Με τους έξι κόβεται το …γιαλαντζί

Το θέμα των ξένων που ψηφίστηκε στον ΕΣΑΚΕ με συντριπτική πλειοψηφία στο μυαλό μου είναι απόλυτα αυτονόητο, όσο ανόητο ήταν και το 4+2 που ίσχυε τα τελευταία χρόνια. Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Από τη στιγμή που με ένα 30αρι – 50αρι χιλιάρικα οι Αμερικάνοι …βαφτίζονται Ευρωπαίοι δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για 4-2. Εκτός αν οι Ταϊρίς Ράις, Μπο Μακάλεμπ, Τζερεμάι Μάσεϊ είναι Σκοπιανοί, ο Όλιβερ Λαφαγιέτ και ο Ντόντει Ντρέιπερ Κροάτες, ο Που Τζέτερ Ουκρανός, ο Μπόμπι Ντίξον Τούρκος και πάει λέγοντας με καμιά 50αρια περιπτώσεις κοινοτικών Αμερικάνων.

Με την αλλαγή στο καθεστώς στο ελληνικό πρωτάθλημα τουλάχιστον δεν θα χρειάζεται να γινόμαστε και εμείς μέρη και μέλη αυτής της πανευρωπαϊκής παρωδίας. Οπότε δε χρειάζεται να συζητάμε περισσότερο αυτό το θέμα. Από τη στιγμή που οι ομάδες έχουν δικαίωμα να διαθέτουν έξι ξένους στο ρόστερ τους πόση σημασία έχει αν θα είναι Τούρκοι, Σέρβοι, Ιταλοί, Σουηδοί ή Αμερικάνοι; Έξι θέσεις καταλαμβάνουν.

Αν θέλετε ν’ ανοίξουμε συζήτηση για τους έξι ξένους να το κάνουμε, όχι όμως για το 4+2 ή το 5+1. Μην κοροϊδευόμαστε. Ότι ίσχυε συνεχίζει να ισχύει για τους Έλληνες παίκτες. Έξι θέσεις είναι ανοικτές. Αν είναι πολλές ή λίγες θα πρέπει να το δουν οι ίδιοι και ο ΠΣΑΚ.

Τέλος, επειδή ακούμε και διαβάζουμε για τη θέση του Παναθηναϊκού στην περίπτωση που είχε υπογράψει ο Βίκτορ Κλαβέρ θα ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οι «πράσινοι» εδώ και μήνες έλεγαν πως το 4+2 είναι …εικονικό, οπότε και με τον Κλαβέρ στο ρόστερ θα το ψήφιζαν με τα δύο χέρια. Εξάλλου, με το καθεστώς που υπάρχει μόνο δύσκολο δεν θα ήταν να βγάλουν και αυτοί ένα διαβατήριο!