Υπομονή κάνουμε επειδή... δεν κάνουμε υπομονή!

Ο ΠΑΟΚ έπαιξε ένα από τα καλύτερα του φετινά ματς απέναντι στην Σλόβαν Λίμπερετς.

Η ομάδα απέδειξε ξανά ότι χρειάζεται στήριξη από όλους μας. Άλλωστε η πρόκριση στην φάση των «32» του Europa League, είναι από μόνη της απόδειξη, ότι αυτή η ομάδα έχει ποιότητα. Δεν έχει συμβεί και πολλές φορές να προκριθεί ο ΠΑΟΚ στου «32» και πρόκειται για σημαντική επιτυχία. Άλλωστε νομίζω ότι από την Ευρώπη έρχεται η καταξίωση.

Το έγραψα και πριν λίγες μέρες, το αναφέρω και από το καλοκαίρι, πως αυτό το ρόστερ και αυτός ο προπονητής, θέλουν υπομονή, στήριξη και δύο-τρεις ποιοτικές προσθήκες τον χειμώνα, για να αρχίζει να πείθει ακόμα περισσότερο.

Ο ΠΑΟΚ παίζει όμορφο ποδόσφαιρο (εκτός από 2-3 ματς), δείχνει εκπληκτική φυσική κατάσταση (απέναντι στη αθλητική Σλόβαν οι παίκτες του είχαν πολλά και ποιοτικά τρεξίματα), εξαφάνισε τους τραυματισμούς και αρχίζει και να σκοράρει. Αν ξεπεράσει το... ψυχολογικό κομμάτι και αν βρει και άλλες λύσεις στην επίθεση, θα μπορέσει να πετύχει και άλλα πράγματα. Ίσως όχι φέτος, ίσως του χρόνου. Όμως το βασικό είναι να κατανοήσουν όλοι τις ικανότητες του συγκεκριμένου ρόστερ, να το στηρίξουν για να πάρουν ότι καλύτερο από αυτό και να περιμένουν.

Διότι πως να το κάνουμε, κάποια πράγματα χρειάζονται χρόνο. Χρειάζεται χρόνος για να βγάλει οριστικά συμπεράσματα για κάθε παίκτη ο προπονητής όταν έχει δέκα νέους παίκτες. Χρειάζεται χρόνο και αγώνες για να καταλάβει ποιος τελικά ποιος κάνει και ποιος όχι. Χρειάζεται χρόνο και μία ομάδα με δέκα ξένους νέους παίκτες για να καταλάβει που βρίσκεται αλλά και χρόνο για να γίνει ένα. Ας θυμηθούμε την πρώτη χρονιά του Πάμπλο Γκαρσία ή του Βιειρίνια. Του Λούκας και του Μακ. Ξέρω ότι η υπομονή έχει τελειώσει και είναι μία λέξη που κουράζει αλλά αν γυρίσουμε πίσω θα δούμε ότι υπομονή κάνει ο ΠΑΟΚ επειδή δεν... κάνει υπομονή.