Η ζωή αρχίζει στα 40… Η Ζωή Λάσκαρη;
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για το πώς νιώθει ένας άντρας όταν συμπληρώνει τέσσερις δεκαετίες ζωής…
Από τις 12 χθες το βράδυ πέρασα ένα ποτάμι. Αυτό που περνάει ο άντρας όταν κλείνει τα 40. Έτσι λένε. Φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς που μπαίνετε στον κόπο να διαβάζετε τις ιστορίες μας, το έχετε περάσει.
Άλλοι μπορεί να είστε στο δρόμο. Κοντά ή μακριά. Μακάρι όλοι να είστε καλά για πολλά χρόνια ακόμη…
Προσωπικά, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο έχω σταματήσει στα 36. Κουλό. Ούτε στα 19, ούτε στα 29, ούτε στα 39… Στα 36. Μην με ρωτάς γιατί. Ούτε εγώ ξέρω.
Ο άντρας βέβαια από πάντα προσπαθούσε να διασκεδάσει- που λένε- τις εντυπώσεις κι έβρισκε διάφορα σλόγκαν για να ξεγελάσει το χρόνο. Από το «Τι 30; Τι 40; Τι 50;» του Λάμπρου Κωνσταντάρα μέχρι το «Η ζωή αρχίζει στα 40» που τραγούδαγε η Βλαχοπούλου για να τα ακούνε οι άντρες και να αναθαρρεύουν… Μαζί και με άλλα. Όπως πχ. ότι οι γκρίζοι κρόταφοι είναι γοητεία (καράφλες) , ότι οι γυναίκες γοητεύονται από το χιούμορ (ασχημομούρηδες) , ότι η κοιλίτσα είναι γοητευτική (χοντρούληδες) ή το «τα μεγάλα φίδια μπαίνουν κάτω από μεγάλους βράχους» (όλα τα παραπάνω)…
Δεν ξέρω πως νιώθουν οι άλλοι σαραντάρηδες, ούτε τι θέλουν από τη ζωή τους (ναι αυτή που αρχίζει τώρα…)… Για μένα από τη στιγμή που ένιωσα υπεύθυνος για κάποιον άλλον πέρα από την πάρτη μου, το μόνο που θέλω είναι να βλέπω γερά κι ευτυχισμένα τα κορίτσια μου. Κι αν μπορώ, με τη δύναμη που μου δίνει αυτός ο τύπος εκεί πάνω και την ελευθερία που μου παρέχει τούτο εδώ το μαγαζί, να γράφω αυτά που πιστεύω με την ελπίδα ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα να θυμίζει και στο μέλλον Ελλάδα…
Για να τελειώνουμε. Καμιά σημασία δεν έχει τι λέει η ταυτότητα αλλά το πώς και πόσο νιώθεις… Τόσο απλά!
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.