Προσγειωθήκαμε ευρωπαϊκά!

Η Ελλάδα δεν τα κατάφερε να φτάσει στη διεκδίκηση του εισιτηρίου των Ολυμπιακών Αγώνων καθώς έμεινε μακριά από τη δομή, τη φιλοσοφία και το DNA της. Με παιχνίδι ενστίκτου οι Έλληνες ουδέποτε κατάφεραν να πετύχουν κάτι σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ. Έτσι, οι Κροάτες μας απέκλεισαν δίκαια και θα παίξουν τη ζαριά τους στον τελικού του Προολυμπιακού τουρνουά.

Όσα προσόντα και αν έχει ένας παίκτης στο 1 vs 1 στην Ευρώπη θα πέφτει δεκάδες φορές πάνω σε τοίχο. Στην Αμερική και το ΝΒΑ επιθυμούν αυτές τις φάσεις και δεν τις καταστρέφουν με τακτική και βοήθειες. Στην Ευρώπη, όμως, υπάρχει άλλος νόμος οπότε παίκτες με εκπληκτικά χαρίσματα (π.χ. Αντετοκούνμπο) δεν μπορούν να πάνε στις αγαπημένες τους προσωπικές φάσεις με επιτυχία. Ειδικά δε, μόλις τους διαβάσει η άμυνα τους μετατρέπει σε μειονέκτημα πάνω στο παρκέ. Σκεφτείτε για παράδειγμα την περίπτωση του Έλιοτ Γούιλιαμς (απλά ένας παραλληλισμός γιατί το έχουμε συζητήσει αρκετά τους τελευταίους μηνες) . Πόσες φάσεις στο 1 vs 1 του Αντετοκούνμπο δεν έμοιαζαν με τα ντράιβ του Γουίλιαμς που κόστισαν στον Παναθηναϊκό; Προς Θεού δεν έχουν καμία σχέση τεχνικά και σωματικά οι δύο παίκτες, ωστόσο, έχουν ένα τρομερό χάρισμα να παίζουν στο ένας, ένας. Με τη διαφορά πως στις ΗΠΑ αυτό …επιτρέπεται αλλά στην Ευρώπη …απαγορεύεται με προσαρμοσμένες άμυνες.

Σε πολλά σημεία η Εθνική μας (ίσως και αναγκαστικά λόγω υλικού) έμοιαζε με ομάδα του …Κόπα Αμέρικα. Μια τελείως διαφορετική φιλοσοφία από αυτή που μας έχει συνηθίσει και έχει δώσει στην Ελλάδα μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Θα συμφωνήσουμε πως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει πλούσιο ταλέντο και μέλλον αρκεί όμως να δημιουργηθεί μια ισορροπημένη 12αδα. Ούτως ή άλλως, οι Ιταλοί θα ήταν φαβορί και μπορεί ο στόχος να χανόταν 24ώρες αργότερα, οπότε ο αποκλεισμός προκαλεί στεναχώρια αλλά όχι καταστροφή. Το θέμα είναι να διορθωθούν επιτέλους τα λάθη.

Σαφώς υπήρξε μεγάλη ατυχία με τον τραυματισμό του Σλούκα ή την απουσία του Πρίντεζη αλλά σε κάθε περίπτωση υπήρχε ξανά ανισορροπία στο ρόστερ και έλειπαν οι «κοντοί». Ομάδα χωρίς «κοντούς» δεν μπορεί να πάει μακριά σ’ ένα τουρνουά γιατί δεν έχει σωστή κατεύθυνση πάνω στο παρκέ. Η Ελλάδα παρατάχθηκε με Καλάθη, Μάντζαρη και Αθηναίου στο Τορίνο. Οι δύο πρώτοι δεν σουτάρουν με συνέπεια (ο Μάντζαρης δεν έχει καμία επιθετική απειλή στο παιχνίδι του), ο τρίτος είναι άπειρος σε τέτοια παιχνίδια και θα μπορούσαμε να πούμε πως έδωσε ίσως και πιο πολλά από αυτά που θα ζητούσε κανείς. Άρα, την ώρα που η μπάλα έπρεπε να βρίσκεται σε σίγουρα χέρια πήγαινε σε παίκτες που θα έπρεπε να σκαρφιστούν κάτι για να εκδηλωθεί επίθεση. Αποτέλεσμα; Η ήττα.

Κάτι τελευταίο…Ζούμε στη χώρα των αφορισμών. Πριν κρίνουμε ή μιλήσουμε θα πρέπει να πούμε ένα μπράβο στα παιδιά που υπηρέτησαν τη σημαία μας χωρίς να πάρουν ούτε μία ανάσα. Δεν πρόλαβαν ούτε να δουν τις οικογένειες τους και ενσωματώθηκαν στην Εθνική ομάδα. Μην το ξεχνάμε αυτό.

ΥΓ: Μία παίζαμε με δυάρι τον Μπράμος (με Τρινκιέρι), μία χαραμίσαμε τρεις θέσεις στο ρόστερ με παίκτες που δεν χρησιμοποιήθηκαν και τράκαραν ο ένας στον άλλο και αφήσαμε κενά σε θέσεις κλειδιά (πέρσι στο «5») και μία πήγαμε χωρίς «κοντούς». Μήπως να φτιάξουμε επιτέλους μια 12αδα ισορροπίας.

ΥΓ2: Τα επόμενα 24ωρα θα είναι κρίσιμα για τα μεταγραφικά του Παναθηναϊκού. Θα τα πούμε ενδελεχώς εντός των ημερών.