Εθνική για το ζενίθ και το ναδίρ

Κάθε καλοκαίρι που η επίσημη αγαπημένη έχει υποχρεώσεις αφήνουμε όλες τις προτιμήσεις στην άκρη του μυαλού μας και βάζουμε το εθνικό συμφέρον πάνω απ’ όλα. Σε κάτι περισσότερο από δύο εβδομάδες ξεκινά το Ευρωμπάσκετ και αυτό που προκύπτει από κάθε πτυχή της σκέψης μας είναι ένα.

Ο Φώτης Κατσικάρης καλείται να διαχειριστεί μια ομάδα που αν πάει καλά θα χτυπήσει την πόρτα της κορυφής και αν …στραβώσει θα κινδυνέψει με κάζο, λόγω και των υψηλών προσδοκιών.

Το πιο δύσκολο κομμάτι για τον Έλληνα τεχνικό και τους συνεργάτες του είναι η έλλειψη «στρατιωτών». Ναι μεν, άπαντες είναι στη διάθεση της Ελλάδας, ωστόσο, πάνω στο παρκέ κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Με χαρτί και στυλό, λοιπόν, δε βγαίνουν παραπάνω από τρεις οι υποψήφιοι …εργάτες, εκ των οποίων δύσκολο να βρίσκονται όλοι στην τελική δωδεκάδα. Καϊμακόγλου, Γιάνκοβιτς και Μάντζαρης έχουν τα χαρακτηριστικά να το πράξουν.

Αν ο Κατσικάρης καταφέρει να δαμάσει τα χαρακτηριστικά των υπολοίπων και να μη σκεφτεί κανείς το «εγώ» αλλά το «εμείς» τότε μιλάμε για ένα σύνολο που θα πάει καρφί στο βάθρο. Αν, όμως, μπει στην εξίσωση από την προσωπικότητα μέχρι τα συμβόλαια τότε τα πράγματα δυσχεραίνουν.

Έχοντας μείνει 15 παίκτες για την τελική ευθεία θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε εάν θα έχουμε «λογικές» επιλογές στη 12αδα ή κάποια έκπληξη μεγατόνων στο τέλος της ημέρας. Πάντοτε στη συζήτηση μπαίνουν και τα προβλήματα των τραυματισμών που δεν μπαλώνονται σ’ ένα τουρνουά.

Εσχάτως, ο Σπανούλης ταλαιπωρείται από έντονες ενοχλήσεις, ο Παπανικολάου δεν έχει περάσει και εύκολα και χωρίς να υπονοούμε το παραμικρό, εξηγούμε πως ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι σου ξημερώνει.