Ένα μικρό, γαλατικό χωριό! (videos)

Γκοσινί και Ουντερζό τοποθετούν το περίφημο μικρό -ανώνυμο- γαλατικό χωριό στην ευρύτερη περιοχή της Καέν, στα δυτικά της Γαλλίας. Ένα χωριό που όπως όλοι μας γνωρίζουμε αντιστάθηκε στον ρωμαϊκό «ζυγό» χάρη στο μαγικό φίλτρο του δρυΐδη του. Οι Γαλάτες είναι οξύθυμος λαός, του αρέσει το κουτσομπολιό, του αρέσει η πονηριά αλλά τον ενοχλεί η διχόνοια όταν έρχεται απ’ έξω.

Πόσο ειρωνικό είναι το γεγονός πως δέκα χρόνια ακριβώς μετά την επική ανατροπή της Εθνικής μπάσκετ στο Βελιγράδι κόντρα στους Γάλλους, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι Έλληνας είναι οι Γαλάτες; Τρώγονται με τα ρούχα τους, παίζουν ξύλο σε κάθε ευκαιρία, αλλά όταν κάποιος από άλλο... χωράφι πάει να τους μπει στο μάτι, τον κάνουν τουλούμι και τον στέλνουν σπίτι του.

Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2015 αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί δια της ψήφου. Οπότε καταφεύγουμε σε άλλα πράγματα προκειμένου να κρατήσουμε δυνατό το αίσθημα πατριωτισμού που έχουμε μέσα μας, καθένας σε διαφορετικό βαθμό. Ο αθλητισμός είναι το ισχυρότερο αυτών των μέσων. Μπορεί να αγχώνεσαι όταν ακούς ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι στο Eurogroup, γιατί πραγματικά δεν ξέρεις τι θα τους κατέβει στο κεφάλι να απαιτήσουν πάλι.

Συγκρίνεται όμως αυτό με το άγχος όταν κατεβάζει τη μπάλα ο Ζήσης, βρίσκει μπροστά του ένα τείχος Γάλλων και ξαφνικά ο χρόνος σταματάει; Συγκρίνεται με τον πανικό που σε πιάνει πριν δεις ότι τη μπάλα παίρνει ο Διαμαντίδης; Συγκρίνεται τίποτα με την ανατριχίλα στο γκολ του Δέλλα με την Τσεχία, με τις επικές πορείες στην Ευρωλίγκα από ελληνικές ομάδες;

Όχι. Δυστυχώς όχι. Η Ελλάδα ορίζεται μέσα από τις αθλητικές της επιδόσεις ως η χώρα που παλεύει, που δεν τα παρατάει, που μαθαίνει να πολεμάει αντί να αντέχει. Η διαφορά είναι μεγάλη άλλωστε. Είναι διαφορετικό να αντέχεις να αποκλείεσαι κάθε λίγο και λιγάκι από τελικές φάσεις Euro ή να μένεις εκτός μεταλλίων σε Ευρωμπάσκετ, από το να πεισμώνεις όλο περισσότερο και τελικά ένα βράδυ να γυρίζεις σε όλους και να λες «Ορίστε ρε, μπορώ κι εγώ».

Είμαστε ένα μικρό, γαλατικό χωριό. Δεν γνωρίζω αν έχουμε Αστερίξ και Οβελίξ, πιθανότατα όχι ακόμη. Μας αναγνωρίζω όμως ότι έχουμε έναν μαγικό ζωμό που λέγεται πείσμα και τον διοχετεύουμε στον αθλητισμό για να μην εκραγούμε πολιτικά και τους στείλουμε ξαφνικά όλους μαζί στον Καιάδα, μένοντας μόνοι μας να αναρωτιόμαστε πως κυβερνούν μια χώρα.

Η απάντηση είναι απλή: με πείσμα και αξιοπρέπεια! Όπως ο Γιαννάκης και τα παλικάρια του το 2005...