Πήδηξαν στο γκρεμό γιατί φοβήθηκαν πως θα τους σπρώξουν!
Ο Νίκος Συρίγος γραφει για τον προπονητή και τους παίκτες του Παναθηναϊκού που αντί να δώσουν και την ψυχή τους την... παρέδωσαν αμαχητί!
Στον Παναθηναϊκό το μια γροθιά ομάδα και κόσμος έχει να κάνει μόνο αν είναι να βγει ο κόσμος μπροστά. Όποτε χρειάζεται να βγει η ομάδα, ειδικά φέτος 9 φορές στις 10 θα γίνει «παπαριά».
Από το καλοκαίρι με τον αποκλεισμό από την Καμπάλα μέχρι τώρα στο καταχείμωνο με τον αποκλεισμό από τον Ατρόμητο και τον τελευταίο στόχο που χάθηκε και φυσικά στο μεσοδιάστημα με τις... κουλές ήττες που έβγαλαν την ομάδα εκτός πρωταθλήματος με το καλημέρα, ο Παναθηναϊκός αποδεικνύεται μονίμως κατώτερος των περιστάσεων. Και επίσης κατώτερος του κόσμου του. Αυτού του κόσμου που κόντρα σε όλους και σε όλα είναι όχι απλά όρθιος αλλά πολεμάει για το δίκιο του και διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο για την ομάδα και κατά συνέπεια τους παίκτες και τον προπονητή.
Εκτός κι αν κάποιος πιστεύει ότι τα παλικαράκια που βρίσκονται στους δρόμους εδώ και καιρό θα βγάλουν μεροκάματο άμα το ποδόσφαιρο καθαρίσει ή πριμ αν έπαιρνε ο Παναθηναϊκός το Κύπελλο. Άλλοι θα έπαιρναν... Κι αυτοί οι... άλλοι, ο Στραματσόνι δηλαδή και οι παίκτες του, αντί να μπουν στο Περιστέρι και να τρώνε σίδερα- και γι'αυτούς που ήταν απ'έξω, αποκλεισμένοι από το... σύστημα- έτρωγαν τα... νύχια τους. Από αγωνία και από φόβο. Μηδενός εξαιρουμένου όλοι οι πράσινοι μπήκαν στο γήπεδο με σκοπό να... αυτοκτονήσουν γιατί φοβόντουσαν μην τους εκτελέσουν!
Δεν έκαναν ούτε μια ευκαιρία της προκοπής, διαμαρτύρονταν στον Μήτσιο σε κάθε επαφή και περίμεναν το... μοιραίο. Ο Στόιτσεφ τους... έβγαλε από τη δύσκολη θέση βάζοντας το γκολ. Ακόμη και οι πέτρες ξέρουν ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο στόχαστρο του Κοντονή και της σαπίλας του ελληνικού ποδοσφαίρου... Το να πηδάς όμως μόνος σου στο γκρεμό επειδή φοβάσαι μην σε σπρώξει ο άλλος δεν είναι μαγκιά αλλά μαλ...ία!
Τουλάχιστον όταν κρίνεται ο τελευταίος τίτλος που διεκδικείς, όταν έχεις μια τελευταία ευκαιρία να κάνεις περήφανο αυτόν τον κόσμο που τον έχουν φάει οι δρόμοι, όταν βρε αδερφέ παίζεις την τελευταία ζαριά σου, οφείλεις να δώσεις και την ψυχή σου... Όχι να την παραδώσεις αμαχητί...
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.