Συγκλονίστηκες με το πιτσιρίκι… Πα@άρια συγκλονίστηκες…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τα κροκοδείλια δάκρυα για τα προσφυγάκια που πνίγονται και την ευαισθησία που εξαντλείται σε ένα… like κι ένα share.
Δυο μέρες τώρα το Facebook έχει γεμίσει με άψυχα κορμιά παιδιών. Άψυχα; Λάθος. Πιο άψυχοι είμαστε όλοι εμείς παρά τα πνιγμένα παιδάκια... Γιατί, να με συμπαθάς φίλε, εσύ που έτρεξες να γράψεις ένα δακρύβρεχτο σχόλιο για να κάνεις like και share, στη φωτογραφία του πιτσιρίκου που η θάλασσα τον έβγαλε στην παραλία της Τουρκίας, αλλά ο αυτό το πιτσιρίκι στους μήνες που έζησε, έδειξε μεγαλύτερη ψυχή από σένα και από μένα…
Μπήκε σε μια βάρκα 10 ατόμων, μαζί με άλλους 150 πατριώτες του, για να σώσει τη ζωή του. Μπήκε στη βάρκα, χωρίς σωσίβιο, χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο. Η μάνα του, που πνίγηκε επίσης, του είπε «πάμε μικρέ στην Ελλάδα, που είναι καλύτερα»… Έτσι πίστευε. Τελικά πήγαν στο θάνατο… Η Ελλάδα, η Ευρώπη, η Δύση, αντί να τους αγκαλιάσει, να τους φερθεί ανθρώπινα, έκανε αυτό που ξέρει καλά εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Τους εκμεταλλεύτηκε. Και μετά θάνατον.
Συγκλονίστηκες φίλε με τη φωτογραφία… Έκλαψες πριν την κάνεις share για να πάρεις like στο μικρόκοσμο σου… Και μετά παράγγειλες μια πίτσα, δυο πιτόγυρα και μια κοκά κόλα για να χωνέψεις… Όχι αυτό που συμβαίνει στον πλανήτη. Αυτό θα σε νοιάξει μόνο άμα αυτοί οι «άπλυτοι» βρουν στέγη κάπου εκεί κοντά σου και σου χαλάσουν την ησυχία. Τα πιτόγυρα και την πίτσα ήθελες να χωνέψεις… Το πιτσιρίκι που πνίγηκε και τα άλλα που θα πνιγούν θα σε απασχολήσουν ξανά, όταν σε κάνα δυο χρόνια το Facebook σου θυμίσει ότι τότε είχες αναρτήσει αυτή τη φωτό… Άκου ρε φίλε... Μέχρι και το Facebook μπήκε στη διαδικασία να σου ξυπνάει τις αναμνήσεις σου. Να σου θυμίζει τις στιγμές που χάνεις για να προλάβεις να τις σηκώσεις στο Facebook. Ειρωνεία.
Αλλά εσύ κι εγώ συγκλονιστήκαμε, φίλε, από τη φωτογραφία του πιτσιρίκου… Παπάρια συγκλονιστήκαμε φίλε… Κανίβαλοι έχουμε γίνει, που χρησιμοποιούμε τα πάντα για να ικανοποιήσουμε τη ματαιοδοξία μας και να «πουλήσουμε» στον άλλον, κάτι που δεν είμαστε. Ακόμη και ένα πνιγμένο πιτσιρίκι… Ρε’σεις, αφήστε τους ανθρώπους στην ησυχία τους, να παλέψουν για τις ζωές τους. Ή τουλάχιστον μην τους εκμεταλλεύεστε και μετά το θάνατο τους…
Πιτσιρίκο, δεν ξέρω πως σε λένε… Aϊλάν, θαρρώ.. Σε είδα κι εγώ πεσμένο χάμω εκεί στην άμμο… Εκεί που παίζουν οι κόρες μου στις διακοπές τους… Συγγνώμη ρε πιτσιρίκο… Συγγνώμη… Άλλο δεν έχω να σου πω. Άσε που κι αυτό, για μένα το λέω… Μπας και ξαλαφρώσω λιγάκι…
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.