Φώτη, ας είμαστε ειλικρινείς
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για το μέγεθος της αποτυχίας που είναι σαφώς μεγαλύτερο από πέρυσι γιατί έγινε υπό… ιδανικές συνθήκες.
Όσο περνάει η ώρα από την ήττα κόντρα στους Ισπανούς, τόσο συνειδητοποιώ το μέγεθος της αποτυχίας. Και της χαμένης ευκαιρίας της Εθνικής Ομάδας να επιστρέψει σε τροχιά μεταλλίων και συνάμα να ξορκίσει την ισπανική κατάρα. Και πραγματικά, πραγματικά απορώ με τη δήλωση του Φώτη Κατσικάρη ότι «δεν φοβηθήκαμε το ματς». Όχι κόουτς. Το φοβηθήκαμε. Για την ακρίβεια εσύ το φοβήθηκες, με αποτέλεσμα να το διαχειριστείς λάθος και να αφήσεις αβοήθητους τους παίκτες απέναντι στους Ισπανούς.
Το γεγονός ότι στην Ισπανία του ενός Γκασόλ, ο… Γκασόλ έπαιξε 31’ και στην Ελλάδα των αμέτρητων λύσεων ο Αντετοκούμπο έφυγε από το παρκέ έπειτα από 34’… κρεμασμένος, φανερώνει την πλημμύρα που επικράτησε στον πάγκο μας. Ναι, όταν τα γάλατα σφίγγουν ο κόουτς εμπιστεύεται ολοένα και λιγότερους παίκτες αλλά όταν έχεις 12 σχεδόν ισάξιους παίκτες το να βιδώνεις στον πάγκο, ουσιαστικά, τους πέντε δεν σου δείχνει τον ασφαλή δρόμο αλλά αυτόν προς το γκρεμό. Όπως και το ότι οι Ισπανοί πέτυχαν σχεδόν τους μισούς πόντους τους, με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο. Αντίδραση μηδέν, παρέμβαση μηδέν.
Ανάλογη εικόνα και στην επίθεση. Όταν δεν κάναμε σκοτωμένα σουτ, δεν μπορούσαμε καν να ανοίξουμε διαδρόμους στον Σπανούλη και στον Καλάθη. Και πώς να το κάνουμε όταν ο καλύτερος σουτέρ μας (Σλούκας) έβλεπε το ματς από τον πάγκο; Και προσέξτε δεν μιλάμε για πυρηνική φυσική, ούτε για εξεζητημένες καταστάσεις. Μιλάμε για απλά πράγματα που θα τα έβλεπε και ο… φροντιστής. Ακόμη κι ένας προπονητής χαμηλότερων κατηγοριών, με καθαρό όμως μυαλό. Κι αυτό το καθαρό μυαλό ήταν που έλλειψε από τον Κατσικάρη.
Φώτη, ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς: Με αυτό το υλικό, υπό αυτές τις ιδανικές από κάθε άποψη συνθήκες και κόντρα σε αυτή την Ισπανία, η αποτυχία είναι παταγώδης. Και το χειρότερο και για την ομάδα και για σένα προσωπικά είναι πως γίναμε στο ίδιο έργο θεατές. Πέρυσι και φέτος. Στο πρώτο μεγάλο ματς μας πήρε η παλίρροια. Πρώτα εσένα και μετά την ομάδα. Κι αυτή είναι η μοναδική αλήθεια.
Tα υπόλοιπα είναι για δημόσιες σχέσεις. Και να με συμπαθάς κόουτς αλλά αυτές βοηθούν μέχρι να βγεις στη σκηνή. Μετά είσαι μόνος σου. Καλώς ή κακώς.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.