Πότε θα αγαπήσουμε τους ζωντανούς;

Μερικές φορές βλέπω τον κόσμο, εμάς τους Έλληνες και δεν μας αναγνωρίζω ή δεν θέλω να μας αναγνωρίσω.

Όπου και να κοιτάξω βλέπω μιζέρια, γκρίνια, κακία. Βλέπω πολλούς που στην πρώτη ευκαιρία είναι έτοιμοι να λοιδορήσουν, να ειρωνευτούν, να κατηγορήσουν. Δεν ξέρω πάνω από 3-4 τραγούδια του Παντελή Παντελίδη, ούτε έτυχε να τον ακούσω ποτέ σε κάποια πίστα ζωντανά, ωστόσο αυτό που έγινε ήταν άλλη μία απόδειξη πως όταν κάποιος είναι εν ζωή τον βρίζουμε, τον κατηγορούμε τον κράζουμε και μόλις φεύγει από την ζωή τότε θυμόμαστε ότι είναι απλά ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με αδυναμίες, με λάθη και σωστά, με επιτυχίες και αποτυχίες, με σωστές και λάθος αποφάσεις.

Δεν αφήνουμε κανένας σε αυτή την χώρα να ανασάνει, να ζήσει και ειδικά αν έχει μία Χ αναγνωρισιμότητα η κακία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Από έναν απλό τραγουδιστή όπως ο Παντελίδης μέχρι τον οποιοδήποτε μεγάλο καλλιτέχνη, πολιτικό, αθλητή. Ακόμα και ήρωες της πατρίδας με τα χρόνια έχουν χάσει την λάμψη που θα έπρεπε να έχουν. Αναρωτιέμαι αν τελικά η χώρα έχει φτάσει εδώ που έφτασε, επειδή δεν κοιτάνε πολλοί τον εαυτό τους αλλά τι κάνει ο διπλανός τους.

Επειδή δεν τους νοιάζει τι θα κάνουν για να ζουν αυτοί ευτυχισμένα. αλλά αν οι διπλανοί τους είναι λιγότερο ευτυχισμένοι από αυτούς. Μία αδικαιολόγητη ζήλεια ειδικά σε τέτοιους καιρούς που ζούμε που θα έπρεπε όλοι να είναι μία γροθιά.

Μάλιστα τα social media έχουν κάνει όλη αυτή την κατάσταση να... πάρει δημοσιότητα. Ναι, πήρε δημοσιότητα ο φθόνος, η ζήλια, η κακία, η γκρίνια, η μιζέρια! Από εκεί κουτσομπολεύαμε, βρίζαμε, ξεφτιλίζαμε ανθρώπους, απόψεις, συνειδήσεις, οικογένειες μεταξύ μας και στα καφενεία, πλέον το κάνουμε δημόσια και μάλιστα μαλώνουμε μεταξύ μας και διχαζόμαστε για οποιοδήποτε θέμα, για πολιτικά σοβαρά μεγάλα θέματα μέχρι και για το αν είναι σωστό το χρώμα μαλλί που επέλεξε η οποιανδήποτε "φίλη" μας στο facebook. Την ίδια ώρα οι αξίες πεθαίνουν, η λογική χάνεται και η κατηφόρα συνεχίζεται...