Μια ημέρα στη Σαϊτάμα Αρένα…

Όταν ξεκινούσε εκείνη η ονειρεμένη, όπως αποδείχτηκε, αποστολή ποτέ δεν πίστευε κανείς την εξέλιξη της. Ως συντάκτης του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» είχα την ευλογία να ταξιδέψω κοντά στις 15 Αυγούστου για τη Χαμαμάτσου όπου έλαβε χώρα η πρώτη φάση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2006, πριν πάρουμε τα όνειρα και την ελληνική τρέλα και μεταφερθούμε στο Τόκιο και συγκεκριμένα στη Σαϊτάμα. Οι αναμνήσεις από εκείνο το ταξίδι μετά από μια 10ετια αρχίζουν και τελειώνουν στον ημιτελικό με τους Αμερικανούς.

Από τη μία ένιωθες το δέος από τ΄ αστέρια της dream team, πείσμωνες με το γεγονός πως παρέμεναν κλεισμένοι σε μια βάση και δεν έκαναν προπόνηση με τους κοινούς θνητούς και άκουγες τον Σιζέφσκι να αναφέρεται στη συνέντευξη Τύπου στον αριθμό 13!

Από την άλλη, έβλεπες πολλά καντάρια μπασκετικής τρέλας στα μάτια των Παπαλούκα, Διαμαντίδη, Σπανούλη, Λάζου, Σόφο, Φώτση, Τσάρι και των άλλων παιδιών και έλεγες «λες να τους κάνουν καμία πλάκα»; Το κοντράστ συνεχιζόταν στο ζέσταμα με τον Λεμπρόν, τον Καρμέλο και τους υπόλοιπους να κατεδαφίζουν τις μπασκέτες και να σ’ επαναφέρουν στην …τάξη.

Έλα, όμως, που οι Πελαργοί έδιναν τον ρυθμό με το «Ελλάς, ολέ, ολε» και τον Εθνικό ύμνο και ανατρίχιαζες ολόκληρος. Έλα, που με κάποιους συναδέλφους τηρήσαμε το γούρι πριν το τζάμπολ (δεν το κάναμε εγκαίρως με την Ισπανία) και πήγαμε τρέχοντας να πάρουμε κάτι από πασίγνωστη αλυσίδα – καφέ. Μάλιστα, επειδή είχε καμιά 100αρια Ιάπωνες στην ουρά αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε το ελληνικό δαιμόνιο, στήνοντας κάποιον σε λάθος μέρος οπότε όλοι πήγαν εκεί ως γνήσιοι Ιάπωνες και ο δρόμος άνοιξε (α, ρε Σπύρο).

Η μάχη ξεκίνησε λοιπόν και η τάπα του Μήτσου στον Κρις Πολ σήμανε και την αντεπίθεση. Τα διαδοχικά τρίποντα των Διαμαντίδη, Σπανούλη, Τσάρι, Φώτση, τα ντράιβ του Παπαλουκά, η είσοδος του Ντικούδη, τα πικ του Σόφο, η άμυνα του Χάτζη, τα σεμιναριακά τελειώματα του Λάζου, η ψυχραιμία του Κακιούζη και το αίσθημα νικητή του Γιαννάκη στην Εθνική ομάδα έφερναν το όνειρο πιο κοντά!

Τελικά, οι …γίγαντες έπεσαν στο καναβάτσο και η Ελλάδα υποχρέωσε στη μία και μοναδική της ήττα την dream team (ακόμη δεν μπορεί να το επαναλάβει κανείς). Η κόρνα της λήξης βρήκε του Έλληνες δημοσιογράφους πάνω στα θεωρεία και τους Αμερικανούς να ξεσπαθώνουν στις εφημερίδες τους την επόμενη μέρα γράφοντας για «χούλιγκαν στα δημοσιογραφικά»! Παράλληλα, όμως, βρήκε και ένα έθνος στα ουράνια και μια μπασκετική ιστορία που θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μας. Την 1η Σεπτεμβρίου θα θυμόμαστε και θα γιορτάζουμε πάντα εκείνο το αθλητικό έπος της Ιαπωνίας.

ΥΓ: Το βράδυ του θριάμβου στο ξενοδοχείο της ομάδας στο Τόκιο φαινόταν πως οι μπαταρίες είχαν αδειάσει μετά τον άθλο στη Σαϊτάμα Αρένα με τον τελικό να μοιάζει κάτι άπιαστο, όπερ και εγένετο.