Η Εθνική εδώ και δυο χρόνια «μαϊμουδίζει»!
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τη νέα αποτυχία της επίσημης αγαπημένης που όσο παίζει κόντρα στη φύση της θα τρώει τα μούτρα της.
Τον Φώτη Κατσικάρη είναι δύσκολο να τον αντιπαθήσεις. Είναι συμπαθής. Εξαιρετικά συμπαθής. Με το λαμπερό χαμόγελο του, το εξαιρετικό ντύσιμο του, τα μοντέρνα γυαλιά του. Αυτό, σε συνδυασμό με την μανία των Ελλήνων να θεωρούν εξαιρετικό ότι έρχεται από το εξωτερικό και (στην καλύτερη) απλά καλό ότι βγαίνει από την πατρίδα τους, έκανε τον Κατσικάρη κάτι μεταξύ ιδανικής λύσης και Μεσσία όταν ανέλαβε την Εθνική.
Σχεδόν τρία χρόνια μετά με δύο (ακόμη) παταγώδεις αποτυχίες στην πλάτη μας, ακόμη και οι πιο φανατικοί «αγαπητικοί» του Φώτη πρέπει να παραδεχτούν ότι… δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Τι επτωχεύσαμεν δηλαδή, μας πήραν και τα σώβρακα. Το χειρότερο δεν είναι μάλιστα ότι δεν θα πάμε στο Ρίο αλλά ότι από εκεί που ήμασταν «μανούλες» στα παιχνίδια ζωής ή θανάτου τα τελευταία χρόνια όταν έρχεται το do or die μυρίζουμε… πτωμαϊλα από χιλιόμετρα μακριά. Και διάολε, όλοι συμφωνούν πως οι παίκτες που έχουμε στην ομάδα είναι υψηλού επιπέδου κι όχι παρτάλια…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως ο Φώτης Κατσικάρης είναι μεν Έλληνας προπονητής αλλά με ισπανικές καταβολές και παραστάσεις. Δηλαδή «πάνω-κάτω η μπάλα» κι άγιος ο Θεός. Ανάθεμα κι αν στα σαράντα λεπτά κόντρα στους Κροάτες «διαβάσαμε» έστω μια φορά μια φάση, βρήκαμε ένα miss-match ή έστω αν βγάλαμε μία επίθεση της προκοπής. Το μπάσκετ των-κατά γενική ομολογία- πιο σκεπτόμενων παικτών στην Ευρώπη, των μικρών προπονητών έδωσε τη θέση του στο μπάσκετ ενστίκτου και ατομικού ταλέντου με αποτέλεσμα μια Εθνική που όταν ανεβαίνουν οι παλμοί και το ματς πηγαίνει στην πίεση, μοιάζει να φοράει δυο δεξιά παπούτσια. Και σε αυτό, να με συμπαθά και ο κόουτς αλλά και οι «αγαπητικοί», του την ευθύνη την έχει ο πάγκος.
Για να τελειώνουμε. Το ελληνικό μπάσκετ πριν σταθεί ξανά στα πόδια του πρέπει να βρει την ταυτότητα του. Να σταματήσουμε να «μαϊμουδίζουμε» παίζοντας το Ισπανοί κλπ. και να επενδύσουμε στις αρετές που έχουμε ξεχάσει ως Εθνική, εδώ και χρόνια… Όσο βάζουμε το σώμα πριν το μυαλό στο παρκέ θα χάνουμε από τον κάθε πικραμένo κι ας έχουμε στο ρόστερ μας ένα από τα σπουδαιότερα project ονόματι Γιάννης Αντετοκούνμπο αλλά και έναν από τους πιο σκεπτόμενους παίκτες στην Ευρώπη, που κόντρα στους Κροάτες, δεν πάτησε παρκέ... Ναι, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο...
Υγ. Κρίμα για τον Μπουρούση…
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.