Να γίνουμε εμείς αντιπαθητικοί…

Όπως είπαμε στο προηγούμενο ραντεβού μας μετά την τελική κατάταξη των ομίλων και τις πρώτες διασταυρώσεις η Ελλάδα έμεινε με τον μουντζούρη, έχοντας όμως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τον …ξεπλύνει. Η Ισπανία έχει ξαπλώσει φαρδιά πλατιά στο διάβα μας και εμείς θα πρέπει να διαλέξουμε. Θα τη στείλουμε σπίτι ή θα συνεχίσουμε να τρωγόμαστε με την κατάρα και τα πικρόχολα σχόλια για το ισπανικό έθνος.

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δείχνει μια μεγάλη δυναμική σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Το ρόστερ σε βάθος θυμίζει εποχές 2005-06 (ακόμα και το 2009) και η πληθώρα πρωτοκλασάτων παικτών δείχνει πως ο ορίζοντας θα είναι γαλανόλευκος.

Έχοντας αυτά τα στοιχεία με το μέρος μας ίσως να ήρθε η ώρα να γίνουμε εμείς οι αντιπαθητικοί. Αυτοί που θα τρέχουμε, θα καρφώνουμε και θα ταπώνουμε και μετά θα στραβοκοιτάμε τους αντιπάλους μας. Όπως έκανε ο τόσα χρόνια ο Γκασόλ, ο Ναβάρο και ο Ρούντι και τους κρεμάσαμε κουδούνια. Με τη διαφορά πως επί της ουσίας κανένας δεν κατάφερε ν’ αμφισβητήσει τη μπασκετική τους ανωτερότητα.

Ας τους αναγκάσουμε να μας βλέπουν λοιπόν και ν’ αλλάζουν πεζοδρόμιο. Η Ελλάδα μπορεί αλλά θα πρέπει να ματώσει. Όποιος θεωρεί την Εθνική ακλόνητο φαβορί οφείλει ν’ αλλάξει πλευρό. Οι Ισπανοί έχουν χαρακτήρα, μέταλλο και έναν Γκασόλ που θέλει να φύγει με το κεφάλι ψηλά κοιτάζοντας τον Θεό. Ο τύπος οργιάζει και είναι ικανός για όλα.

Στα χαρτιά ίσως η Ελλάδα να έχει ένα κλικ καλύτερο ρόστερ, ωστόσο, κουβάλα ένα άγχος και ένα κόμπλεξ απέναντι στους Σπανιόλους. Όλα αυτά θα πρέπει να τ΄ αφήσει στ’ αποδυτήρια, να μην κοιτάξει τις παραδόσεις που λατρεύουν δημοσιογράφοι και φίλαθλοι και να πατήσει το παρκέ αποφασισμένη. Να τους τσακίσει στην άμυνα, να έχει απαντήσεις (ορθές) στη ζώνη, να ξεδιπλώσει το ταλέντο της και να πετάξει στα ημιτελικά. Η ευκαιρία είναι μεγάλη και η ώρα μοιάζει πως φτάνει. Τα υπόλοιπα στο παρκέ.