Ρε πατέρα, σε αγαπάω…
Δεν ξέρω πότε είναι η μέρα του πατέρα. Βαρέθηκα αυτή την παπαριά με τις μέρες. Να θυμάσαι ότι είσαι ερωτευμένος κάθε 14 του Φλεβάρη, να θυμάσαι ότι αγαπάς τη μάνα σου στη γιορτή της μητέρας, να θυμάσαι ότι πρέπει να μην παρκάρεις σε ράμπες για αναπήρους στην Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας ή ότι πρέπει να φοράς προφυλακτικό την Παγκόσμια Μέρα κατά του AIDS…
Ωραία είναι όλα αυτά αλλά μόνο ως αφορμές, όχι ως αιτίες… Όπως ωραία ως αφορμή για να πεις «ρε πατέρα σε αγαπάω» είναι το νέο σποτ της Μπύρας ΑΛΦΑ… Και το γράφω για να μην παρεξηγηθώ. Δεν έχω πάρει ούτε σεντ για να γράψω τις παρακάτω γραμμές… Μην το περάσει κανείς για διαφημιστικό! Απλά είδα το σποτάκι και με ψιλοπήραν τα ζουμιά… Όπως και στο προηγούμενο, που ο μπαμπάς έκανε μαθήματα χορού, κρυφά από όλους για την ώρα που θα χόρευε με την κόρη στο γάμο της… Άλλο αριστούργημα κι αυτό! Οι κοριτσοπατέρες είδαμε τον εαυτό μας στην οθόνη… Άλλοι γι’ αυτό που έζησαν και άλλοι γι’ αυτό που θα ζήσουν…
Τώρα το νέο σποτ έχει να κάνει με τη σχέση του πατέρα με τον γιο… Δεν θέλω να σας περιγράψω. Άλλωστε αρκεί ένα κλικ για να το δεις και μετά να πέσεις στα πατώματα. Ειδικά αν όπως ο γιος του σποτ τα έχεις σπάσει για κάποιο διάστημα με τον πατέρα σου.
Είμαι τυχερός. Σαράντα χρόνια τώρα δεν έχω ανταλλάξει ούτε στραβή ματιά με τον κυρ-Σπύρο… Ήταν και είναι πάντα εκεί, πατέρας και φίλος. Κι είμαι ακόμη πιο τυχερός που (να τον έχει ο Θεός καλά) τον έχω ακόμη. Βλέπω φίλους μου που έχουν χάσει τον πατέρα τους και νιώθω τόσο τυχερός… Για το αντίθετο δεν μιλάμε… Η απόλυτη φρίκη. Διάβασα τι είπε στο αντίο του γιου του, ο πατέρας του ενός από τα δύο παιδιά που ήταν μέσα στην Πόρσε, του Ανδρέα: «Θυμάμαι όταν με πήρες τηλέφωνο στη γιορτή μου και μου είπες Χρόνια Πολλά μπαμπά, σ’ αγαπώ…».
Τι νομίζετε ρε παλικάρια; Ότι οι πατεράδες δεν έχουν ανάγκη από έναν καλό λόγο; Από ένα «σ’ αγαπάω»; Έχουν… Σας το λέω και ως πατέρας και ως γιος. Ως πατέρας γιατί κάθε φορά που η μεγάλη ή η μικρή μου λέει «μπαμπά σε αγαπάω» λιώνω και ως γιος γιατί έχω πέσει κι εγώ σε αυτή την παγίδα. Σπανίως έχω πει στον κυρ-Σπύρο ότι τον αγαπάω… Κι η αλήθεια είναι πως τον αγαπάω πολύ. Όπως φαντάζομαι όλα τα παιδιά τους πατεράδες τους… Να το λέτε βρε, να το λέτε… Κυρίως να το νιώθετε αλλά να το λέτε κιόλας! Η ζωή είναι μικρή και… πόρνη!
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.