Μην σκοτώνεστε ρε… Μην σκοτώνεστε…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για το πώς βίωσε ένα 10χρονο παιδί τον πρώτο θάνατο από οπαδική βία, μια Κυριακή απόγευμα, με το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο…
Λένε πως όσο κι αν μεγαλώσεις υπάρχουν στιγμές που δεν θα τις ξεχάσεις ποτέ. Μια τέτοια στιγμή είναι η δολοφονία του Μπάμπη Μπλιώνα.
Στις 26 Οκτωβρίου του 1986 ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών… Από τότε μέχρι σήμερα αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η τρέλα μου με τα αθλητικά. Τότε ήταν χόμπι, τώρα επάγγελμα. Τυχερός, λένε, όποιος κάνει το χόμπι του επάγγελμα… Δυο φορές τυχερός αν από τη δουλειά του μπορεί να ζει τη φαμίλια του.
Το μεσημέρι (κι) αυτής της Κυριακής, είχα κολλήσει το ραδιοφωνάκι στο αυτί μου. Για να ακούω τα ματς. Βλέπετε τότε δεν υπήρχε NOVA κι OTE TV. Υπήρχε όμως πολλή φαντασία… Ακόμη κι αν δεν έβλεπες τίποτα αλλά απλά το άκουγες, είχες «εκπαιδευτεί» κι ήταν σαν να είσαι εκεί… Σε όλα τα γήπεδα… Το βράδυ της Κυριακής απλά επιβεβαίωνες του λόγου το αληθές, βλέποντας τα γκολ από την «Αθλητική Κυριακή».
Εκείνο το απόγευμα ήταν διαφορετικό… Γιατί δεν είχες να φανταστείς το γκολ αλλά τον θάνατο. Ο σπίκερ δεν περιέγραψε τη φάση, την ντρίμπλα, την κεφαλιά αλλά την πορεία μιας φωτοβολίδας που πέτυχε έναν ανθρωπάκο στην καρωτίδα και τον σκότωσε… Θυμάμαι ότι ήταν τόσο σοκαρισμένος από αυτό που περιέγραφε που έτρεμε η φωνή του… Πώς να μην τρέμει; Αθλητικός συντάκτης ήταν ο άνθρωπος όχι πολεμικός ανταποκριτής… Άκουγα τις λέξεις «ψυχορραγεί», «καρωτίδα», «φωτοβολίδα» κι ένιωθα φοβισμένος… Βλέπεις, για μένα μέχρι τότε το γήπεδο ήταν χαρά… Όταν το βράδυ έμαθα πως το παλικάρι που σκοτώθηκε ήταν 29 χρονών και δάσκαλος, ένας άνθρωπος που αποφάσισε την τελευταία στιγμή να πάει να δει μπαλίτσα έπαθα… εφιάλτη! Πόσο τρέλα να χωρέσει στο μυαλό ενός δεκάχρονου;
Πώς να δικαιολογήσει ότι ένας οπαδός σήκωσε το πιστόλι κι έριξε μια φωτοβολίδα για να σκοτώσει τον απέναντι; Ο Μπλιώνας ήταν το πρώτο θύμα οπαδικής βίας… Το πρώτο αίμα… Από τότε έχουν περάσει τριάντα χρόνια... Τον Μπλιώνα, διαδέχτηκε ο Παναγιώτου, πάλι από φωτοβολίδα. Μετά ο Καρνέζης από μαχαιριές, ο Μιχάλης ο Φιλόπουλος στη Λαυρίου, ο Κατσούλης από ροπαλιές στην Κρήτη… Κάθε φορά που κάποιος πέφτει νεκρός από οπαδική βία, οι Υπουργοί δίνουν υποσχέσεις. Φτάνουν το μαχαίρι στο κόκκαλο… Παπάρια!
Ουδείς θέλει να δώσει λύση… Δεν τους νοιάζει. Μπορεί να τους βολεύει κιόλας, για να ξεχνιέται ο κόσμος… Να σοκάρεται. Αν σοκάρεται πια κανείς… Ούτε καν τα 10χρονα παιδιά… Έχεις δει τι παίζει ένα 10χρονο παιδί στο Playstation; Θα σου φύγει η μαγκιά…
Οι μόνοι που μπορούν να δώσουν λύση είναι οι ίδιοι οι οπαδοί. Μην σκοτώνεστε ρε… Μην σκοτώνεστε… Ξέρουμε που ζούμε. Στη χώρα του πάθους και του λάθους. Δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε Σουηδία… Αλλά τουλάχιστον, μην σκοτώνεστε… Τον θάνατο δεν μπορείς να τον αλλάξεις...
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.