω.
Κι επειδή σιχαίνομαι την υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα, για το θέμα Φιλόπουλου το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Όταν κοιταχτείς, κάνεις την αυτοκριτική σου και ξεράσεις τον ψευτόμαγκα από μέσα σου, τότε μπορεί και να έχουμε πάει ένα βήμα προς τα εμπρός. Όχι να μην πλακώνεσαι. Αυτό δεν θα σταματήσει να συμβαίνει εις τον αιώνα των αιώνων. Ειδικά στην Ελλάδα. Αλλά τουλάχιστον να μην σκοτώνεσαι… Γιατί η ζωή όταν χαθεί δεν στη γυρίζει κανείς πίσω. Ούτε ο Θεός, ούτε ο διάβολος.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.