Ελληνο… ΠΟΙΗΣΗ: Όλοι θα ζήλευαν αυτή τη μέρα!

Τούτες τις μέρες στον Βόλο ολόκληρη η Ελλάδα αισθάνεται περηφάνια για τους …μπέμπηδες της Εθνικής ομάδας. Αυτές εδώ οι γραμμές γράφονται λίγες ώρες πριν τη μάχη με την Τουρκία. Εξάλλου, αυτά τα παιδιά είναι νικητές ανεξάρτητα του αποτελέσματος στον μεγάλο τελικό. Ήδη, κατάφεραν να ενώσουν τους Έλληνες και να τους δώσουν ελπίδα και χαρά, οπότε …κέρδισαν.

Την ώρα λοιπόν που τα συναισθήματα και το καμάρι ξεχειλίζει, στον Παναθηναϊκό έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν ένα κλικ πιο περήφανοι και δικαιωμένοι. Για να μην παρεξηγηθούμε δεν εννοούμε πως η Εθνική ομάδα περιορίζεται στα χρώματα, ούτως ή άλλως από αυτές εδώ τις γραμμές έχετε διαβάσει πολλάκις πως είναι πάνω απ’ όλους. Απλώς ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια επιχείρησε κάτι που ελάχιστοι θα τολμούσαν σε αυτό το επίπεδο.

Έχοντας απόλυτη αυτογνωσία και γνωρίζοντας πως έχει μείνει πίσω σε έμψυχο δυναμικό ελληνόπουλων αποφάσισε μια βαθιά τομή. Η’ μάλλον αποφάσισε να σπείρει στο καλύτερο …χωράφι της χώρας. Έριξε τους καρπούς του στο ΟΑΚΑ και δεν το έκανε για τα μάτια του κόσμου, ούτε για να γλιτώσει λεφτά. Το έπραξε για να έχει μέλλον, να χτίσει πάνω σε αυτό και να ξυπνήσει εκ νέου τον γίγαντα του. Γιατί δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε. Δίχως ελληνικό κορμό δεν πας πουθενά.

Στον Βόλο είδε τους τρεις από τους τέσσερις σωματοφύλακές του (Χαραλαμπόπουλο, Παπαγιάννη, Λούντζη) να σηκώνουν μια χώρα στις πλάτες τους και παράλληλα γνώριζε πως θα είχε καρέ πρωταγωνιστών αν δεν είχε τραυματιστεί ο Κόνιαρης. Μην τον ξεχνάτε τον μικρό, έρχεται! Τεχνικά δε χρειάζεται να μιλήσουμε για το κάθε παιδί ξεχωριστά. Το έχουμε κάνει πολλές φορές (βλέποντας τους ατελείωτες ώρες και όχι αραχτοί πίσω από ένα pc) και έχουν ζήσει μια χλεύη άνευ προηγουμένου. Και το κακό δεν είναι πως αυτό συνέβη μέσω ανώνυμων τρολ στο ίντερνετ, αλλά και μέσω επαγγελματιών. Όταν γράφτηκε το πλάνο της ελληνοποίησης ξύπνησαν κάποιοι από τον …λήθαργο και πήραν την ασίστ να λοιδορήσουν και να προσβάλλουν με κάθε ευκαιρία. Έχανε ο Παναθηναϊκός; Έφταιγε η ελληνοποίηση! Δεν πειράζει τώρα ας αναγκαστούν σε παρατεταμένο χειροκρότημα. Σαν αυτό που θα εισπράττουν τα παιδιά πατώντας το παρκέ.

Εξ’ αρχής ήταν προφανές πως η κίνηση του Παναθηναϊκού να αποκτήσει τους καλύτερους μικρούς δεν θα ήταν …αναίμακτη. Θα μπορούσε να γίνει αλλά μ’ ένα προαπαιτούμενο. Να ήταν μονίμως εκτός δωδεκάδας, εκτός προπονήσεων, να μην έπαιρναν χρόνο και απλά να παρέμεναν αιώνια ταλέντα.

Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να πάρει παίκτες μπροστά τους και να μη δουν ποτέ το φως του ήλιου. Επέλεξε, όμως, να τους δώσει χώρο, να τους πιστέψει και να τους δώσει την ώθηση, τη γνώση, την αυτοπεποίθηση και την εμπειρία ώστε μόλις ανέβουν στη σκηνή να ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα.

Το αν βγήκαν ή όχι οι μεταγραφές των μεγάλων μπορούμε να το συζητάμε για ώρες και να συμφωνήσουμε σε πολλά. Αυτό που είναι αδιαπραγμάτευτο είναι πως αυτό το πλάνο είχε τεθεί σ’ εφαρμογή ώστε να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να φτάσει σε μέρες σαν τη σημερινή. Μια μέρα που όλοι θα ζήλευαν έναν Χαραλαμπόπουλο, έναν Παπαγιάννη ή έναν Λούντζη αλλά αυτούς τους έχει μόνο ένας! Ο Παναθηναϊκός!