Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου στο ΟΑΚΑ και για τον άνθρωπο Διαμαντίδη που θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία…
Η μεγαλύτερη θυσία που κάνει ένας δημοσιογράφος, ο οποίος ασχολείται με τα αθλητικά, είναι η απόλαυση να παρακολουθήσεις έναν αγώνα-γεγονός ως φίλαθλος. Από το πιο απλό μέχρι το πιο μεγάλο… Απλά να απολαμβάνεις τη στιγμή, να αγχώνεσαι, να πανηγυρίζεις, να χειροκροτείς, να κλαις βρε αδερφέ... Να βγάλεις το «πρέπει» για δυο ώρες από τη ζωή σου… Να ζεις τις στιγμές απλά για να τις ζεις και όχι για να τις περιγράψεις ώστε να τις ζήσει κάποιος άλλος που είναι μακριά…
Το βράδυ του Σαββάτου, για πρώτη φορά έπειτα από 20 και βάλε χρόνια σε αυτή τη δουλειά αποφάσισα για μια βραδιά να μην θυσιάσω τίποτα. Να πάω στο ΟΑΚΑ μαζί με τη γυναίκα μου και τις κόρες μου, να ζήσω τις τελευταίες στιγμές του Δημήτρη Διαμαντίδη ως αθλητή, χωρίς «πρέπει»…
Να τον χειροκροτήσω, να τον αποθεώσω και να κλάψω άφοβα… Να νιώσω τις σπίθες από το καπνογόνο που άναψε το παλικαράκι πάνω από το κεφάλι μου, να βάλω την Έλενα πάνω στο κάθισμα για να βλέπει αλλά συνάμα και να μην χρειαστεί να της εξηγήσω τίποτα για το ποιος είναι ο Διαμαντίδης… Τα κατάλαβε όλα βλέποντας κι ακούγοντας όλο αυτόν τον κόσμο δίπλα της που αποθέωνε αυτόν τον τύπο… Αυτόν που ακόμη και στο αντίο του, την ώρα της απόλυτης αποθέωσης κράτησε το βλέμμα χαμηλά. Το σήκωσε μόνο τη στιγμή που η φανέλα με το «13» ανέβαινε στον ουρανό του ΟΑΚΑ… Κι όχι μόνος αλλά έχοντας δίπλα του τον Γκιστ… Έφτιαχνε την ΟΜΑΔΑ ακόμη και αυτή τη στιγμή ο αθεόφοβος…
Λίγο πριν, μετά το ευχαριστώ στην οικογένεια Γιαννακόπουλου, ευχαρίστησε τον Πάρη, τον Σάββα και τους άλλους αφανείς ήρωες όλων αυτών των χρόνων, είχε πλάι του όλη την ώρα τον «άνθρωπο του» όπως λέει τον Μιχάλη Γεωργαντή κι αν δεν τράβαγε ζόρι με το μικρόφωνο θα ευχαριστούσε ξεχωριστά όποιον συνάντησε στον Παναθηναϊκό από την πρώτη μέρα που φόρεσε τα πράσινα μέχρι και χθες... Όχι για τους τύπους αλλά γιατί έτσι νιώθει…
Ο καλύτερος αθλητής που έβγαλε αυτός ο τόπος είναι συνάμα τόσο παράταιρος στην Ελλάδα. Εδώ που πρώτα πάει η «μούρη» και μετά η ικανότητα. Εδώ που οι γιοι μεγαλώνουν ακούγοντας «είσαι ο καλύτερος». Εδώ που όποιος βάλει το νικητήριο καλάθι σε μονό, μετά κάνει δηλώσεις μέχρι και στις κάμερες κυκλοφορίας… Κι αυτός ο τύπος μέχρι και στα τελευταίο του δίλεπτο στο παρκέ αντί να τρέξει να βάλει καλάθι, έβγαλε δυο ασίστ... Για να κάνει χαρούμενους τους συμπαίκτες του! Για να δουλέψει η ΟΜΑΔΑ…
Αν η Ελλάδα έχει μια ελπίδα να σωθεί είναι οι επόμενες γενιές να είναι Διαμαντίδηδες… Η Έλενα στα 8 χρόνια της πήρε ένα μάθημα ζωής και κατάλαβε πως για να είναι κάποιος σπουδαίος δεν χρειάζεται να έχει μεγάλο εγώ αλλά τεράστιο ΕΜΕΙΣ. Η στάση ζωής του Δημήτρη πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία…
Για μας που δεν προλάβαμε αυτό το… μάθημα και παραμένουμε εγωϊστές και ξερόλες, τα δάκρυα που κύλησαν από τα μάτια μας το βράδυ του Σαββάτου ίσως να μας βοηθήσουν να δούμε πιο καθαρά τη ζωή και τις αξίες της… Να γίνουμε λίγο παραπάνω Διαμαντήδηδες…
Ο Αντώνης (ένας είναι) λέει «Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα…». Την ώρα που ο Διαμαντίδης πήγαινε στα αποδυτήρια φορώντας για τελευταία φορά τη φανέλα με το 13 στην πλάτη, ήταν μια τέτοια ακριβώς στιγμή… Ο αθλητής Διαμαντίδης τελείωσε, ο άνθρωπος όμως Διαμαντίδης είναι εδώ… Να σε έχει ο Θεός καλά ρε μεγάλε…
Υγ. Στον Παναθηναϊκό Superfoods έχουν κάθε λόγο να υπερηφανεύονται για τα τρόπαια που έχουν κατακτήσει… Αλλά βραδιές όπως αυτές του Σαββάτου είναι ένα ακόμη αστέρι στη φανέλα… Όχι δίπλα στα έξι αλλά λίγο πιο χαμηλά, στο μέρος της καρδιάς…
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.