Γιατί αν γλιτώσει το παιδί…
Ο Νίκος Συρίγος είδε πράσινους και κόκκινους να μοιράζονται το ίδιο… κυλικείο και χόρτασε ελπίδα!
Δεν είναι κακό να υπάρχει αντιπαλότητα. Κακό είναι να υπάρχει μίσος. Και στην Ελλάδα αυτό το μίσος, αριστεροί-δεξιοί, Παναθηναϊκοί-Ολυμπιακοί κλπ. το έχουμε πληρώσει με αίμα. Πριν λίγο στο ΟΑΚΑ οι ακαδημίες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, αναμετρήθηκαν στο πλαίσιο ενός τουρνουά που- πιστέψτε με- δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει το πρωτάθλημα της Α1. Και χορηγό μεγάλο έχουμε (AMITA MOTION) και σπουδαίες ομάδες παίζουν και σε γηπεδάρες γίνονται τα ματς και σπουδαίες φάσεις βγαίνουν! Αμ πως!
Παιδιά γεννημένα το 2003, τελευταίας τεχνολογίας που λένε, μπήκαν στο μεγαλύτερο γήπεδο της Ελλάδος κι έπαιξαν μπάσκετ. Λάθος. Ευχαριστήθηκαν μπάσκετ. Στις εξέδρες ήταν οι γονείς και οι φίλοι τους. Μαζί. Ούτε ΜΑΤ, ούτε διαχωριστικές ζώνες, ούτε καν αυτή η αίσθηση «σε βλέπω με μισό μάτι» στον αέρα. Μόνο χειροκροτήματα και χαμόγελα. Και μπάσκετ βεβαίως-βεβαίως. Γιατί- να με συμπαθάτε- το μπάσκετ ακόμη και σε ντέρμπι αιωνίων, μπορεί να σερβιριστεί και μόνο του. Χωρίς τα… παρελκόμενα.
Δεν έχει σημασία ποιος νίκησε. Άλλωστε δεν έχασε κανείς. Ούτε οι πράσινοι, ούτε οι κόκκινοι. Μόνο κέρδισαν. Και πώς να χάσεις όταν μετά τον αγώνα, έβλεπες παιδιά με τις φόρμες του Ολυμπιακού και παιδιά με τις φόρμες του Παναθηναϊκού να κάθονται μαζί με τις φαμίλιες τους στο κυλικείο για μια πορτοκαλάδα. Να συζητάνε μεταξύ τους για το ματς, τις φάσεις. Μακάρι να συζήταγαν και για το μέλλον αλλά φαντάζομαι ότι στα 13 τους δεν απασχολούν το μυαλό τους με τέτοια… βαριά πράγματα. Τα αφήνουν για τους μεγάλους. Που ξέρουν… Ξεράδια ξέρουμε! Αν θέλω να πω κάτι στα παιδιά είναι να μην γίνουν σαν εμάς. Να τον αλλάξουν αυτόν τον ρημάδη τον κόσμο. Να κρατήσουν ακόμη κι αν δεν είναι πια μέσα στο παρκέ ως αθλητές, ότι άλλο η αντιπαλότητα κι άλλο το μίσος. Πως για να παίξεις, να ευχαριστηθείς μπάσκετ χρειάζεται κι ο αντίπαλος… Όλα αυτά τα απλά που εμείς, οι μεγάλοι έχουμε ξεχάσει… Εμείς που δεν είμαστε αντίπαλοι αλλά εχθροί. Σε όλα μας, όχι μόνο στον αθλητισμό. Δυστυχώς.
Χίλια μπράβο σε όλους…
Στους ανθρώπους της ΚΑΕ Παναθηναϊκός γιατί σε λιγότερο από δύο χρόνια, έστησαν όλο αυτό το οικοδόμημα και το χτίζουν πάνω σε γερές βάσεις με όραμα. Στους ανθρώπους της ΚΑΕ Ολυμπιακός γιατί αποδέχτηκαν την πρόσκληση χωρίς φόβο και πάθος.
Αλλά πάνω απ’όλα μπράβο στα παιδιά που μας έμαθαν ότι άλλο αντίπαλος κι άλλο εχθρός…
Όπως άλλωστε έγραψε κάποτε και ο ΑΕΚτζής Λευτέρης Παπαδόπουλος, «αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»… Και στο ΟΑΚΑ το πρωί του Σαββάτου από ελπίδα άλλο τίποτα!
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.